Alireza Khatami, Los versos del olvido (2017)

 Alireza Khatami, Los versos del olvido (2017)

 

  Μα αφορμή την ταινία «Αυτά που σκοτώνεις» που προβάλλεται από προχθές στους κινηματογράφους.

  Το έγραψα και στην ανάρτηση γι’ αυτήν, «Οι στίχοι της λησμονιάς» μου άρεσαν περισσότερο.

  Ο ηλικιωμένος υπεύθυνος του νεκροτομείου και ο νεκροθάφτης είναι τα κεντρικά πρόσωπα της ταινίας, η πλοκή της οποίας που διαδραματίζεται σε μια μη κατονομαζόμενη χώρα της Λατινικής Αμερικής που τελεί υπό δικτατορικό καθεστώς. Φυσικά το μυαλό όλων πάει στη δικτατορία των ισλαμιστών στην πατρίδα του σκηνοθέτη, ο οποίος ζει στον Καναδά.

  Στην ταινία «Αυτά που σκοτώνεις» είχαμε έναν Ορέστη.

  Εδώ, έχουμε έναν ηλικιωμένο άνδρα με βαθιά ανθρωπιά.

  Κουβαλάνε σωρούς τους νεκρούς διαδηλωτές στο νεκροτομείο και μετά τους παίρνουν και τους θάβουν σε λάκκους στο βουνό.

  Το νεκροτομείο θα κλείσει καθώς θα κλείσει και το γειτονικό νεκροταφείο, οι νεκροί στο εξής θα θάβονται αλλού.

  Οι άντρες του καθεστώτος ξεχνάνε δυο πτώματα.

  Ο ηλικιωμένος αυτός έχει κρύψει το ένα, μια νεαρή κοπέλα, αποφασισμένος να της προσφέρει μια κανονική ταφή.

  Θα συναντήσει πολλές γραφειοκρατικές δυσκολίες.

  Πιστοποιητικό γέννησης;

  Ευτυχώς θα το προμηθεύσει μια γυναίκα, που προφανώς η κόρη της ήταν ανάμεσα στους διαδηλωτές και εξαφανισμένη στο σωρό των πτωμάτων που ρίχτηκαν στο λάκκο.

  Αλλά θα διατρέξει και πραγματικό κίνδυνο: οι αστυνομικοί επιστρέψουν, μήπως ξεχάστηκε κανένα πτώμα.

  Ο κόσμος έχει μαζευτεί στην εκκλησία, το φέρετρο είναι εκεί, αλλά ο παπάς αργεί. Τότε αναλαμβάνει ένας τυφλός να ξεκινήσει με μια αυτοσχέδια τελετουργία. Σε λίγο καταφτάνει ο παπάς.

  -Άργησες, του λέει.

  Σ’ αυτό διείδα ένα αντικληρικαλιστικό πνεύμα. Ο κλήρος, σαν ένα γρανάζι της εξουσίας, δεν βιαζόταν καθόλου.

  6,6 η βαθμολογία της, εγώ έβαλα 8.