Sepideh Farsi (1965 - )

 

Sepideh Farsi (1965 - )

 

  Οι γονείς της, αριστεροί, μετακόμισαν στην Τεχεράνη λίγο πριν την επανάσταση του 1979. Έκανε οκτώ μήνες φυλακή γιατί έκρυψε ένα συμμαθητή και φίλο της κατά τη διάρκεια των ετών 1981-1982, μια εποχή απηνούς δίωξης όσων ήσαν αντίθετοι με τους ισλαμιστές που σφετερίστηκαν την επανάσταση. Τέλειωσε τις σπουδές της με κατ’ οίκον μαθήματα μετά την αποφυλάκισή της και στη συνέχεια πήγε στο Παρίσι για να σπουδάσει μαθηματικά. Όμως την τράβηξαν οι οπτικές τέχνες. Ξεκίνησε με τη φωτογραφία και μικρού μήκους ταινίες για να περάσει στη συνέχεια σε ταινίες μεγάλου μήκους. Είναι κατά βάση ντοκιμαντερίστρια.

  Από τις ταινίες της που είδαμε:

    «Ο κόσμος είναι το σπίτι μου» (1999) είναι ένα ντοκιμαντέρ με συνεντεύξεις από ιρανούς της διασποράς, και συγκεκριμένα από ιρανούς που ζουν στη Γαλλία. Ακούμε για τα προβλήματά τους, τις απογοητεύσεις τους, τις ελπίδες τους.

  Η επόμενη ταινία της, «Το ταξίδι της Μαριάμ», μοιάζει με docufiction.

  H Μαριάμ επιστρέφει στην πατρίδα της και ψάχνει τον πατέρα, με τον οποίο έχει χάσει επαφή εδώ και χρόνια. Η ταινία είναι το οδοιπορικό της αναζήτησής του.

  Το «Βλέμμα» είναι ταινία μυθοπλασίας. Η δειλία του (το έσκασε στο εξωτερικό ενώ η φίλη του φυλακίσθηκε) ήταν η αιτία να μην ευοδωθεί ένα ειδύλλιο που είχε ξεκινήσει πριν χρόνια.

  Η «Τεχεράνη χωρίς άδεια» είναι ένα ντοκιμαντέρ που η Φαρσί το γύρισε με την κάμερα ενός κινητού Νόκια. Δείχνει τη ζωή στο Ιράν, παίρνοντας συνεντεύξεις και φιλμάροντας σκηνές, όπως υπαίθριες παραστάσεις.

  Χωρίς άδεια; Απαγορεύεται να ξαναγυρίσεις στο Ιράν.

  Και η προβολή των ταινιών της απαγορεύτηκε.

  Αντικαθεστωτική η Φαρσί, όμως οι μεταγενέστερες ταινίες της δεν είναι αντικαθεστωτικές, με την αυστηρή έννοια του όρου, παρόλο που υπάρχουν αντικαθεστωτικές αιχμές.

  «Το σπίτι κάτω απ’ το νερό» είναι ταινία μυθοπλασίας. Ένας ταλαιπωρημένος κατηγορείται άδικα για τον πνιγμό ενός παιδιού για να αποδειχθεί στο τέλος η αθωότητά του.  

  Το «Κόκκινο τριαντάφυλλο» (2014) είναι ένα αντικαθεστωτικό docufiction. Με πρόφαση το fiction, τη σχέση ενός άντρα με μια κοπέλα που της έδωσε καταφύγιο, κυνηγημένη από την αστυνομία κατά τις διαδηλώσεις, ακούμε και βλέπουμε από το παράθυρο του σπιτιού του εικόνες από αυτές τις διαδηλώσεις. 

  Τα «7 πέπλα» (2017) είναι ένα ντοκιμαντέρ, που όμως δεν αφορά το Ιράν αλλά το Αφγανιστάν. Οι ταλιμπάν είναι παρόντες.

  «Η σειρήνα» (2023) είναι ένα animation, και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μια ταινία της Ιερής Άμυνας. Η πλοκή διαδραματίζεται στο πολιορκημένο από τους ιρακινούς Αμπαντάν.

  Η ταινία «Κράτα την ψυχή σου στο χέρι και περπάτα» (2025) είναι επίσης ντοκιμαντέρ, όπου καταγράφονται οι συνομιλίες της Φαρσί με την Φάτιμα Χασούνα, μια εικοσιτετράχρονη κοπέλα στη σφυροκοπούμενη από τους ισραηλινούς Γάζα. Η ταινία θα προβαλλόταν στην Κάννες. Η Φάτιμα εκδήλωσε την επιθυμία της να παρευρεθεί στην προβολή. Την επομένη το σπίτι τους ανατινάχτηκε από βομβαρδισμό, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί μαζί με έξι άλλα μέλη της οικογένειάς της.

  Ίσως οι δυο τελευταίες ταινίες της να αποτελέσουν το διαβατήριο για την επιστροφή της στο Ιράν.

  Ντοκιμαντερίστρια και ήπια αντικαθεστωτική, η Φαρσί μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στο Παρίσι και στην Αθήνα.