Ali Asgari and Alireza Khatami, Terrestrial verses (2023)

 Ali Asgari and Alireza Khatami, Terrestrial verses (2023)

 

  Μα αφορμή την ταινία «Αυτά που σκοτώνεις» που προβάλλεται από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους.

  The film contains nine vignettes in which ordinary Iranian citizens struggle against the power of religiously-guided authoritarianism in everyday situations.

  Θα γράψουμε δυο λόγια για κάθε μια από τις 9 βινιέτες.

  Στην πρώτη βλέπουμε έναν ιρανό να προσπαθεί να πείσει έναν αρμόδιο υπάλληλο να εγγράψει τον νεογέννητο γιο του (ονομοτοδοσία) με το όνομα David. Αυτός αρνείται, δεν είναι ιρανικό όνομα. Γιατί όχι Davood; επιμένει ο άλλος, αφού είναι το ίδιο (Δαυίδ). Η γυναίκα μου θέλει David.

  Από το διάλογο:

  -Το να διαλέξεις το όνομα David είναι σαν να διάλεγε ένας ευρωπαίος ένα ιρανικό όνομα για το παιδί του.

  Προφανώς δεν είχε ακούσει για τον Darius Milhaud, που η πρώτη συμφωνία του είναι από τις αγαπημένες μου. Θυμήθηκα και τον Cyrus Vance, αμερικανό διαπραγματευτή σε μια κρίση με το κυπριακό το 1967. Όσο για τη Ντάρια, το θηλυκό του Δαρείος, είναι πολύ συνηθισμένο όνομα σε ανατολικές χώρες. Ντάρια είναι το όνομα της γυναίκας του Μπαλκόνσκι στο «Πόλεμος και Ειρήνη».

  Σελένα η δεύτερη βινιέτα, όπου βλέπουμε ένα κοριτσάκι να χορεύει φορώντας ακουστικά. Είναι σε ένα κατάστημα με παιδικά, η μητέρα του θέλει να του αγοράσει κάτι για μια σχολική γιορτή. Όχι, με τίποτα κόκκινο, απαγορεύεται.

  Θυμήθηκα την ατάκα των εφηβικών μου χρόνων: φωτιά στα κόκκινα.

  3. Αράμ

      Πάλι θυμήθηκα: Αράμ Χατσατουριάν. Αγαπημένο μου το κονσέρτο για βιολί του.

      William Saroyan, Το όνομά μου είναι Αράμ.

  Η διευθύντρια ανακρίνει την μαθήτρια, ήλθε στο σχολείο με το δίκυκλο ενός αγοριού. Αρχικά αρνείται, αλλά μετά λέει ότι θα πει την αλήθεια, αλλά υπό τον όρο να μην τηλεφωνήσει στον πατέρα της. Το παραδέχεται, και λέει και το όνομα του αγοριού. Η διευθύντρια κάνει να σηκώσει το τηλέφωνο. Σταθείτε, της φωνάζει, δεν τηρείται την υπόσχεσή σας. Κι εγώ σας είδα την Παρασκευή στο πάρκο, με έναν άντρα, σας έγραψα μάλιστα με το κινητό μου… αλλά δεν θα το μαρτυρήσω.

  Σηκώνεται και φεύγει.

  4. Σαντάφ

  Της πήραν το ταξί της γιατί την έπιασε η κάμερα να μη φοράει τσαντόρ. Αποκλείεται, λέει.

  Περιμένουν το mail με τη φωτογραφία. Να την.

  -Μα δεν είμαι εγώ, είναι ο αδελφός μου.

  -Να έλθει να μας το πει ο ίδιος.

  Αν δεν της δώσουν το ταξί, δεν θα μπορεί να δουλέψει, και τότε πώς να πληρώσει τη δόση, θα της το πάρουν.

  5. Faezeh

  Είδε την αγγελία, πάει για συνέντευξη. Είναι κατασκευαστική εταιρεία.

  Αυτός της κολλάει κανονικά.

  Κάποια στιγμή σηκώνεται και φεύγει.

  Αυτός τη βρίζει.

  6. Farbod

 Του κάνει ολόκληρη ανάκριση για τα τατουάζ που έχει, για να του δώσει την επαγγελματική άδεια οδήγησης. Τα σχολιάζει επικριτικά. -Μα είναι ποιήματα του Ρούμι. -Έχει και καλύτερα ο Ρούμι.

  7. Siamak.

  Περνάει από εξετάσεις στα θρησκευτικά για να τον προσλάβουν. Τι σούρες ξέρει. Αλλά και να δείξει πώς πλένεται πριν προσευχηθεί.

  Δεν ήξερα ότι είναι αυστηρό το τελετουργικό του πλυσίματος πριν την προσευχή. Πρώτα το αριστερό χέρι…

  Αυτός που του παίρνει συνέντευξη απαγγέλει σούρες στα αραβικά.

  Κάπου θα έπρεπε να το γράψω, ας το γράψω εδώ.

  Πόσο περήφανοι μπορεί να είναι οι ιρανοί, που πήραν από τους άραβες τόσο τη θρησκεία όσο και το αλφάβητο, και παρόλα αυτά διάβασα ότι τους μισούν, ακριβώς γιατί τους είχαν κατακτήσει.

  Ας το γράψω και αυτό. Ο χριστιανισμός διαδόθηκε με την πειθώ. Οι προσηλυτισμένοι πείθονταν σ’ αυτά που τους έλεγαν. Το ισλάμ, αντίθετα, διαδόθηκε με τα όπλα. Οι προσήλυτοι δεν πείθονταν, απλά αλλαξοπιστούσαν υπό την απειλή της μάχαιρας (θυμήθηκα την «Μαχαιριά», 2015, του Φατίχ Ακίν) και το «Ceddo», 1977, του Ousmane Sembene, ταινίες στις οποίες δείχνονται οι βίαιοι εξισλαμισμοί).

  8. Ali

  Αυτό πρέπει να είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφικό.

  Ο Ali δεν είναι άλλος από τον Ali Asgari.

  Που βέβαια δεν σκότωσε τον πατέρα του, αλλά δείχνει για ποιους λόγους απορρίφτηκε το σενάριό του.

  Που θα το γυρίσει αργότερα σε ταινία ο Alireza Khatami, αυτή που προβάλλεται από την Πέμπτη που μας πέρασε. Ο Χαταμί ζει στον Καναδά, απρόσβλητος από το καθεστώς.

  9. Mehri

  Η καημένη, έχασε το σκυλάκι της. Της το πήρε η αστυνομία μέσα από τα χέρια της. Κατά το ισλάμ λέει είναι βρώμικο ζώο. Τα πάνε για ευθανασία. Πηγαίνει στο αστυνομικό τμήμα, την αποπαίρνουν ευγενικά. Αυτή επιμένει, ακούει το σκυλάκι της που αντιδρά όταν το φωνάζει με το όνομά του.

  Μα ήταν τόσο απλό, να την αφήσουν να πάει να δει τα σκυλιά.

  Τελικά συμφωνεί να της δώσουν κάποιο άλλο. Τουλάχιστον αυτό θα γλιτώσει.

  Ξεχνώ, γι’ αυτό και κρατώ frame για κάτι που θέλω να προσθέσω στην ανάρτησή μου, εκτός από αυτά βέβαια από τα οποία θέλω να διαλέξω για να βάλω στην ανάρτηση. Ατάκα του αστυνομικού: -Κυρία μου, αν κάποιος σ’ αυτή την πόλη χαθεί, δεν μπορούν να τον βρουν.

  Πολύ καυστικές για το καθεστώς αυτές οι βινιέτες, όπου βλέπουμε σε μονόπλανο μόνο τον ενδιαφερόμενο, που το όνομά του είναι ο τίτλος κάθε βινιέτας.

  Όχι, που θα τον άφηναν έτσι. Το παρακάτω κείμενο από τη βικιπαίδεια βρίσκεται στο βιογραφικό του.

  The satirical film Terrestrial Verses he co-directed with Alireza Khatami was entered into the Un Certain Regard section of the 2023 Cannes Film Festival; upon his return in Iran, Asgari got his passport temporarily confiscated and was banned from directing other films.

  Το παρακάτω είναι από τον σύνδεσμο της βικιπαίδειας για την ταινία.

  Asgari and Khatami worked on the script together, but had difficulty finding a producer and ultimately produced the film at their own expense with financial support from friends. The film was then shot within seven days.

  7,2 η βαθμολογία της, εγώ έβαλα 8.

Alireza Khatami, Los versos del olvido (2017)

 Alireza Khatami, Los versos del olvido (2017)

 

  Μα αφορμή την ταινία «Αυτά που σκοτώνεις» που προβάλλεται από προχθές στους κινηματογράφους.

  Το έγραψα και στην ανάρτηση γι’ αυτήν, «Οι στίχοι της λησμονιάς» μου άρεσαν περισσότερο.

  Ο ηλικιωμένος υπεύθυνος του νεκροτομείου και ο νεκροθάφτης είναι τα κεντρικά πρόσωπα της ταινίας, η πλοκή της οποίας που διαδραματίζεται σε μια μη κατονομαζόμενη χώρα της Λατινικής Αμερικής που τελεί υπό δικτατορικό καθεστώς. Φυσικά το μυαλό όλων πάει στη δικτατορία των ισλαμιστών στην πατρίδα του σκηνοθέτη, ο οποίος ζει στον Καναδά.

  Στην ταινία «Αυτά που σκοτώνεις» είχαμε έναν Ορέστη.

  Εδώ, έχουμε έναν ηλικιωμένο άνδρα με βαθιά ανθρωπιά.

  Κουβαλάνε σωρούς τους νεκρούς διαδηλωτές στο νεκροτομείο και μετά τους παίρνουν και τους θάβουν σε λάκκους στο βουνό.

  Το νεκροτομείο θα κλείσει καθώς θα κλείσει και το γειτονικό νεκροταφείο, οι νεκροί στο εξής θα θάβονται αλλού.

  Οι άντρες του καθεστώτος ξεχνάνε δυο πτώματα.

  Ο ηλικιωμένος αυτός έχει κρύψει το ένα, μια νεαρή κοπέλα, αποφασισμένος να της προσφέρει μια κανονική ταφή.

  Θα συναντήσει πολλές γραφειοκρατικές δυσκολίες.

  Πιστοποιητικό γέννησης;

  Ευτυχώς θα το προμηθεύσει μια γυναίκα, που προφανώς η κόρη της ήταν ανάμεσα στους διαδηλωτές και εξαφανισμένη στο σωρό των πτωμάτων που ρίχτηκαν στο λάκκο.

  Αλλά θα διατρέξει και πραγματικό κίνδυνο: οι αστυνομικοί επιστρέψουν, μήπως ξεχάστηκε κανένα πτώμα.

  Ο κόσμος έχει μαζευτεί στην εκκλησία, το φέρετρο είναι εκεί, αλλά ο παπάς αργεί. Τότε αναλαμβάνει ένας τυφλός να ξεκινήσει με μια αυτοσχέδια τελετουργία. Σε λίγο καταφτάνει ο παπάς.

  -Άργησες, του λέει.

  Σ’ αυτό διείδα ένα αντικληρικαλιστικό πνεύμα. Ο κλήρος, σαν ένα γρανάζι της εξουσίας, δεν βιαζόταν καθόλου.

  6,6 η βαθμολογία της, εγώ έβαλα 8.

Aparna Sen, The Japanese wife (2010)

 Aparna Sen, The Japanese wife (2010)

 

  Είναι από τις πιο ωραίες ιστορίες αγάπης που έχω δει ποτέ.

  Πάνω στο μοτίβο, τα σύνορα της αγάπης.

  Αυτός, δάσκαλος, ζει στην Ινδία.

  Αυτή, ζει στην Ιαπωνία με τη μητέρα της, την οποία περιποιείται.

  Έρωτας δια αλληλογραφίας.

  Αλλά και διά τηλεφώνου κάποιες φορές.

  Ανταλλάσσουν δώρα.

  Του στέλνει ένα δακτυλίδι.

  Αυτός, φάρμακα. Συμβουλεύεται γιατρούς, του λένε να τους πει τα συμπτώματα.

  Μάλλον είναι αρθρίτιδα.

  Τελικά είναι καρκίνος.

  Κάνει χημειοθεραπεία.

  Την ντροπαλή κοπέλα που του προξένευαν πριν χρόνια και που δεν κατάφερε καν να δει το πρόσωπό της, παντρεύτηκε.

  Έκανε ένα γιο αλλά έμεινε χήρα.

  Θα έλθει να μείνει με τη θεία με την οποία μένει και αυτός, από τότε που πέθαναν οι γονείς του.

  Η γιαπωνέζα του στέλνει ένα χαρταετό.

  Θα τον δώσει στο γιο της να τον πετάξει. Το επεισόδιο με το συναγωνισμό με τους χαρταετούς είναι απολαυστικό, και αρκετά μεγάλο σε διάρκεια. Ινδία versus Ιαπωνία.

  Πώς θα τελειώσει άραγε αυτή η ιστορία;

  Αρπάζει πνευμονία.

  Παρέκβαση: Να κάνετε το εμβόλιο της πνευμονίας, το τελευταίο πιάνει μια πολύ μεγάλη γκάμα πνευμονιόκοκκων.

  Κλείνει η παρέκβαση.

  Πεθαίνει.

  Και η ταινία κλείνει με αυτή να έρχεται από την Ιαπωνία σπίτι του. Την βλέπουμε να περιφέρεται σ’ αυτό και να περιεργάζεται το χώρο που έζησε.

  Σαν να μη μας τα λέει καλά ο σεναριογράφος, θα πείτε.

  Άκου έρωτας από απόσταση, χωρίς να έχουν ιδωθεί καν!

  Ένα ίδιο έρωτα έζησε και ο Μπαλζάκ. Πρόσφατα ξαναείδα ένα μίνι σήριαλ με τη ζωή του. Όμως αυτοί τελικά συναντήθηκαν, και όταν πέθανε ο άντρας της παντρεύτηκαν.

  Για να ρωτήσω την τεχνητή νοημοσύνη πόσα χρόνια είχαν σχέση από μακριά (αυτή πολωνέζα ευγενής, ζούσε με την άντρα της στη Ρωσία).

  Τελικά συναντήθηκαν μετά από ένα χρόνο, όμως αλληλογραφούσαν για 18 ολόκληρα χρόνια πριν παντρευτούν, λίγους μήνες πριν πεθάνει ο Μπαλζάκ, το 1850.

  Έγραψα σε άλλη ανάρτηση ότι αποφεύγω να βλέπω ταινίες στο άσχετο, όμως με συγκινούν πολύ οι ιστορίες αγάπης, και όταν έπεσα πάνω της είπα ότι θα τη δω.    

  7,6 η βαθμολογία της.

Alireza Khatami, Αυτά που σκοτώνεις (The things you kill, 2025)

 Alireza Khatami, Αυτά που σκοτώνεις (The things you kill, 2025)

 

  Από προχθές στους κινηματογράφους.

  Το μοτίβο της ταινίας είναι αυτό της Ορέστειας, αντεστραμμένο. Εκεί είχαμε τον μητροκτόνο, εδώ τον πατραλία (πατροκτόνος, ξέρω την αρχαιοελληνική λέξη εδώ και δεκαετίες, μάλλον διαβάζοντας τον Οιδίποδα Τύραννο).

  Τον σκότωσε γιατί σκότωσε τη μητέρα του. Ήταν ανάπηρη, περπατούσε με Π, και τα είχε με γκόμενα.

  Υπαρξιακό το έργο, στο τέλος θα δούμε πλάνα με το αντίστοιχο των ερινύων.  

  Μου αρέσουν οι ταινίες με αφηγηματική σαφήνεια, και με ξενερώνουν όταν υπάρχουν αφηγηματικά κενά.

  Όμως πιο πριν με ξενέρωσε το ρεαλιστικά απίθανο.

  Είχε συνεργό στη δολοφονία.

  Τον έδεσε με μια αλυσίδα σε ένα δένδρο. Δίπλα είχε φτιάξει κάτι σαν σκυλόσπιτο, πιο μεγάλο φυσικά, για να τον προφυλάσσει από τη βροχή και τον ήλιο, και να κοιμάται. Του έφερνε φαγητό και νερό.

  Αλήθεια, τι θα τον έκανε;

  Την τελευταία φορά που τον επισκέφτηκε τον βρήκε ξαπλωμένο χάμω. Τον σκουντάει με το πόδι, αυτός είναι ακίνητος. Μάλλον πέθανε.

  Πηγαίνει και λύνει την αλυσίδα, και ο άλλος του επιτίθεται και τυλίγει την αλυσίδα γύρω από το λαιμό του. Αγωνίζεται να ξεφύγει.

  Στο επόμενο πλάνο τον βλέπουμε να γυρίζει κρατώντας ένα φτυάρι στο χέρι.

  Η αφηγηματική αναμονή είναι ότι τον σκότωσε και τον έθαψε. Όμως είναι σκηνοθετικά εντελώς ανορθόδοξο να μην δείξει πώς ξέφυγε από αυτό το θανάσιμο σφίξιμο, τουλάχιστον αυτό, και τον εξουδετέρωσε.

  Δίπλα σ’ αυτό υπάρχουν και τα οικογενειακά προβλήματα, άσχετα με το κορυφαίο επεισόδιο της πατροκτονίας.

  Όχι, παρά τα ενδιαφέροντα επί μέρους επεισόδια η ταινία δεν μου άρεσε. Όμως, σαν ιρανός που είναι, αποφάσισα να δω και την άλλη του ταινία, την πρώτη του, «Los versos del olvido» (2017). Την είδα χθες βράδυ, αυτή μου άρεσε πολύ. Θα δω και αυτή που γύρισε με τον Ali Asgari, τον οποίο έχω δει πακέτο.

  Να σημειώσουμε ακόμη: Η πλοκή διαδραματίζεται στην Τουρκία, η γλώσσα που ακούμε είναι τα τούρκικα, όμως διαβάζω στην διαφημιστική αφίσα που παραθέτει η βικιπαίδεια, «σύμφωνα με χρονικά της Τεχεράνης». Υποθέτω λοιπόν ότι υπήρξε ένα συμβάν πατροκτονίας στην Τεχεράνη, το οποίο ο Χαταμί αναπλάθει στην ταινία του τοποθετώντας την πλοκή, για ευνόητους λόγους, όχι στην Τεχεράνη αλλά στην Τουρκία. Η Τουρκία επιλέχτηκε πιθανόν λόγω τους μουσουλμανικής θρησκείας. Όσο για την πρώτη του ταινία, όπως φαίνεται και από τον τίτλο, την τοποθετεί σε μια μη κατονομαζόμενη λατινοαμερικάνικη χώρα, με ένα δικτατορικό καθεστώς. Και φυσικά η γλώσσα είναι τα ισπανικά.   

Ho Menghua, Journey to the west, Princes iron fan ((鐵扇公主, 1966)

 Ho Menghua, Journey to the west, Princes iron fan ((鐵扇公主, 1966)

 

  Μετά το animation με τον ίδιο τίτλο των Wang Guchan και Wang Laiming (1941) είδαμε και την ταινία του Ho Menghua, που έχει γυρίσει και άλλες ταινίες με επεισόδια από το κλασικό κινέζικο μυθιστόρημα του 16^ου αιώνα «Ταξίδι στη Δύση».

  Το ταξίδι αυτό το επιχειρεί ένας ταοιστής μοναχός, ο Tang Sanzang,  έχοντας παρέα τον Sha Wujing, ένα κοινό θνητό, τον Zhu Bajie, έναν  γουρουνόμορφο άνθρωπο που διαθέτει μαγικές ιδιότητες και τον Wu Sukong, βασιλιά των πιθήκων, που διαθέτει ακόμη πιο πολλές. Και μια από αυτές βέβαια είναι η ικανότητα της μεταμόρφωσης, την οποία όμως έχουν και οι εχθροί τους.

  Το μεγαλύτερο μέρος της μαγείας αυτού του παραμυθιού έγκειται ακριβώς σε αυτές τις μεταμορφώσεις, που οδηγούν την πλοκή σε ανατροπές. Για παράδειγμα, οι τρεις όμορφες κοπέλες που προσπαθούν να παρασύρουν τον ταοϊστή καλόγερο στο ναό τους με σκοπό να τον κάνουν σούπα, γιατί τρώγοντας από τις σάρκες του θα αποκτήσουν αθανασία, στην πραγματικότητα ήταν δαιμόνισες. Το πιο κωμικό επεισόδιο της πλοκής είναι αυτό που ο Zhu Bajie μαγεύεται από την ομορφιά αυτών των κοριτσιών και πέφτει θύμα τους. Βέβαια στο τέλος θα τις εξοντώσουν.

  Το επεισόδιο αυτό αποτελεί κατά κάποιο τρόπο συνέχεια του επεισοδίου το οποίο παρουσιάζεται στην ταινία του 1941, που είναι η κλοπή της σιδερένιας βεντάλιας για να σβήσουν μια τεράστια πυρκαγιά που ξέσπασε στα δυτικά και δεν λέει με τίποτα να σβήσει.

  6,7 η βαθμολογία της, εγώ έβαλα 8.

Wan Laiming and Cheng Tang, Journey to the west: Havoc in heaven (大闹天宫, 1961)

 Wan Laiming and Cheng Tang, Journey to the west: Havoc in heaven (大闹天宫, 1961)

 

  Μου αρέσει να βλέπω ομαδοποιημένες ταινίες, όχι ξεκάρφωτες, απλά επειδή είναι καλές. Αυτός είναι ο λόγος που μου αρέσει να βλέπω πακέτο ένα σκηνοθέτη.

  Εδώ ο «Χαλασμός στους ουρανούς» είναι σε δυο πακέτα. Το ένα πακέτο είναι ότι πρόκειται για animation, και πριν τρεις μέρες είδα το πρώτο κινέζικο animation, το «Journey to the west: Princess iron fan» (1941) των Wan Guchan και Wan Laiming. Ναι, Wan Laiming συνσκηνοθετεί και αυτό το animation. Το δεύτερο, ότι είναι επίσης ένα επεισόδιο από το κλασικό κινέζικο μυθιστόρημα «Journey to the west».

  Θεωρώ χλωμό να διαβάσω το μυθιστόρημα, ενώ μου είναι πιο εύκολο να δω κινηματογραφικές μεταφορές διαφόρων επεισοδίων, και αυτό σκοπεύω να κάνω. Το ότι το φανταστικό είναι πιο φαντασμαγορικό στην οθόνη από ό,τι στο μυθιστόρημα το διαπίστωσα (ξανα)διαβάζοντας το «Ο μετρ και η Μαργαρίτα» και βλέποντας δυο κινηματογραφικές μεταφορές του και ένα σήριαλ 10 επεισοδίων.

  Πώς να εξουδετερώσουν τον αντάρτη πίθηκο;

  Η συμβουλή που δίνει ένας ακόλουθος στον Jade emperor (αυτοκράτορας νεφρίτης, κάτι σαν τον δικό μας Δία): Να τον προσλάβουν στην υπηρεσία των ουρανών, ώστε να τον έχουν συνεχώς υπό έλεγχο. Αλλά να του δώσουν ένα κατώτερο πόστο.

  Έτσι και γίνεται, τοποθετείται υπεύθυνος των στάβλων.

  Τα άλογα ευημερούν.

  Όμως κάποιος κακός θα τον φθονήσει, θα του βάλει κάποια τρικλοποδιά και ο βασιλιάς των πιθήκων θα τα κάνει λίμπα.

  Και φυσικά αποτυγχάνει η εξόντωσή του, στέλνοντας στρατεύματα εναντίον του.

  Να ξαναεπιχειρήσουν με τον πρώτο τρόπο.

  Θα τον κάνουν επόπτη των βασιλικών κήπων, που βρίσκεται στην δικαιοδοσία της βασιλομήτορος.

  Πέντε κοπέλες της ακολουθίας της θα τον κοροϊδέψουν, ένας απλός πίθηκος είσαι.

  Εξοργίζεται.

  Όμως θα τα πάρει για τα καλά στο κρανίο όταν γίνεται ένα συμπόσιο στο οποίο καλούνται όλοι οι αξιωματούχοι, ακόμη και οι πιο κατώτεροι, και αυτόν δεν τον καλούν.

  Και θα τα κάνει πάλι λίμπα.

  Αυτή τη φορά τον συλλαμβάνουν. -Τώρα θα σου δείξουμε εμείς.

  Τον βάζουν μέσα σε ένα κλίβανο.

  Όμως αυτού δεν του κάνει ούτε κρύο (γι’ αυτό δεν είμαστε σίγουροι) ούτε ζέστη (για αυτό είμαστε σίγουροι).

  Α, τι ωραία που είναι εδώ μέσα.

  Κάποια στιγμή όμως βαριέται, σπάζει τον κλίβανο και το σκάει.

  Και γυρίζει στο βουνό με τα πιθηκάκια του.

  Με συγκίνησε που είδα ότι η μουσική υπόκρουση ήταν μουσική της όπερας του Πεκίνου.

  Ήξερα ότι το επεισόδιο είχε παιχτεί και σε όπερα του Πεκίνου.

  «Πολλά πρόσωπα δηλώνονται άμεσα με το ιδιαίτερο μακιγιάζ τους, όπως ο βασιλιάς των πιθήκων στο Ταξίδι προς τη Δύση, με σχήματα που δηλώνουν πίθηκο». Απόσπασμα από το βιβλίο μου «Εισαγωγή στο θέατρο της Ιαπωνίας και της Κίνας» (ΑΛΔΕ 2010).

  Ρώτησα το chatgpt και μου έδωσε τέσσερις συνδέσμους, youtube όλοι, από τους οποίους οι δυο είναι ολόκληρη παράσταση, και η μια από αυτές με υπότιτλους. Σας τον παραθέτω, αν θέλει κανείς να τη δει. Εγώ θα τη δω σίγουρα, πιθανώς και τις άλλες.

  Την είδα.

  Εξαιρετική, με κινηματογραφικά εφέ.

  «…τα έργα wugong, πολεμικά έργα με σκηνές μάχης και ακροβατικά…» (απόσπασμα από το βιβλίο μου).

  Είναι λοιπόν έργο wugong, στο οποίο απολαμβάνει κανείς σκηνές μάχης και ακροβατικά.

  Εγώ τα απόλαυσα.  

  Βλέποντάς το έκανα τη σκέψη: Αυτό το επεισόδιο είναι τόσο αγαπητό, και του έχουν γίνει τόσες μεταφορές, γιατί το ίδιο είναι μια μεταφορά: ο βασιλιάς πίθηκος είναι μια μεταφορά του λαού και οι νεφρίτης αυτοκράτωρ με τους αθάνατους στον ουρανό είναι μια μεταφορά της εξουσίας. Και ο λαός χαίρεται με τον αντάρτη πίθηκο που αψηφά την εξουσία, και στη σύγκρουση μαζί της βγαίνει πάντα νικητής.  

Ίων Ευθυμίου, Οι επικηρυγμένοι (2025)

 Ίων Ευθυμίου, Οι επικηρυγμένοι (2025)

 

  Το ξέρατε αυτό;

  Οι λύκοι επανεμφανίστηκαν στην Πάρνηθα, το 2010, ίσως και πιο πριν.

  Αυτό άκουσα στο ενδιαφέρον 22λεπτο ντοκιμαντέρ του Ίωνος Ευθυμίου.

  Στο ντοκιμαντέρ αυτό ο Ευθυμίου δείχνει πλάνα με λύκους, τα περισσότερα από τα οποία έχουν παρθεί νύχτα με ειδικές κάμερες, κυρίως όμως συνεντεύξεις από αρμόδια και ενδιαφερόμενα πρόσωπα. Και ανάμεσα σ’ αυτά είναι οι κτηνοτρόφοι, οι οποίοι κυριολεκτικά θρηνούν για την επανεμφάνιση του λύκου. Εγώ φαντάζομαι την τρομάρα που θα παίρνουν τα ζωντανά τους όταν αντιληφθούν την παρουσία του, πράγμα που δεν συμβαίνει σε άλλες περιοχές, στην Κρήτη για παράδειγμα.

  Άκουσα ότι δεν επιτίθενται στον άνθρωπο λόγω διαφοράς μεγέθους.

  Κρίμα να μην το ξέρουν και τα σκυλιά αυτό.

  Επίσης άκουσα ότι λύκοι κατασπάραξαν ένα μικρό σκυλάκι. Ήταν μικρότερο ως προς το μέγεθος από έναν μεγάλο άνθρωπο.

  Και ένα παιδάκι είναι μικρότερο ως προς το μέγεθος των γονιών του. Ελπίζω να μη θρηνήσουμε τέτοια απώλεια. Δεν θυμάμαι αν το είδα σε ταινία ή το διάβασα σε μυθιστόρημα: μια αγέλη λύκων τον είχε περικυκλώσει και την κρατούσε μακριά με την φωτιά που είχε ανάψει. Τώρα θυμήθηκα, τον βρήκαν κάποιοι κυνηγοί και τον έσωσαν. Νομίζω τελικά ότι ήταν ταινία.

  Τελικά ήταν το μυθιστόρημα του Τζακ Λόντον «Ο Ασπροδόντης». Παραθέτω το σχετικό απόσπασμα από την ανάρτησή μου.

  «Βλέπουμε δυο άντρες με έξι σκυλιά που σέρνουν ένα έλκηθρο. Χιονισμένο τοπίο. Τους περικυκλώνουν οι λύκοι. Μια λύκαινα, που όμως κατά το ήμισυ είναι σκύλα και έχει ζήσει με ανθρώπους, δεν φοβάται τη φωτιά. Πλησιάζει τα σκυλιά. Αυτά την ακολουθούν ελπίζοντας σε ζευγάρωμα. Τα παρασύρει και τα τρώνε οι λύκοι.

  Και ο ένας από τους δυο άντρες θα φαγωθεί, καθώς απομακρύνεται για να αποτρέψει ένα σκυλί να ακολουθήσει τη λύκαινα.

  Ο άλλος την γλιτώνει την τελευταία στιγμή, όταν καταφτάνει μια ομάδα με έλκηθρο και σκυλιά, πράγμα που κάνει τους λύκους να απομακρυνθούν».

  Στην Κίνα υπήρξε μια απηνής δίωξη λύκων. Το είδα αυτό στην βιογραφική ταινία του Ζαν Ζακ Ανό «Wolf totem» (2015).

  Την ταινία μπορείτε να τη δείτε στο youtube.