Christian Petzold, Miroirs No. 3 (2025)

 Christian Petzold, Miroirs No. 3 (2025)

 

  Θα ξεκινήσω μιλώντας για τις αφηγηματικές αναμονές. Έχω αναφερθεί παλιά για το πώς διαμορφώνονται, αλλά τώρα θα προσθέσω έναν ακόμη παράγοντα: Την πλοκή που διαβάζεις στο διαδίκτυο.

  Μου συνέβη δυο φορές: Χθες, με την ταινία του Petzold και με την ταινία του Cai Chusheng «The springriver flows east» (1947). Στην ταινία του Cai φανταζόμουν ένα διαφορετικό τέλος, και στην ταινία του Petzold φανταζόμουν διαφορετικά την πλοκή.

  Η κοπέλα δεν είναι στα καλύτερά της. Η σχέση της με το φίλο της δεν είναι καλή, το υποψιαζόμαστε, θα μας το επιβεβαιώσει αργότερα. Μετάνιωσε που πήγαν σε κάποια παραλιακή πόλη με ένα άλλο ζευγάρι, του ζητάει να επιστρέψει. Εν τάξει, θα την πάει μέχρι το σταθμό, ο άλλος είναι ο παραγωγός του, δεν γίνεται να τον παρατήσει.

  Παρένθεση: βλέπω και εδώ έναν Petzold να διακηρύττει τα αντιρατσιστικά του αισθήματα. Η κοπέλα του παραγωγού του είναι μαύρη. Στην προηγούμενη ταινία του ήταν ένας μελαμψός στην πενταμελή παρέα, άραβας πιθανόν.

  Στο δρόμο ανατρέπεται το αυτοκίνητο. Ο φίλος της σκοτώνεται ενώ αυτή τη γλιτώνει με ελαφρά τραύματα. Μια γυναίκα που αντιλήφθηκε το ατύχημα έτρεξε και την πήρε σπίτι της.

  Δεν θέλει να πάει νοσοκομείο, θα μπορούσε να μείνει σπίτι της;

  Μα και βέβαια.

  Τα μυστικά αποκαλύπτονται σιγά σιγά, αφού προηγηθεί το απαραίτητο σασπένς.

  Η κόρη της είχε αυτοκτονήσει.

  Ο άντρας της και ο γιος της, μηχανικοί αυτοκινήτων, δεν μένουν πια μαζί της αλλά τη νοιάζονται.

  Δεν παίρνει πια τα χάπια της, λέει ο πατέρας, ο γιος, δεν θυμάμαι.

  Η κοπέλα φτιάχνει καταπληκτικά ένα φαγητό. Αυτό αρέσει πολύ στους άντρες της (τότε μαθαίνει για τον άντρα και το γιο της). Να τους καλέσει για φαγητό.

  Η κοπέλα λειτουργεί ως καταλύτης. Η οικογένεια βρίσκεται και πάλι συχνά μαζί.

  Όταν ανακαλύπτει το μυστικό, για την αυτοκτονία της κόρης της, αποφασίζει ότι είναι καιρός να φύγει.

  Ο πατέρας της έρχεται και την παίρνει.

  Ο γιος μαθαίνει ότι θα παίξει πιάνο σε μια audition (είχε σταματήσει να παίζει για καιρό, όμως οι άντρες αποφάσισαν να φτιάξουν το πιάνο που υπήρχε σπίτι για να μπορεί να παίζει, έτσι είχε εξασκηθεί).

  Να πάνε να τη δούνε.

  Δυο πλάνα στο τέλος δείχνουν ότι τα πρόσωπα αυτά συνήλθαν ψυχολογικά.

  Βλέπουμε την οικογένεια να τρώνε όλοι μαζί.

  Στη συνέχεια βλέπουμε την κοπέλα. Στο πρόσωπό της χαράζεται σιγά σιγά ένα αχνό χαμόγελο. Θυμάται που τους είχε δει ανάμεσα στους θεατές στην audition.

  Πολύ μου άρεσε η ταινία, δεν είχα αμφιβολία για αυτό, αφού τον Petzold τον βλέπω πακέτο.

  Η προηγούμενη ταινία του ήταν ο «Κόκκινος ουρανός» (2023).