Sepideh Farsi, The world is my home (1999)

 Sepideh Farsi, The world is my home (1999)

 

  Εν όψει της προβολής την ερχόμενη Πέμπτη της ταινίας της «Κράτα την ψυχή σου στο χέρι και περπάτα»,

  αποφασίσαμε να δούμε πακέτο τη Σεπιντέ Φαρσί.

  Ο λόγος;

  Έτσι κι αλλιώς τους ιρανούς τους βλέπω πακέτο, όσους προλάβω (βαρέθηκα να το λέω, δουλεύω μια εισαγωγή στον ιρανικό κινηματογράφο), αλλά πήρα την απόφαση διαβάζοντας το παρακάτω στο βιογραφικό της στη βικιπαίδεια:

  Farsi divides her time between Paris and Athens. She speaks Persian, English, French, Greek and German.

  Όταν λέμε πακέτο, εννοούμε τις ταινίες που θα βρούμε.

  Και ξεκινάμε πάντα χρονολογικά.

  «Ο κόσμος είναι το σπίτι μου», 54 λεπτών, αποτελείται από συνεντεύξεις που παίρνει από ιρανούς και ιρανές της διασποράς. Όλοι μένουν στη Γαλλία, όπως και η ίδια.

  Βλέποντας το ντοκιμαντέρ συνειδητοποίησα τη διαφορά ανάμεσα σε έναν ιρανό λαθρομετανάστη και σε ένα λαθρομετανάστη από άλλη χώρα.

  Το πλεονέκτημα: παίρνει εύκολα πολιτικό άσυλο.

  Το μειονέκτημα: δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.

  Η νοσταλγία είναι ένα μόνιμο πρόβλημα.

  Κάποιοι την αντιμετωπίζουν εύκολα, κάποιοι όχι.

  Ας μη μου δώση μοίρα μου εις ξένην γην τον τάφον· είναι γλυκύς ο θάνατος μόνον όταν κοιμώμεθα εις την πατρίδα, λέει ο Κάλβος.

  Μία θα ήθελε να πεθάνει και να ταφεί στην πατρίδα της.

  Μια άλλη όμως όχι, θα ήθελε να ταφεί στη Γαλλία.

  Μέχρι να μάθουν γαλλικά, είχαν προβλήματα. Ποιος να τους πάρει στη δουλειά;

  Μία συνειδητοποίησε ξανά το πρόβλημα όταν πήγε στη Σουηδία να δει την αδελφή της.

  Γαλλικά; Μόνο αγγλικά, τα οποία όμως δεν τα ξέρει.

  Μην μισομάθετε δυο και τρεις γλώσσες, συμβούλευα τους μαθητές μου. Αγγλικά όσο γίνεται πιο καλά, και μετά κάποια ή κάποιες άλλες γλώσσες.

  Ζουν σε δυο κουλτούρες και σε δυο γλώσσες.

  Η Φαρσί μάλλον σε τρεις, αφού μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στο Παρίσι και στην Αθήνα.