Sepideh Farsi, The house under the water (2010)

 Sepideh Farsi, The house under the water (2010)

 

    Εν όψει της προβολής την ερχόμενη Πέμπτη της ταινίας της «Κράτα την ψυχή σου στο χέρι και περπάτα».

  Ας ξεκινήσουμε από αυτό: ενώ η βαθμολογία του «Βλέμματος», 6,2, με εύρισκε σύμφωνο, το 5,9 του «Σπιτιού κάτω από το νερό» δεν με εύρισκε καθόλου σύμφωνο. Εγώ έβαλα 8.

  Με συγκίνησε πολύ ο κεντρικός ήρωας. Λαθρέμπορος, όμως όχι ναρκωτικών, αποφυλακίστηκε αφού κάθισε φυλακή κάτι παραπάνω από οκτώ χρόνια. Ο γιος του που υπηρετούσε στο ναυτικό είχε πνιγεί πριν από ένα μήνα. Επιστρέφοντας σπίτι, μαθαίνει ότι η γυναίκα του είχε φύγει μαζί με κάποιον άλλον άντρα.

  Τι άλλο χειρότερο μπορούσε να του επιφυλάξει η μοίρα;

  Κατηγορείται για τον πνιγμό ενός παιδιού. Τον βρήκαν να το κρατάει στην αγκαλιά του. Δεν πρόλαβε να το σώσει. Το παιδί έπεσε στη λίμνη για να πιάσει την μπάλα του όπου την πέταξε ένα κοριτσάκι, η Ντάρια, και μπερδεύτηκε σε κάτι δίκτυα.

  Παραιτημένος, διαμαρτύρεται εντελώς χλιαρά για την κατηγορία (Μου θύμισε τους «Δολοφόνους», ταινία του 1964. Ο Λη Μάρβιν αναρωτιέται γιατί το θύμα δεν προσπάθησε να διαφύγει, αλλά τον περίμενε, ξέροντας ότι θα τον εκτελέσει. Έγραψα γι’ αυτήν στο κινηματογραφικό ντεμπούτο του Ταρκόφσκι). Νιώθει την ενοχή που παρότρυνε, πριν χρόνια, ένα παιδί, μαζί με τον αδελφό του, να κολυμπήσει μέχρι το σπίτι που ήταν κάτω από το νερό.

  Και το παιδί πνίγηκε.

  Ο αδελφός του παιδιού, αστυνομικός, που έχει τις ίδιες τύψεις, έχει αναλάβει τώρα τις ανακρίσεις.

  Δυο είναι τα στοιχεία που με συγκίνησαν σε αυτή την ταινία. Ο «παραιτημένος», που δέχτηκε απανωτά χτυπήματα από τη μοίρα και ο ανθρωπισμός της γυναίκας του αστυνομικού. Χωρίς οικογένεια ο μικρός Αφγανός, θα ζητήσει να τον παραλάβει από το νεκροτομείο. Δεν θέλει να ταφεί χωρίς κανείς να τον θρηνήσει, όπως γίνεται με τα αζήτητα πτώματα.

  Η προηγούμενη ταινία που είδαμε ήταν η «Tehran without permission».