Antonio Pietrangeli, Lo la conoscevo bene (I knew her well, 1965)

Antonio Pietrangeli, Lo la conoscevo bene (I knew her well, 1965)

  «Γνώρισα τη θέρμη του κορμιού της», είναι ο τίτλος με τον οποίο προβλήθηκε στην Ελλάδα.

  Καμιά σχέση, αλλά ήταν συνηθισμένο εκείνη την εποχή να βάζουν άσχετους τίτλους στις ξένες ταινίες, αλλά τραβηχτικούς. Ο ανυποψίαστος θεατής ασφαλώς θα νόμιζε ότι θα δει τσόντα, αλλά θα παρηγοριόταν με την ομορφιά της Stefania Sandrelli, ωραιότατη, είκοσι ενός χρονών. Ούτε μια ερωτική σκηνή δεν θα δει.

  Η Στεφανία είναι με διάφορα ονόματα στην ταινία. Όμορφη και αφελής χωριατοπούλα, ελπίζει να κάνει καριέρα στον κινηματογράφο. Είναι τόσο αφελής που νομίζουν ότι θα την παρασύρουν εύκολα να γίνει πόρνη. Δεν θα τα καταφέρουν-προς το παρόν. Πηγαίνει με πολλούς, όμως επειδή της αρέσουν ή επειδή την έχουν συγκινήσει, όπως ο νεαρός του γκαράζ στην πολυκατοικία της. Μένει έγκυος, θέλει να κρατήσει το παιδί, αλλά θα τη μεταπείσουν.

  Έγραψα στην ανάρτησή μου για τους «Επισκέπτες» ότι μια ταινία δεν μου αρέσει αν ο ήρωας μου προκαλεί οίκτο και όχι συμπάθεια. Τα αισθήματά μου για την Στεφανία αμφιταλαντευόταν σε όλη την ταινία. Βέβαια με την τελική «κάθαρση» που συντελέστηκε μέσω της αυτοκτονίας της τα αισθήματά μου έγειραν οριστικά προς τη συμπάθεια. Την αυτοκτονία αυτή εξάλλου την είχα προϊδεασθεί.

  Κάποια στιγμή η Στεφανία θα μπλέξει με πλούσιους. Θα της κάνουν δώρα. Δεν θα το καταλάβει αμέσως ότι έχει γίνει περίπου πόρνη. Όμως όλα αυτά, μόνο στα τελευταία δέκα λεπτά της ταινίας.

  Με άφθονα τραγούδια με ταξίδεψε στην εποχή των sixties, τότε που τα ιταλικά και τα γαλλικά τραγούδια είχαν μια σχεδόν ισότιμη θέση με τα αγγλικά. Σήμερα έχουν σχεδόν εξοβελισθεί, με τα αγγλόφωνα και τα ισπανόφωνα να κυριαρχούν.

  Στο σύνδεσμο της βικιπαίδειας διαβάζω ότι η ταινία επιλέχτηκε ανάμεσα στις «100 ιταλικές ταινίες που πρέπει να διασωθούν».

  Πολύ καλή υποκριτικά, η Στεφανία Σαντρέλι θα κάνει μια λαμπρή καριέρα στο πλευρό διάσημων σκηνοθετών. Ξαναείδα πρόσφατα τον «Κομφορμίστα» του Μπερτολούτσι, ενώ πριν αρκετά χρόνια ξαναείδα το «Um film falado» (2003) του Μανουέλ ντε Ολιβέιρα στο οποίο έπαιζε και η δική μας η Ειρήνη Παπά. Διαβάζοντας τη φιλμογραφία της θυμάμαι έργα που είδα παλιά, όπως το «1900» του Μπερτολούτσι. Ίσως είναι μια πολυτέλεια να τα ξαναδώ, αλλά θα ήθελα να δω κάποια μεγάλων σκηνοθετών που δεν θυμάμαι να τα έχω δει, αν και είναι πολύ πιθανόν, όπως π.χ. το «Διαζύγιο α λα ιταλικά» του Pietro Germi.