Jalmari Helander, Sisu (2022)

 

Jalmari Helander, Sisu (2022)

 

  Με αφορμή την ταινία «Sisu 2, ο δρόμος της εκδίκησης) που προβάλλεται τώρα στους κινηματογράφους

 

  Ας το γράψω ακόμη μια φορά. Λόγω ηλικίας και προβλημάτων υγείας δεν μπορώ πια να πηγαίνω στις δημοσιογραφικές προβολές. Ό,τι βρω στο διαδίκτυο, συνήθως με αγγλικούς υπότιτλους, και αυτές που μας στέλνει ο Βελισσάριος του New Star Cinemas (Στούντιο). Όμως μια και το «Sisu 2» είναι sequel (Πώς διάβολο το λένε στα ελληνικά, για να ρωτήσω την ΑΙ. Το σίκουελ λέει είναι απόλυτα αποδεκτό), είπα να δω την ταινία της οποίας είναι σίκουελ.

  Ας ξεκινήσουμε από αυτό: 6,9 η βαθμολογία της, ενώ του σίκουελ είναι 7,5. Έτσι κι αλλιώς θα σας συνιστούσα να τη δείτε.

  Η πλοκή τοποθετείται στη Λαπωνία. Οι γερμανοί υποχωρούν αφήνοντας πίσω τους καμένη γη. Ένας κομάντο, παροιμιώδης για τα κατορθώματά του, ζει απομονωμένος σε μια ερημική περιοχή, ψάχνοντας για χρυσάφι.

  Βρίσκει μπόλικο.

  Όμως οι γερμανοί που υποχωρούν με κατεύθυνση τη Νορβηγία (βρισκόμαστε στα τέλη του πολέμου) θέλουν να του το αρπάξουν.

  Και αρχίζει η περιπέτεια.

  Γιατί θα σας συνιστούσα για τη δείτε.

  Το πώς ξεφεύγει το θάνατο κάθε φορά (μάλιστα μια φορά είναι με τη θηλειά στο λαιμό) είναι εντελώς αντιρεαλιστικό. Μου θύμισε τον Διγενή Ακρίτα: Στο έμπα χίλιους έκοψε, στο έβγα δυο χιλιάδες. Τέτοια ταινία δεν είχα ξαναδεί.

  Σίγουρα ούτε εσείς, γι’ αυτό αξίζει να τη δείτε.