Chie Hayakawa, Ρενουάρ (2025)

 Chie Hayakawa, Ρενουάρ (2025)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Είδαμε και τη συγκλονιστική ταινία της Hayakawa «Πλάνο 75» που προβλήθηκε και στην Ελλάδα, το 2022.

  Η ταινία αποτελείται από επεισόδια στα περισσότερα από τα οποία κεντρικό πρόσωπο είναι η ενδεκάχρονη Suzuki (ίδιο όνομα με το τζιπάκι μου). Στα άλλα, ο πατέρας της που βρίσκεται σε τελικό στάδιο καρκίνου και η μητέρα της, που πρέπει να διαχειριστεί το πρόβλημά του. Δύο τα ακούμε από το ραδιόφωνο. Ένας μικρός, αγανακτισμένος με τους γονείς του, τους σκότωσε. Το άλλο δεν το θυμάμαι, είπαμε, ξεχνάω.

  Και ο Ρενουάρ πού κολλάει;

  Βλέπουμε, και μάλιστα δυο φορές, τον πίνακα του Ρενουάρ με τη νεαρή τότε γυναίκα του. 

  Αντιγράφω:

  «Με τα λόγια της ίδιας της δημιουργού, το Ρενουάρ «συνιστά έναν ιμπρεσιονιστικό πίνακα φτιαγμένο από μικρές λεπτές πινελιές που μας καλεί να ανασύρουμε ή ακόμη και να ανακαλύψουμε εκ νέου ξεχασμένα συναισθήματα και εμπειρίες ζωής».

  Δεν θα το έλεγα.

  Περισσότερο είναι ένας πουαντιγιστικός πίνακας. Όμως ο πουαντιγισμός δεν είχε ποτέ την προβολή του ιμπρεσιονισμού, του οποίου αποτελεί την ακραία έκφραση. Όμως ο Ρενουάρ είναι πιο γνωστός από τον Σερά, οπότε σαν τίτλος είναι πιο πιασάρικος.

  Έχω γράψει κάποιες φορές ότι παρόλο που είμαι κριτικός, είμαι με τη «μεριά του κοινού». Αναφέρομαι στα στιλιστικά (γωνία και απόσταση κάμερας, χρώματα, φως κ.λπ.) μόνο αν με εντυπωσιάσουν. Περισσότερο με ενδιαφέρει το στόρι, όπως και τον μέσο θεατή φαντάζομαι. Έτσι, φτάνοντας στη μέση της ταινίας και βλέποντας αυτή την παράθεση επεισοδίων Α+Β+Γ+Δ… Αναρωτήθηκα ποια βαθμολογία θα έβαζε το κοινό. Ξέρω ότι το σασπένς, κατά τον Syd Field, είναι εκ των ων ουκ άνευ σε μια ταινία.

  Έκανα την πρόβλεψη, που θα ήταν και η δική μου βαθμολογία, 6,5.

  Λίγο έπεσα έξω. 6,4 είναι η βαθμολογία της στο IMDb.

  Όμως αργότερα ήλθε η έκπληξη. Υπάρχει ένα επεισόδιο με μείζον σασπένς, το ραντεβού που έκλεισε μέσω μιας τηλεφωνικής γραμμής για ραντεβού με έναν νεαρό.

  Μεγάλο σε διάρκεια επεισόδιο, με έντονο σασπένς.

  Κάποια επεισόδια στην αρχή έχουν να κάνουν με τη μεταβίβαση σκέψης.

  Ξέρω πολύ καλά το ζήτημα, μια και το πρώτο μου βιβλίο ήταν «Παραψυχολογία, μύθος ή πραγματικότητα». Δεν το επεδίωκα, αλλά όταν για κάποιους λόγους ερχόταν το θέμα της παραψυχολογίας στην τάξη έκανα το πείραμα. Ζωγράφισα σε ένα χαρτί ένα σταυρό και ένα κύκλο. Έκανα αυτοσυγκέντρωση και προσπαθούσα να μεταβιβάσω ένα από τα δυο. Με το πέρασμα μισού λεπτού έλεγα στους μαθητές μου να σημειώσουν τι νομίζουν ότι τους μετάδωσα με τη σκέψη μου, και το σημείωναν σε ένα χαρτί. Και ούτω καθεξής, νομίζω για ένα δεκάλεπτο. Μετά σύγκρινα τις απαντήσεις με αυτά τα οποία είχα προσπαθήσει να τους μεταβιβάσω.

  Το πείραμα αυτό το έκανα σε διάφορα τμήματα, για διάφορα χρόνια. Κάθε φορά ο μέσος όρος ήταν πάνω από το 10, δηλαδή οι περισσότεροι είχαν μαντέψει σωστά.

  Νομίζω και μόνο για αυτό το επεισόδιο που ανέφερα, και που φαντάζομαι ότι αυτό ήλθε πρώτα στο μυαλό της σκηνοθέτιδας και μετά έπλεξε γύρω του τα υπόλοιπα, αξίζει να δείτε την ταινία.

  Όσοι είστε γονείς μικρών κοριτσιών σίγουρα θα πρέπει να τη δείτε.