Λουκάς Αγέλαστος και Σπουριδούλα Γκούσκου, Να μην έχεις πού να πας (2022)

 Λουκάς Αγέλαστος και Σπουριδούλα Γκούσκου, Να μην έχεις πού να πας (2022)

 

  Έχω γράψει ότι σήμερα «της γης οι κολασμένοι» δεν είναι οι εργάτες όπως θέλει ο ύμνος της Διεθνούς, ούτε οι αποικιοκρατούμενοι λαοί όπως θέλει ο Franz Fanon, αλλά οι λαθρομετανάστες. Έκανα όμως και την σημείωση, ότι οι άστεγοι, βέβαια αριθμητικά πολύ λιγότεροι, είναι ακόμη πιο κολασμένοι.

  Είχα δει ένα καναδικό ντοκιμαντέρ για τους άστεγους, νομίζω και κάποιο άλλο, αλλά αυτό είναι το πρώτο ντοκιμαντέρ για τους δικούς μας άστεγους.

  Η κάμερα παρακολουθεί κατά βάση δυο άστεγους. Τα πλάνα με αυτούς εναλλάσσονται με άλλα πλάνα, όπου άτομα που έχουν σχέση με τον χώρο, που δουλεύουν σε υποστηρικτικές δομές κ.λπ. δίνουν την εικόνα του όλου προβλήματος και προτείνουν λύσεις.

  Στο Μεταξουργείο έβλεπα τους ναρκομανείς. Σε μια άστεγη, που είχε φτιάξει με χαρτόκουτα το «γιατάκι» της σε ένα πεζοδρόμιο, της πέταξα κάποιες φορές από ένα πεντάευρο.

  Όμως η περίπτωση του Σωτήρη είναι ολότελα συγκινητική. Έμενε σε ένα εγκαταλειμμένο ξενοδοχείο κοντά στο piccolino a café, όπου σύχναζα με μια παρέα φίλων. Ο Βαγγέλης που είναι στον μπουφέ ανησύχησε που είχαν περάσει πέντε μέρες και δεν είχε φανεί. Ειδοποίησε την αστυνομία. Τον βρήκαν αναίσθητο. Είχε πέσει είχε κτυπήσει, είχε μείνει αναίσθητος, ένας θεός ξέρει για πόσες ώρες, και είχε πάθει αφυδάτωση. Τον βρήκαν αναίσθητο και τον μετέφεραν στο νοσοκομείο. Περιποιήθηκαν και ένα πρόβλημα που είχε στο αυτί, σαν πληγή, και ήταν όγκος. Όταν βγήκε έμενε σε μια δομή, αλλά κάποια στιγμή έπρεπε να φύγει. Τον συνάντησα μετά από αυτή την ιστορία στο piccolino, τον κέρασα.

  Το ξενοδοχείο όπου έμενε πουλήθηκε, και στο δωμάτιο που έμενε, τα βιβλία του είχαν κάνει φτερά.

  Μετανάστης στον Καναδά, διάβαζε κάθε μέρα αγγλική εφημερίδα.

  Καημένε Σωτήρη.

  Πού να βρίσκεσαι άραγε τώρα; 

 Πήγα να αναρτήσω και να βάλω frame και είδα ότι η μια από τις δυο εικόνες που έσωσα βλέποντας την ταινία είχε υπότιτλο: under the bridge. Την έσωσα γιατί θα το ξεχνούσα, όπως και το ξέχασα, το είδα τώρα που πήγα να κάνω την ανάρτηση.

  Έμεινε κάποιες φορές κάτω από μια γέφυρα.

  Και θυμήθηκα την ταινία του ιρανού Sayyed Reza Mir Karimi… τελικά ο τίτλος δεν ήταν κάτω από τη γέφυρα, αλλά «Under the moonlight», που έδειχνε τη ζωή κάποιων άστεγων κάτω από μια γέφυρα, πολύ συγκινητική ταινία, έχω αναφερθεί σ’ αυτή κάμποσες φορές.