Liv Ulmann, Απιστία (Faithless, 2000)

Liv Ulmann, Απιστία (Faithless, 2000)

 

  Είχε αναγγείλει την προβολή της η New Star Art Cinema, όμως τελικά δεν έγινε (ή δεν το πήρα χαμπάρι). Είχα όμως φτιάξει το αρχείο για να γράψω την κριτική, και έτσι είπα να τη δω.

  Να το ξαναπώ άλλη μια φορά, το σενάριο κάνει τη διαφορά, και ο σεναριογράφος είναι ο Μπέργκμαν.

  Και αυτό να το ξαναπώ: όλοι εμείς της αφηγηματικής τέχνης συχνά αυτοβιογραφούμαστε. Και, καθώς είμαι λάτρης του πραγματικού, αναρωτιέμαι, και συχνά ρωτάω, πόσο από αυτό που διαβάζω είναι αυτοβιογραφικό.

  Ξαναδιαβάζοντας τη βιογραφία του στη βικιπαίδεια σκέφτομαι ότι η «Απιστία» είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφική.

  Μόνο που το θέμα είναι η απιστία μιας γυναίκας.

  Αναρωτιόμουνα αν η Marianne θα είχε τη μοίρα της Τερέζας Ρακέν, της Άννας Καρένινα και της Μαντάμ Μποβαρί (έχω γράψει σχετικά στην εισήγησή μου σε μια ημερίδα που είχε τίτλο «Η τιμωρία της μοιχαλίδας στο ευρωπαϊκό μυθιστόρημα»).

  Τελικά την είχε.

  Αλλά το μαθαίνουμε τηλεγραφικά, με μια λέξη, στο τέλος τέλος: πνίγηκε.

  Νομίζω δεν γύρισε ο ίδιος την ταινία για ευνόητους λόγους. Φαντάζομαι όμως ότι θα ήθελε το σενάριό του γυρισμένο σε ταινία, και η Λιβ Ούλμαν του έκανε το χατίρι.

  Υπόθεση κάνω, να το τονίσω. Η ταινία γυρίστηκε 7 χρόνια πριν το θάνατό του.

  Και, βλέποντας το τέλος της ταινίας, θα κάνω την αποδόμηση.

  Την ταινία τη βρίσκω εντελώς φαλλοκρατική.

  Γράφοντας για την πλοκή θα εξηγήσω το γιατί.

  Αλλά να πω αυτό πιο πρώτα ότι η πλαισίωση της αφήγησης σαν εκδραμάτιση ενός σεναρίου που γράφει ο Μπέργκμαν είναι πολύ έξυπνη επινόηση, φαντάζομαι της Ούλμαν.   

  Το ότι το σενάριο αυτό είναι αυτοβιογραφικό, φαίνεται από το ότι ο Μπέργκμαν (τον υποδύεται ο Erland Josephson) ανοίγει ένα συρτάρι όπου φαίνεται η φωτογραφία της μικρής Ιζαμπέλ.

  Η Ιζαμπέλ είναι η κορούλα του Markus και της Marianne. Η οποία τον απάτησε με τον κοινό τους φίλο David.

  Είχε υποψιαστεί αυτή τη σχέση, αλλά ήλπιζε ότι ήταν ένα πάθος που θα ξεθύμαινε. (Παρενθετικά, δεν αντιδρούν όλοι με τον ίδιο τρόπο όταν η γυναίκα τους τους απατά. Άλλοι χωρίζουν, άλλοι το κάνουν γαργάρα γιατί φοβούνται τη μοναξιά, ενώ άλλοι, πολλοί λιγότεροι ασφαλώς, σκοτώνουν).

  Όμως δεν ξεθύμανε. Το διαζύγιο είναι πια μονόδρομος. Όμως καθώς απαιτεί την επιμέλεια της κόρης τους, πράγμα που η Marianne δεν το δέχεται, η υπόθεση θα καταλήξει στο δικαστήριο (τα παιδιά είναι τα μεγάλα θύματα σε τέτοιες περιπτώσεις. Στο μυαλό μου έρχεται το «Ένας χωρισμός» του Ασγάρ Φαρχάντι).

  Και η αποδόμηση: ενώ κάνει σαν τρελός που όχι μόνο τον απάτησε η γυναίκα του, αλλά τελικά συνέζησε με τον γκόμενο, την ίδια ώρα (όμως αυτό το μαθαίνουμε στο τέλος) είχε γκόμενα. Αυτή τον βρήκε νεκρό, με το σημείωμα που άφησε ότι αυτοκτονεί.

  Αλλά και ο David δεν είναι καλύτερος.

  Ενώ έκανε αφάνταστες σκηνές ζήλειας όταν η Marianne του είπε ότι έκανε σεξ με τον άντρα της, όρο που της έθεσε για να παραιτηθεί από την επιμέλεια της κόρης τους, πράγμα που τελικά δεν έκανε αλλά απλά την ξεγέλασε, την απάτησε και ο ίδιος.

  Η απιστία των δύο αντρών περνάει στο ντούκου στην ταινία.

  Εξαιρετικές ερμηνείες και εξαιρετική σκηνοθεσία από την Ούλμαν, που προσπαθούσε να μην κάνει βαρετή την εικονογράφηση των ατέλειωτων διαλόγων, όταν δεν ήταν βέβαια καυγάδες που δεν είναι ποτέ βαρετοί. Για παράδειγμα, σε μια σκηνή δείχνει την Marianne μαζί με το είδωλό της στον καθρέφτη, ενώ μιλάει.

  Εξαιρετική ταινία, 7,3 η βαθμολογία της. Αναρωτιέμαι… αλλά για να ρωτήσω την τεχνητή νοημοσύνη.

  Ξέρεις αν η ταινία «Απιστία» (Trolöse) προβλήθηκε στην Ελλάδα;

  Προβλήθηκε λέει, αλλά όχι εμπορικά, παρά μόνο στα πλαίσια εκδηλώσεων, κάπου το 2015. Σίγουρα δεν προβλήθηκε φέτος από την New Star Art Cinama (Στούντιο).