Ronan Day-Lewis, Ανεμώνη (Anemone, 2024)

 Ronan Day-Lewis, Ανεμώνη (Anemone, 2024)

 

  Από προχθές στους κινηματογράφους

  Δεν θυμόμουνα την ταινία, πού να την ψάχνω τώρα στο σωρό με τις κριτικές που έχω γράψει, ρώτησα το chatgpt, μου τη βρήκε και μου πρότεινε τι να γράψω. Καλό ήταν, το δέχτηκα: «Κάτι ανάλογο με το The Straight Story (1999) του David Lynch, όπου ένας ηλικιωμένος ξεκινά ένα απίστευτο οδοιπορικό με ένα μικρό τρακτέρ για να συμφιλιωθεί με τον αδελφό του».

   Εδώ δεν πρόκειται ακριβώς για συμφιλίωση, δεν έχουμε οδοιπορικό όπου βλέπουμε τη συνάντηση μόνο στο τέλος, η συνάντηση γίνεται αμέσως στην αρχή, και έχουμε τη διαδραστική σχέση των δυο αδελφών. Ήλθε να του ζητήσει να επιστρέψει στο σπίτι του. Ο γιος του, που δεν τον είχε γνωρίσει γιατί άφησε τη γυναίκα του έγκυο για να πάει εθελοντής να πολεμήσει τον ΙΡΑ, έφηβος τώρα έχει προβλήματα συμπεριφοράς, παρά λίγο να σκοτώσει ένα συμμαθητή του που κάτι του πέταξε για τον πατέρα του που δεν τον είχε γνωρίσει.

  Ξαναείδα την ταινία του Σεργκέι Μπονταρτσούκ, διαβάζω τώρα και το μυθιστόρημα και στα ρώσικα, κάτι που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου. Είμαι στην αρχή, ένα κεφάλαιο την ημέρα, δεν καλοθυμόμουνα αν ο Αντρέι Μπαλκόνσκι άφησε τη γυναίκα του έγκυο και πήγε, εθελοντικά και αυτός, να πολεμήσει τον Ναπολέοντα, ή είχε γεννήσει στο μεταξύ; Ρώτησα πάλι το chatgpt για να βεβαιωθώ. Μου προτείνει μια διατύπωση την οποία αντιγράφω και επικολλώ.

  «Όπως ο Αντρέι Μπαλκόνσκι στο Πόλεμος και Ειρήνη αφήνει την έγκυο γυναίκα του και φεύγει εθελοντής στον πόλεμο, έτσι κι εδώ ο άντρας της ηρωίδας εγκαταλείπει την έγκυο σύζυγό του για να πολεμήσει τον IRA».

  Η διαφορά είναι ότι η Λίζα πεθαίνει στη γέννα.

  Πολύ καλή σκηνοθεσία, εξαιρετικά εικαστικά πλάνα, αργοί ρυθμοί, «αγγελοπουλικοί» σχολίασε ο Γιάννης που είδαμε μαζί την ταινία χθες βράδυ, που μου αρέσουν γιατί δεν με κουράζουν.

  Δεν το έχω γράψει, ας το γράψω εδώ.

  Είμαι 75 χρονών, με προβλήματα υγείας. Πάνε οι καλές εποχές, πριν την πανδημία, που καβάλαγα τη honda μου και πήγαινα στις δημοσιογραφικές προβολές στο Ιντεάλ. Μετά ήλθε η πανδημία. Μετά δεν είχα πια δυνάμεις, και κατ’ επέκταση όρεξη. Όποια ταινία βρω στο διαδίκτυο, και αυτές που μου στέλνει ο Βελισάριος των New Star Cinemas, με τη χαρακτηριστική λεζάντα στην κορυφή «Μόνο για δημοσιογραφική χρήση». Τώρα μου στέλνουν και οι «Νύχτες πρεμιέρας». Πριν τρεις μέρες μου έστειλαν τα «Όνειρα», που δεν θυμάμαι όμως πότε θα προβληθεί.  

  Τέρμα η παρέκβαση, συνεχίζω με την ταινία.

  Να το ξαναγράψω, θεωρώ το σενάριο σημαντικό, και εδώ το είδα να χωλαίνει. Κάποια πράγματα είδα να συμβαίνουν χωρίς «κατά το εικός ή το αναγκαίον», όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης.

  Γιατί παράτησε τη γυναίκα του και πήγε εθελοντής να πολεμήσει τον ΙΡΑ;

  Για τον Μπαλκόνσκι ξέρουμε, σταμάτησε να την αγαπά. -Μην παντρευτείς, συμβουλεύει τον Πιέρ Μπεζούχοφ.

  Το να πήγε από πατριωτισμό, δεν με πείθει.

  Και γιατί όταν επέστρεψε, μετά από μια τραυματική εμπειρία που είχε στην Ιρλανδία, παράτησε μετά από λίγο τη γυναίκα του και έφυγε μακριά, σε ένα δάσος, όπου ζούσε από τότε σαν ερημίτης;

  Η μόνη λογική εξήγηση, που δεν τονίζεται όμως, είναι μια τραυματική εμπειρία που κουβαλάει από μικρός: ένας παπάς τον πηδούσε. Στον αδελφό του διηγείται πώς, μεγάλος πια, τον εκδικήθηκε.

  Στο κοινό δεν άρεσε η ταινία, 5,6 η βαθμολογία της στο IMDb. Εγώ θα συμφωνήσω με τους έλληνες κριτικούς, που έχουν βάλει περίπου 2,5 μέσο όρο.