Petra Biondina Volpe, Νυχτερινή εφημερία (Late shift, 2025)

 Petra Biondina Volpe, Νυχτερινή εφημερία (Late shift, 2025)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Αρκετές φορές έχω γράψει για την πρόσληψη, και για τους παράγοντες που μπορεί να την επηρεάσουν. Το συναισθηματικο-διανοητικό προφίλ του δέκτη είναι η πιο σημαντική, σταθερή παράμετρος. Υπάρχουν όμως και μη σταθεροί παράγοντες: κούραση, επηρεασμός από την πρόσληψη άλλων…

  Εδώ υπάρχει μια πολύ πιο ειδική παράμετρος, που στην περίπτωσή μου είναι εντελώς προσωπική.

  Όταν ξεκίνησα να βλέπω την ταινία και είδα ότι η πλοκή διαδραματίζεται σε ένα νοσοκομείο, άρχισα να ψυχοπλακώνομαι.

  Ο λόγος;

  Αυτό τον καιρό πέρυσι ήμουν στο νοσοκομείο για εγχείρηση χολής. Κάθισα ένα μήνα, βγήκα, όμως ήμουν χάλια, μια φίλη που με είδε (έπρεπε να της πάω κάτι) τρόμαξε, μου το ανέφερε αυτό πολλές φορές μετά. Μια βδομάδα μόλις κάθισα σπίτι και ξαναμπήκα, για να καθίσω άλλο ένα μήνα.

  Και ήλθε καπάκι να με αποτελειώσει: ο ασθενής θα έκανε εγχείρηση χολής.

  Στην ταινία δεν υπάρχει μείζον σασπένς, δεν υπάρχουν επεισόδια πυρηνικά παρά μόνο δεικτικά, που εικονογραφούν μια κατάσταση, αυτή των αδελφών νοσοκόμων, που βρίσκονται συνεχώς στην τσίτα. Είναι υποχρεωμένες να αντιμετωπίσουν ένα μεγάλο αριθμό ασθενών λόγω της έλλειψης προσωπικού, και κάποιες φορές τις ιδιοτροπίες τους. Και ενώ τα επεισόδια στα δύο τρίτα της ταινίας είναι πολυμοναδικά, δηλαδή συμβαίνουν καθημερινά με μικρές παραλλαγές, κάποια άλλα είναι μοναδικά, και αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα που αναζωπυρώνουν το ενδιαφέρον ενώ πήγαινε να ατονήσει (τέλος καλό όλα καλά). Για παράδειγμα, δεν νομίζω να έχει ξανασυμβεί νοσοκόμα να πετάει από το παράθυρο το ρολόι ενός ασθενούς, και να του λέει ότι δεν το χρειάζεται αφού πρόκειται να πεθάνει. Ήταν στην τσίτα, προσπαθούσαν να επαναφέρουν μια ασθενή χωρίς να τα καταφέρουν τελικά, και αυτός της μίλησε οργισμένα, κοιτώντας το ρολόι του, ότι άργησε να του φέρει το τσάι που ήθελε (αυτό που του έφεραν δεν του άρεσε) μια ώρα και δεν θυμάμαι πόσα λεφτά.

  Είχε μια συνέχεια αυτό το επεισόδιο, συγκινητική.

  Όλα αυτά που είδα, τα είδα και με τα μάτια μου αυτούς τους δυο μήνες που ήμουν στον Ευαγγελισμό, και μισό μήνα στο ΠΑΓΝΗ, στο Ηράκλειο στην Κρήτη, όπου είχα νοσηλευθεί για χολαγγειίτιδα.

  Παρεμπιπτόντως, ας το γράψω, στο γαστρεντερολογικό που νοσηλευόμουν οι περισσότεροι είχαν προβλήματα από τη ρακή. Πιο σίγουρο από το ότι σκοτώνει τον covid είναι ότι σκοτώνει αυτούς που την πίνουν χωρίς μέτρο.

  Αντέχεις το βρισίδι;

  Ένας αλβανός έβριζε την αδελφή στα αλβανικά. Ξέρω βασικά αλβανικά, ξεχώρισα το motër, αδελφή. Ο διπλανός μου όμως, με εγχείρηση χολής και αυτός, κοσμογυρισμένος, ήξερε τη βρισιά: της έβρισε την αδελφή. Και μου εξήγησε, εκεί που εμείς βρίζουμε τη μάνα, οι αλβανοί βρίζουν την αδελφή.

  Θυμήθηκα το πιστολάκι που μου έβαζαν στο αυτί για να πάρουν στα γρήγορα τη θερμοκρασία.

  Και βέβαια είδα και χειρότερες καταστάσεις από αυτές που είδα στην ταινία.

  Η μεγάλη διαφορά: εγώ ήμουν σε θάλαμο με 6 κρεβάτια. Στην Ελβετία οι θάλαμοι είναι με δύο.

  Με ψυχοπλάκωσε, αλλά άξιζε τον κόπο που την είδα. Και βέβαια άρεσε, η βαθμολογία της είναι 7,8. Εδώ οι θεατές διαφωνούν με τους έλληνες κριτικούς, που ο μέσος όρος βαθμολογίας που έβαλαν είναι περίπου 2,5.

  Εξαιρετική η Leonid Benesch στο ρόλο της νοσοκόμας. Και η σκηνοθεσία. Η νευρική κίνηση της κάμερας, που όχι μόνο την παρακολουθούσε σε κάθε της βήμα αλλά την τριγύριζε σε μια αέναη κίνηση, αναπαρήγαγε υφολογικά την έντασή της, να προλάβει.

  Να το γράψω σαν υστερόγραφο, ήμουν απόλυτα ικανοποιημένος με τις αδελφές και τους νοσηλευτές στον Ευαγγελισμό. Με τους καρδιολόγους του τμήματος όχι.