Yuan Muzhi, Street angel (馬路天使,1937)

 Yuan Muzhi, Street angel (馬路天使,1937)

 

  Στον «Άγγελο του δρόμου» ο Yuan Muzhi διεκτραγωδεί τη μοίρα δυο αδελφών, της Xiao Hong και της Xiao Yun, που με την έναρξη της εισβολής των γιαπωνέζων στην Μαντζουρία ήλθαν στην Σαγκάη. Τους πρόσφερε την «προστασία» του ένα ζευγάρι, ιδιοκτήτες ενός μπαρ. Όμως έπρεπε να δουλέψουν, η Xiao Hong σαν τραγουδίστρια και η Xiao Yun σαν πόρνη, κάνοντας πεζοδρόμιο. Πολλές φορές κινδύνεψε να πέσει στα χέρια της αστυνομίας.

  Θα αναπτυχθεί ένα αίσθημα ανάμεσα στον τρομπετίστα του μπαρ και στη Xiao Hong, που έχει όμως και τα σκαμπανεβάσματά του. Επίσης μια υποψία ειδυλλίου υπάρχει ανάμεσα στην Xiao Yun και στον Wang, φίλο του τρομπετίστα και μικροπωλητή εφημερίδων.

  Έχουμε αρκετές κωμικές σκηνές πριν η πλοκή πάρει μια δραματική στροφή. Το ζευγάρι σχεδιάζουν να πουλήσουν την Xiao Hong σε έναν γκάγκστερ. Αυτή το σκάει μαζί με την αδελφή της. Βρίσκουν καταφύγιο στο σπίτι του τρομπετίστα. Η παρεξήγηση που είχε δημιουργηθεί ανάμεσά τους λύνεται. Όμως ο γκάνγκστερ με τους άντρες του τις εντοπίζουν. Είναι μόνες τους, οι δυο φίλοι τους λείπουν. Η Xiao Hong θα καταφέρει να το σκάσει ενώ η Xiao Yun πετάει ένα μαχαίρι στον γκάνγκστερ.

  Δεν τον πετυχαίνει, το μαχαίρι καρφώνεται στην πόρτα. Αυτός το παίρνει και της το πετάει, και τη βρίσκει στην καρδιά.

  Οι δυο φίλοι επιστρέφουν σπίτι και τη βρίσκουν βαριά τραυματισμένη. Ο Wang πηγαίνει να βρει γιατρό αλλά επιστρέφει άπρακτος, ο γιατρός ζητάει πολλά λεφτά και αυτός δεν τα έχει. Και δεν είχε νόημα άλλωστε, η Xiao Yun είχε στο μεταξύ ξεψυχήσει.

  Αριστερός σκηνοθέτης ο Yuan Muzhi, διεκτραγωδεί τη μοίρα των κατατρεγμένων στις φτωχογειτονιές της Σαγκάης.

Yuan Muzhi, Scenes of city life (1935)

 Yuan Muzhi, Scenes of city life (1935)

 

  Mόνο δυο ταινίες γύρισε ο Yuan Muzhi (1909-1978), τις «Σκηνές από τη ζωή της πόλης» όπου πρωταγωνιστεί και τον «Άγγελο του δρόμου», ενώ σαν ηθοποιός έχει πρωταγωνιστήσει στην ταινία του Xu Xingzhi «Children of troubled times» (μπορείτε να τη δείτε στο youtube χωρίς υπότιτλους) και στις ταινίες του Ying Yunwei «Plunder of Peach and Plume» (1934), «Unchanged heart of life and death» (1936) και «800 heroes» (1938).

  Να διευκρινίσω όμως: η βικιπαίδεια λέει partial filmography.

  Δεν πρόλαβα να δω την ταινία «Crossroads» του Shen Xiling, που όμως γυρίστηκε δυο χρόνια μετά, και πέφτω πάλι σε μια ταινία που αυτή τη φορά η βικιπαίδεια τη χαρακτηρίζει ως comedy drama.

  Στα γράμματα της αρχής ακούμε τη μουσική από το «Χορό των μικρών κύκνων» ενώ στη συνέχεια βλέπουμε τους τέσσερις επαρχιώτες, πιασμένοι από τα μπράτσα όπως οι μικροί κύκνοι, να περπατούν ρυθμικά υπό τους ήχους μιας κινέζικης μουσικής».

  Η ταινία μου θύμισε την ταινία «A string of pearls» (1926) του Li Zeyuan (Η ματαιοδοξία της γυναίκας οδηγεί στην καταστροφή) αλλά και τις ταινίες του «Κινήματος Νέα Ζωή» «National customs» (1935) των Luo Mingyou και Zhu Shilin (Η αγνότητα της επαρχίας σε σύγκριση με τη διαφθορά και τους κινδύνους που εγκυμονεί η πόλη) και Fei Mu και Luo Mingyou, «Song of China» (1935).

  Ενεχυροδανειστής ο πατέρας της, δεν τα βγάζει πέρα με τη σπάταλη κόρη του. Και αυτή, αντί να εκτιμήσει τον νεαρό που την αγαπάει, ερωτεύεται τον πλούσιο, που όμως την αφήνει στα κρύα του λουτρού φεύγοντας με την γκόμενα.

  Σε πολλά κωμικά επεισόδια διεκτραγωδείται η φτώχεια του ερωτευμένου νεαρού, αλλά και οι προσπάθειες του ενεχυροδανειστή να τα βγάλει πέρα με τις σπάταλες γυναίκες του.

  Στο τέλος αμφιταλαντεύονται αν θα πρέπει να μείνουν στην πόλη ή να γυρίσουν στην επαρχία, μη μπορώντας να αποφασίσουν ποιο τραίνο να διαλέξουν, πηγαίνοντας από το ένα στο άλλο.   

  Trivia: Μια από τις πρωταγωνίστριες της ταινίας είναι η Jiang Qing, η τέταρτη γυναίκα του Μάο και μια από τους τέσσερις της «Συμμορίας της Σαγκάης». Αυτοκτόνησε αργότερα στη φυλακή.

Fei Mu and Luo Mingyou, Song of China (天倫, 1935)

 Fei Mu and Luo Mingyou, Song of China (天倫, 1935)

 

  Οικογενειακοί δεσμοί, είναι ο κινέζικος τίτλος

  Και εδώ, όπως και στην ταινία National customs (1935), διαφημίζεται το Κίνημα Νέας Ζωής που ξεκίνησε από την εθνικιστική κυβέρνηση του Guomintang.

  Ο επιτυχημένος επιχειρηματίας επιστρέφει στο πατρικό του για να δει τον ετοιμοθάνατο πατέρα του. Τον συμβουλεύει, όπως είναι αφοσιωμένος στην οικογένειά του έτσι να είναι αφοσιωμένος και στην κοινωνία, διαθέτοντας τον πλούτο του για να βοηθήσει φτωχούς και αναξιοπαθούντες.

  Ακολουθώντας τις πατρικές αυτές συμβουλές εγκαταλείπει την άνετη ζωή του στην πόλη και εγκαθίσταται στην επαρχία. Εκεί φτιάχνει ένα σχολείο για τα φτωχά παιδιά.

  Παρέκβαση: Το ίδιο έκανε και ο Βρόνσκι.

  Επίσης φτιάχνει έναν ναό-γηροκομείο για τους γέρους που δεν έχουν οικογένεια να τους φροντίσει. Έχει σαν στόχο να φτιάξει μια κοινότητα-μοντέλο σύμφωνα με τις παραδοσιακές αξίες του Κομφούκιου. Τα παιδιά του όμως, συνηθισμένα στις ανέσεις και τις απολαύσεις της πόλεις, εγκαταλείπουν τελικά την επαρχία.

  Όμως δεν τα ικανοποίησε τελικά η ζωή στην πόλη και γύρισαν σπίτι, όπου άκουσαν από τον πατέρα τους τις ίδιες συμβουλές που του είχε δώσει ο δικός του πατέρας. Τις συμβουλές αυτές είναι πιο πρόθυμες να τις ακολουθήσουν τα εγγόνια του.

  Η κόρη του θέλει να παντρευτεί χωρίς την συγκατάθεσή του. Η μητέρα της συμφωνεί, είναι περασμένες οι εποχές που τα παιδιά, στο θέμα του γάμου, έπρεπε να ακούνε τους γονείς τους. Όμως ο πατέρας είναι ανένδοτος. Δεν θα τον παντρευτείς, με τίποτα.

  Πάλι καλά που δεν της επέβαλε να παντρευτεί αυτόν που της είχε διαλέξει εκείνος. Οι προσυμφωνημένοι γάμοι ήταν κοινή πρακτική στην αυτοκρατορική Κίνα, και προφανώς και μετά.

  Θυμάμαι που είχα διαβάσει για τις τρεις επιταγές του Κομφούκιου σε σχέση με τη γυναίκα που με είχαν ξενερώσει εντελώς. Η κόρη να υπακούει τον πατέρα της. Όταν παντρευτεί να υπακούει τον άντρα της. Και αν πεθάνει ο άντρας της, τον γιο της.

  Πάντα να υπακούει.

Shen Xiling, Crossroads (1937)

 Shen Xiling, Crossroads (1937)

 

  Αριστερός σκηνοθέτης ο Shen Xiling (το Χ προφέρεται σχεδόν όπως το Sh στη λατινική μεταγραφή pinyin), θα πεθάνει πρόωρα, το 1940, σε ηλικία 36 ετών, γυρίζοντας μόλις τέσσερις ταινίες. Ελπίζω να δω μια ακόμη ταινία του, την «Κόρη του βαρκάρη» που γίνεται πόρνη, και ο ερωτευμένος μαζί της Ti-Er πηγαίνει στο μπουρδέλο και τα κάνει λίμπα, για να καταλήξει στη φυλακή.

  Δεν ήξερα τον όρο, seriocomedy χαρακτηρίζει την ταινία η βικιπαίδεια, είδος που συνδυάζει το κοινωνικό με το κωμικό. Στο θέατρο αυτός ο συνδυασμός μας είναι γνωστός σαν tragicomedie.

  Με το κωμικό ο σκηνοθέτης «επενδύει», μια σοβαρή κατάσταση, αυτή της ανεργίας και της φτώχειας που μαστίζει τους νέους εκείνη την εποχή.

  Στην αρχή της ταινίας βλέπουμε τον Xu στην προκυμαία να είναι έτοιμος να αυτοκτονήσει γιατί είναι άνεργος. Τον βλέπει ο φίλος του ο Zhao, άνεργος και αυτός, και τον αποτρέπει. Και δυο άλλοι φίλοι τους είναι επίσης άνεργοι.

  Η Yang που εγκαθίσταται στο διπλανό δωμάτιο είναι απόφοιτος κολλεγίου και βρήκε δουλειά σε ένα υφαντουργείο. Δεν έχουν ιδωθεί ακόμη.

  Τα δωμάτιά τους χωρίζονται με μια σανίδα. Όπως είναι αυτονόητο, ο ένας ενοχλεί τον άλλο. Σπαρταριστά τα επεισόδια που οφείλονται ακριβώς σ’ αυτό, γέλασα με την ψυχή μου. Μετά την πρώτη σωζόμενη ταινία, «Ο έρωτας του μανάβη» (1922) είναι η δεύτερη φορά που βλέπω κωμωδία, και μάλιστα τόσο απολαυστική.

  Το ειδύλλιο που θα πλεχτεί είναι δεδομένο, πάνω στο γνωστό μοτίβο: πρώτα αντιπαθεί ο ένας τον άλλο (εδώ χωρίς να γνωρίζονται, απλά σαν ενοχλητικοί ο ένας για τον άλλο γείτονες) και μετά ερωτεύονται.

  Ο Zhao που δουλεύει freelancer μεταφραστής (την έκανα κι εγώ αυτή τη δουλειά) βρίσκει επιτέλους δουλειά σε μια εφημερίδα. Θα γράφει ρεπορτάζ. Θα πάρει συνέντευξη από τη νοικάρισσα του διπλανού δωματίου.

  Κάποια επεισόδια είναι που τους έφεραν κοντά. Πρώτη αυτή θα καταλάβει ποιος είναι ο νεαρός αυτός που έτρεξε και της έφερε την τσάντα που της είχε πέσει από το λεωφορείο.

  Κάποια στιγμή θα βρεθούν άνεργοι.

  Αυτός με τον φίλο του θα τη συναντήσει στην προκυμαία. Είναι με μια φίλη της. Διαβάζουν στην εφημερίδα ότι ο Xu αυτοκτόνησε.

  Μανία που σου την έχουν αυτοί οι ασιάτες με την αυτοκτονία!!!

  Όχι, αυτοί δεν θα το βάλουν κάτω. Μπορεί να είναι άνεργοι, αλλά θα αγωνιστούν για μια καλύτερη ζωή.

  Εξαιρετική η ερμηνεία της Bao Yang, αλλά και εκείνης που υποδύεται τη σπιτονοικοκυρά (δεν τη βλέπω στα credits), που τους φορτώνεται κάθε τρεις και μια για το νοίκι.

  6,8 η βαθμολογία της.

Nader Saeivar, The witness (2024), σε σενάριο Jafar Panahi

 

Nader Saeivar, The witness (2024), σε σενάριο Jafar Panahi

 

  Το έχω ξαναπεί, το σενάριο κάνει τη διαφορά.

  Ο Jafar Panahi υπογράφει το σενάριο, η καλύτερα, συνυπογράφει, καθώς, ως είθισται, στα credits του σεναρίου εμφανίζεται και ο σκηνοθέτης, που όμως δεν ξέρουμε το βαθμό παρέμβασής του στο σενάριο. Επίσης ο Jafar Panahi έκανε το μοντάζ.

  Και πάλι διεκτραγωδείται η μοίρα της γυναίκας, που εδώ είναι ακόμη χειρότερη, στο θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν.

  Η Tarlan, συνταξιούχος τώρα δασκάλα, μεγάλωσε σαν κόρη της την Rana όταν σκοτώθηκαν οι γονείς της σε τροχαίο, μαζί με τον γιο της.

  Ο γιος της είναι φυλακή. Δεν κατάλαβα, ή δεν μας λέγεται, αν μπήκε για τα χρέη που έχει ή για κάτι άλλο. Και αν μπήκε για χρέη, πώς έγινε και χρεώθηκε. Πάντως στην ταινία μας παρουσιάζεται αρκετά αντιπαθητικός.

  Η Rana διδάσκει χορό σε μια σχολή χορού. Ο άντρας της την ερωτεύθηκε για το χορό της, όμως τώρα δεν την θέλει να χορεύει. Είναι υψηλόβαθμο στέλεχος στο καθεστώς, και όσο πιο ψηλά στην ιεραρχία βρίσκεσαι, τόσο πιο συντηρητικός πρέπει να είσαι αν θέλεις να ανέβεις ακόμα πιο ψηλά, και έτσι την πιέζει να παραιτηθεί από τη δουλειά της, να εγκαταλείψει τα μαθήματα χορού. Διαπληκτίζονται συχνά. Η Tarlan βλέπει τους μώλωπες στο πρόσωπό της. Ο άντρας της της δείχνει τη χαρακιά που του έκανε στο στήθος με ένα μαχαίρι η Rana, σε ένα καυγά.

  Η Tarlan πηγαίνει σπίτι τους. Βλέπει σκεπασμένο ένα σώμα στον καναπέ, δεν ξέρει αν κάποιος κοιμάται. Αργότερα, όταν αποκαλυφθεί ότι η Rana είναι νεκρή, θα καταλάβει. Και την επιβεβαίωση θα την πάρει από την κόρη της Ράνας από τον πρώτο της γάμο, κοριτσάκι ακόμη, που ζει με την μάνα της και τον πατριό της.

  Καταγγέλλει, όμως, όπως γίνεται και με τα καθ’ ημάς, το έγκλημα συγκαλύπτεται. Δέχεται απειλές να τα παρατήσει. Αυτή επιμένει.

  Αναρωτιόμουν ποια λύση θα έδινε στην πλοκή ο Panahi. Θα τα κατάφερνε να καταδικαστεί ο άντρας της Rana; Αυτό, με βάση τη χώρα που ζουν, φαίνεται απίθανο. Θα επέμενε, με αποτέλεσμα οι απειλές που δέχτηκε να πραγματοποιηθούν; Ή μήπως θα εκδικούνταν η ίδια;

  Αυτή η ιστορία με τα ποντίκια που δεν εννοεί να τα εξοντώσει ο διαχειριστής της πολυκατοικίας αποτελεί τελικά προσήμανση.

  Πηγαίνει και αγοράζει ποντικοφάρμακο, το πιο ισχυρό που υπάρχει. Θα πάει στο σπίτι του Tarlan, τάχα για να δει την κόρη της Rana. Αδειάζει το περιεχόμενο σε ένα θερμός που έχει ο πατριός της στην τσάντα του.

  Και τι θα γίνει μετά; Η εγκληματική της ενέργεια είναι σίγουρο ότι θα αποκαλυφθεί, θα καταδικαστεί και θα εκτελεστεί.

  Επινοητικότατος ο Panahi.

  Η κόρη της Rana την βλέπει. Πηγαίνει και αδειάζει το θερμός και το γεμίζει ξανά, με καφέ, δεν είμαι σίγουρος.

  Η Tarlan τη βλέπει να βάζει μουσική και να αρχίζει να χορεύει. Η πατριός της τη βλέπει τρομοκρατημένος και κλείνει τις κουρτίνες, να μη φαίνεται απ’ έξω.  

  Το κοριτσάκι ανοίγει την πόρτα και βγαίνει στην αυλή, και στη συνέχεια ανοίγει την εξώπορτα και βγαίνει στο δρόμο, χορεύοντας πάντα.  

  Ο δικηγόρος στον οποίο είχε απευθυνθεί η Tarlan για να μηνύσει τον άντρα της Rana την προειδοποίησε: δεν υπάρχουν ελπίδες. Σύμφωνα με το άρθρο 630 του ισλαμικού νόμου όταν ο άντρας συλλάβει επ’ αυτοφώρω στο κρεβάτι τη γυναίκα του με άλλον άντρα, μπορεί να τους σκοτώσει και να αθωωθεί. Όμως κάποιες φορές δεν καταφέρνει να σκοτώσει τον άντρα που ξεφεύγει. Αυτό όμως δεν έχει σημασία. Ο ισχυρισμός αυτός είναι ένας τρόπος να αθωώνονται οι συζυγοκτόνοι.

  Δεν το ξέρατε αυτό. Και εγώ πρώτη φορά το μαθαίνω.

  Και φυσικά αυτό το άρθρο κάνει πρόβλεψη μόνο για τους άντρες, όχι και για τις γυναίκες. Αυτές πρέπει να το λουστούν το κέρατο.

Bu Wancang (卜万苍, 1900-1973)

 Bu Wancang (卜万苍, 1900-1973)

  Με αυτή την ανάρτηση εγκαινιάζουμε τα "Πορτραίτα Κινέζων σκηνοθετών". Το άλλο label στο blog μου είναι "Πορτραίτα Ιρανών σκηνοθετών". 

  O Bu Wancang (Μπου Γουαντσάνγκ) γεννήθηκε το 1900 στο Anhui και πέθανε το 1973 στο Χονγκ Κονγκ. Εργάστηκε πρώτα για την Mingxing, αλλά το 1931 πήγε στη Lianhua, αντίζηλο εταιρεία, όπου γύρισε μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες του. Η ταινία «Love and duty» (1931) έχει σαν θέμα τον έρωτα και τον προσυμφωνημένο γάμο. Στην ταινία «The peach girl» (1931) έχουμε πάλι σαν θέμα τον έρωτα, στον οποίο οι ταξικές διαφορές μπαίνουν εμπόδιο. Στην ταινία «A spray of plum blossom (1931), θέμα είναι πάλι ο έρωτας, που εδώ υπονομεύεται από αντίζηλους. Όμως εδώ έχουμε happy end, σε αντίθεση με τις δυο προηγούμενες ταινίες, όπου στην πρώτη η ηρωίδα αυτοκτονεί ενώ στη δεύτερη πεθαίνει. 

  Στις αρχές της δεκαετίας του ’30 αρχίζει να ακμάζει ο κινηματογράφος με κοινωνικά θέματα, κυρίως από τους λεγόμενους αριστερούς σκηνοθέτες, ενώ εγκαταλείπεται σιγά σιγά ο κινηματογράφος αναψυχής της προηγούμενης δεκαετίας, Η ταινία «The light of the maternal instinct» (1933) είναι μια καθαρά αριστερή ταινία, στην οποία δείχνονται οι θλιβερές συνέπειες της φτώχειας και καταγγέλλεται η σκληρότητα των πλούσιων.

  Το 1939 ο Bu Wancang γυρίζει τη «Hua Mu Lan» με ιστορικό θέμα, τη γυναίκα που διάπρεψε στο στρατό σαν άντρας καθώς πήγε στη θέση του πατέρα της όταν στρατολογήθηκε.

  Όταν οι γιαπωνέζοι κατέλαβαν τη Σαγκάη αναγκάστηκε να γυρίσει κάποιες ταινίες προπαγανδιστικού περιεχομένου, με πιο αξιοσημείωτη την «Αιωνιότητα» (1943). Αυτό είχε σαν συνέπεια να εξοστρακισθεί από τους συναδέλφους του.

  Το 1945 γύρισε την ταινία «Dream of the red chamber», μεταφορά του ομώνυμου κλασικού κινέζικου μυθιστορήματος. Το 1948, μη αντέχοντας την πίεση των συναδέλφων του εγκαταστάθηκε στο Χονγκ Κονγκ όπου εξακολούθησε την καριέρα του σαν σκηνοθέτης μέχρι το θάνατό του. Μια από τις ταινίες που γύρισε τότε είναι και η «Dreams come true» (1960). Έχουμε και εδώ το μοτίβο τα σύνορα της αγάπης και το μοτίβο της σταχτοπούτας. Θλιβερό που η Kitty Ting Hao (1939-1967) αυτοκτόνησε. Είναι η τρίτη ηθοποιός που αυτοκτόνησε, μετά την Ai Xia και  την Ruan Lingyu.   

  Ρώτησα το chatgpt για άλλες κινέζες ηθοποιούς που αυτοκτόνησαν. Μου ανέφερε δύο. Αντιγράφω και επικολλώ.

  Linda Lin Dai (林黛, 1934–1964)

Ίσως η πιο διάσημη περίπτωση μετά τη Ruan Lingyu. Σταρ της Shaw Brothers στο Χονγκ Κονγκ, τεράστια δημοτικότητα τη δεκαετία του ’50–’60. Αυτοκτόνησε το 1964 σε ηλικία 29 ετών.

Shangguan Yunzhu (上官云珠, 1920–1968)

Πολύ σημαντική ηθοποιός της Σαγκάης. Κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης υπέστη βαριά παρενόχληση και βασανιστική δημόσια ταπείνωση. Πήδηξε από παράθυρο το 1968.

René Clément, O ταξιδιώτης της βροχής (Le passager de la pluie, 1970)

 René Clément, O ταξιδιώτης της βροχής (Le passager de la pluie, 1970)

 

  Ο Charles Bronson είναι ένας ηθοποιός που μου αρέσει πολύ. Ο Ρενέ Κλεμάν είναι ένας κορυφαίος Γάλλος σκηνοθέτης. Δεν είχα βρει καμιά ταινία από αυτές που θα προβληθούν σήμερα, και ο φίλος μου ο Γιάννης μου είπε να έλθει να δούμε ταινία.

  Ξεκινήσαμε να βλέπουμε μια κινέζικη που μου τη σύστησε η ΑΙ, επιστημονικής φαντασίας. Είπαμε, τώρα μόνο κινέζικες ταινίες θέλω να βλέπω.

  Ξεκινήσαμε να τη βλέπουμε. Αφού είδαμε αρκετά λεπτά και πονοκεφαλιάσαμε από τους θορύβους, είπα να ρωτήσω το Γιάννη: -Κατάλαβες τίποτα;

  Μου έγνεψε αρνητικά.

  Δεν μπορείς να συνεχίσεις να βλέπει μια ταινία όταν δεν έχεις καταλάβει το πιο απλό, ποιοι είναι οι κακοί.

  Συμφώνησε να δούμε τον Μπρόνσον.

  Φυσικά την ταινία την είχα ξαναδεί, μπορεί και τρίτη φορά. Η πρώτη θα ήταν όταν ήμουν φοιτητής. 

  Και μου άρεσε πάρα πολύ.

  Μου φαίνεται, αν δεν έχω ταινία για να δούμε θα προτείνω ταινία με τον Τσαρλς Μπρόνσον.

  Παλιά έγραφα σε ένα κατάλογο «tenies pou ida ke den egrapsa gia aftes». Πρέπει να είδα έτσι καμιά τρακοσαριά. Αργότερα άρχισα να γράφω για κάθε ταινία που έβλεπα, ακόμη και πριν πάρω την κάρτα διαπίστευσης για να βλέπω δωρεάν τις δημοσιογραφικές προβολές.

  Μετά την πανδημία σταμάτησα να πηγαίνω. Ηλικία, προβλήματα υγείας, δεν είχα πια το κουράγιο να καβαλάω τη μηχανή μου και να τρέχω στο Ideal.

  Και όχι μόνο αυτό, μου έκλεψαν και το πορτοφόλι που είχα την κάρτα.

  Θα έτριβαν τα χέρια τους από ικανοποίηση το ζευγάρι που μου την έκλεψαν.

  Και εγώ έτριβα τα χέρια μου, στη σκέψη τι απογοήτευση θα ένιωσαν, βλέποντας ότι είχα μέσα μόνο 30 ευρώ.

  Το τράβηξα σε μάκρος με τα αυτοβιογραφικά και δεν έγραψα για την ταινία παρά μόνο πόσο μου άρεσε. Να μην χάνω χρόνο, έχω να αναρτήσω για τέσσερις κινέζικες. Αυτή τη φορά δεν θα σταματήσω πριν τελειώσω την «Εισαγωγή στον κινέζικο κινηματογράφο». Βρίσκομαι στη δεύτερη γενιά, στην περίοδο 1937-1950. Όσο για την ταινία, αν διαβάσει κανείς αυτή την ανάρτηση και έχει περιέργεια, δεν έχει παρά να ανοίξει τον σύνδεσμο της βικιπαίδειας που παραθέτω πάντα, όταν υπάρχει. Όλοι λίγο πολύ ξέρετε αγγλικά.