Yue Feng, The lotus lamp (1965)

 Yue Feng , The lotus lamp (1965)

 

  Το έγραψα σε προηγούμενη ανάρτηση: σπάνια βλέπω ταινίες ξεκρέμαστα, συνήθως τις βλέπω ομαδοποιημένες. Εδώ είναι μια μικρή ομαδοποίηση, μόλις τέσσερις ταινίες.

  Σε συζήτηση που είχα με μια ΑΙ, μου είπε ότι εκτός από την Ruan Lingyu και την Ai Xia, υπήρξαν, μεταγενέστερα, και δυο άλλες ηθοποιοί που αυτοκτόνησαν. Η μια είναι η Linda Lindai. 林黛, Lin Dai, εύκολο να φτιάξει από το πραγματικό της όνομα το δυτικό Linda. Όλοι οι καντονέζοι του Χονγκ Κονγκ το κάνανε αυτό, βάζανε μπροστά από το κινέζικο ένα δυτικό. Και ο Feng Yueh δεν υπήρξε εξαίρεση, μπροστά έβαλε το όνομα Griffin. Το ίδιο και η άλλη αυτόχειρας, η Kitty Ting Hao 丁皓, που και αυτή δούλεψε στο Χονγκ Κονγκ και που θα δούμε μια ταινία της.

  Αλλά φαίνεται όχι μόνο οι καντονέζοι. Και η δασκάλα μου στον Σύνδεσμο Φιλίας Ελλάδας Κίνας είχε και το δυτικό όνομα Helen. Το κινέζικο το ξέχασα.

  1934-1964, αυτοκτόνησε στα τριάντα της. Επικολλώ το σχετικό απόσπασμα από τη βικιπαίδεια.

  She committed suicide at home in Hong Kong in July 1964,^[2] using an overdose of sleeping pills and inhalation of methane gas, due to family matters referred to by the media as "trivial". Her death shocked the Chinese community. She left behind two unfinished films, The Lotus Lamp and Blue And Black (I and II).

  Θα δούμε και αυτές τις δυο ταινίες της.

  Τελικά η ταινία που είδαμε είναι ημιτελής, αν και ο σκηνοθέτης της έδωσε ένα τέλος. Κανείς δεν θα φανταζόταν ότι στο σενάριο υπήρχε και συνέχεια.

  Αλλά να μιλήσουμε για την πλοκή.

  Τα σύνορα της αγάπης είναι το μοτίβο. Αυτή, θεά. Αυτός, κοινός θνητός, φοιτητής, που απέτυχε στις παγκινεζικές (κατά το πανελλαδικές) εξετάσεις.

  Απαγορευμένος έρωτας, ο αδελφός της είναι άτεγκτος πάνω σ’ αυτό.

  Καρπός του έρωτά τους ένα μωρό.

  Που θα πρέπει να το κρύψουν.

  Και πάλι οι συμπτώσεις:

  Στη ταινία του Ali Asgari «Till tomorrow» που είδαμε πριν τρεις μέρες βλέπουμε πάλι την προσπάθεια να κρύψουν το μωρό.

  Πιέζει τον νεαρό να φύγει, πρέπει να σωθεί για να σώσει και το μωρό. Αυτήν, θα την τιμωρήσει ο αδελφός της θάβοντάς την μέσα στα σπλάχνα ενός βουνού.

  Ο γιος (είναι αγόρι) θα μεγαλώσει, και θέλει να μάθει για τη μητέρα του.

  Και φυσικά, με τη βοήθεια ενός μάγου, θα την ελευθερώσει, το happy end είναι δεδομένο.

  Τώρα, πώς μου ήλθε στο μυαλό το σημειωτικό τετράγωνο του Greimas;

  Υποκείμενο, το ζευγάρι. Βοηθός, η φίλη της. Αντίμαχος ο αδελφός με την ακολουθία του, ανάμεσα στην οποία είναι και ένας που μπορεί και μεταμφιέζεται σε σκύλο. Το αντικείμενο-στόχος, η σωτηρία του μωρού.

  Το ίδιο και στη συνέχεια: Υποκείμενο, ο γιος. Βοηθός, ο μάγος. Αντίμαχος, ο κακός θείος. Αντικείμενο, η απελευθέρωση της μητέρας του.

  Η ταινία τελειώνει με την απελευθέρωσή της.

  Τι να πρόβλεπε άραγε το σενάριο για μετά;

Όταν αποδεικνύεσαι πιο έξυπνος από την τεχνητή νοημοσύνη.

 Όταν αποδεικνύεσαι πιο έξυπνος από την τεχνητή νοημοσύνη. 

-Τι να κάνω αν μου κλέψουν το κινητό;

-Πηγαίνεις στο https://www.google.com/android/find/ και επιλέγεις (πρόταση δική μου) επαναφορά στις εργοστασιακές ρυθμίσεις. Μετά παίρνεις τηλέφωνο στο 13822 και ζητάς να σου απενεργοποιήσουν τη sim.

-Μήπως η αντίστροφη σειρά είναι καλύτερη; Είναι πιο εύκολο να βρω ένα τηλέφωνο παρά έναν υπολογιστή.

-Έχεις απόλυτο δίκιο.

Σημειώστε το τηλέφωνο, ελπίζω να μην το χρειαστείτε.

Η πρώτη επιλογή είναι η σημαντική, για να μην σας αδειάσουν λογαριασμούς και σας φορτώσουν την πιστωτική σας κάρτα. Η δεύτερη, απλά για να μη δει ο κλέφτης φωτογραφίες, τις επαφές σας κ.λπ.

Ali Asgari, Until tomorrow (2022)

 Ali Asgari, Until tomorrow (2022)

 

  Πέρασαν ακριβώς 20 χρόνια από τότε που η «Ταρανέ» του Rasoul Sandrameli αποφάσισε να μην κάνει έκτρωση και να κρατήσει το παιδί.

  Στην ταινία του Ali Asgari η Αγγελική (Fereshteh) ακολουθεί το παράδειγμά της. Ο φίλος της δεν καταφέρνει να την πείσει να κάνει έκτρωση, με αποτέλεσμα να χωρίσουν.

  Τι να κάνει όμως τώρα που θα την επισκεφτούν οι γονείς της, εντελώς απρόοπτα, λόγω κάποιου δυστυχήματος ενός συγγενικού τους προσώπου; Δεν ξέρουν για το παιδί. Πού να το κρύψει;

  Πρώτα να κρύψει πράγματα του μωρού.

  Κάποιοι στην πολυκατοικία της αρνούνται, μόλις και μετά βίας καταφέρνει να βρει κάποιους να τα κρατήσουν.

  Το πρόβλημα τώρα είναι με το μωρό.

  Ένα ισχυρότατο σασπένς: θα τα καταφέρει;

  Θα περάσει αρκετές περιπέτειες. Η φίλη της για την οποία ήταν σίγουρη ότι θα το κρατούσε την συνέλαβε η αστυνομία. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι έβαλε το δάκτυλό του ο άντρας της με τον οποίο βρίσκεται σε διάσταση.

  Και τώρα τι γίνεται;

  Στην οδύσσειά της έχει συνοδό την κολλητή της.

  Μετά από κάποιες άλλες αποτυχημένες απόπειρες αναγκάζεται να προσφύγει στον πρώην φίλο της. Έχει μια φίλη που εργάζεται σε νοσοκομείο, θα το κρατήσει στην μαιευτική κλινική.

  Ο διευθυντής της κλινικής θα της την πέσει κανονικά. Το βάζει στα πόδια τρομοκρατημένη.

  Τελικά θα το κρατήσει η φίλη της στον φοιτητικό ξενώνα, παρόλα τα ρίσκα.

  Γυρνώντας στο σπίτι βλέπει ότι κρατάει μια πιπίλα, ξέχασε να την αφήσει στη φίλη της.

  Επιστρέφει.

  Όμως όχι για να αφήσει την πιπίλα, αλλά για να πάρει το μωρό.

  Οι γονείς της την περιμένουν στις σκάλες.

  -Τίνος είναι το μωρό;

  Δεν απαντάει. Ανεβαίνει τις σκάλες.

  Έχω αναφερθεί συχνά στο ανοιχτό τέλος.

  Συνήθως είναι ψηφιακό: Θα ζήσει ή θα πεθάνει; Θα σμίξουν ξανά ή όχι;

  Εδώ είναι αναλογικό.

  Στο τελευταίο πλάνο τη βλέπουμε να στρέφεται πίσω, προς την κάμερα. Προς τους γονείς της που την ακολουθούν;

  Ή μήπως κατάλαβαν και δεν την ακολουθούν;

  Και αν την ακολουθούν, πώς θα αντιδράσουν όταν μάθουν ότι το μωρό είναι δικό της; Θα το καταπιούν αφού της βάλουν της φωνές; Θα την αποκληρώσουν;

  Η Ταρανέ με τον φυλακισμένο πατέρα της κάνουν όνειρα για το μωρό.

  Η Αγγελική;

  Δεν ξέρουμε.

  Αν στη Δύση οι γονείς δυσκολεύονται να αποδεχτούν μια τέτοια κατάσταση, φαντάζομαι στο Ιράν.

  Εξαιρετική στο ρόλο της η Sadaf Asgari. Την έχουμε ήδη δει στις ταινίες του Asgari «Disappearance» και «Terrestrial verses» καθώς και στη «Γιάλντα, η νύχτα της συγχώρεσης» του Μασούντ Μπαχσί που προβλήθηκε στις ελληνικές αίθουσες.

  Εξαιρετική ταινία, για να δω τη βαθμολογία της.  

  6,6, εγώ έβαλα 8.

Ali Asgari and Alireza Khatami, Terrestrial verses (2023)

 Ali Asgari and Alireza Khatami, Terrestrial verses (2023)

 

  Μα αφορμή την ταινία «Αυτά που σκοτώνεις» που προβάλλεται από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους.

  The film contains nine vignettes in which ordinary Iranian citizens struggle against the power of religiously-guided authoritarianism in everyday situations.

  Θα γράψουμε δυο λόγια για κάθε μια από τις 9 βινιέτες.

  Στην πρώτη βλέπουμε έναν ιρανό να προσπαθεί να πείσει έναν αρμόδιο υπάλληλο να εγγράψει τον νεογέννητο γιο του (ονομοτοδοσία) με το όνομα David. Αυτός αρνείται, δεν είναι ιρανικό όνομα. Γιατί όχι Davood; επιμένει ο άλλος, αφού είναι το ίδιο (Δαυίδ). Η γυναίκα μου θέλει David.

  Από το διάλογο:

  -Το να διαλέξεις το όνομα David είναι σαν να διάλεγε ένας ευρωπαίος ένα ιρανικό όνομα για το παιδί του.

  Προφανώς δεν είχε ακούσει για τον Darius Milhaud, που η πρώτη συμφωνία του είναι από τις αγαπημένες μου. Θυμήθηκα και τον Cyrus Vance, αμερικανό διαπραγματευτή σε μια κρίση με το κυπριακό το 1967. Όσο για τη Ντάρια, το θηλυκό του Δαρείος, είναι πολύ συνηθισμένο όνομα σε ανατολικές χώρες. Ντάρια είναι το όνομα της γυναίκας του Μπαλκόνσκι στο «Πόλεμος και Ειρήνη».

  Σελένα η δεύτερη βινιέτα, όπου βλέπουμε ένα κοριτσάκι να χορεύει φορώντας ακουστικά. Είναι σε ένα κατάστημα με παιδικά, η μητέρα του θέλει να του αγοράσει κάτι για μια σχολική γιορτή. Όχι, με τίποτα κόκκινο, απαγορεύεται.

  Θυμήθηκα την ατάκα των εφηβικών μου χρόνων: φωτιά στα κόκκινα.

  3. Αράμ

      Πάλι θυμήθηκα: Αράμ Χατσατουριάν. Αγαπημένο μου το κονσέρτο για βιολί του.

      William Saroyan, Το όνομά μου είναι Αράμ.

  Η διευθύντρια ανακρίνει την μαθήτρια, ήλθε στο σχολείο με το δίκυκλο ενός αγοριού. Αρχικά αρνείται, αλλά μετά λέει ότι θα πει την αλήθεια, αλλά υπό τον όρο να μην τηλεφωνήσει στον πατέρα της. Το παραδέχεται, και λέει και το όνομα του αγοριού. Η διευθύντρια κάνει να σηκώσει το τηλέφωνο. Σταθείτε, της φωνάζει, δεν τηρείται την υπόσχεσή σας. Κι εγώ σας είδα την Παρασκευή στο πάρκο, με έναν άντρα, σας έγραψα μάλιστα με το κινητό μου… αλλά δεν θα το μαρτυρήσω.

  Σηκώνεται και φεύγει.

  4. Σαντάφ

  Της πήραν το ταξί της γιατί την έπιασε η κάμερα να μη φοράει τσαντόρ. Αποκλείεται, λέει.

  Περιμένουν το mail με τη φωτογραφία. Να την.

  -Μα δεν είμαι εγώ, είναι ο αδελφός μου.

  -Να έλθει να μας το πει ο ίδιος.

  Αν δεν της δώσουν το ταξί, δεν θα μπορεί να δουλέψει, και τότε πώς να πληρώσει τη δόση, θα της το πάρουν.

  5. Faezeh

  Είδε την αγγελία, πάει για συνέντευξη. Είναι κατασκευαστική εταιρεία.

  Αυτός της κολλάει κανονικά.

  Κάποια στιγμή σηκώνεται και φεύγει.

  Αυτός τη βρίζει.

  6. Farbod

 Του κάνει ολόκληρη ανάκριση για τα τατουάζ που έχει, για να του δώσει την επαγγελματική άδεια οδήγησης. Τα σχολιάζει επικριτικά. -Μα είναι ποιήματα του Ρούμι. -Έχει και καλύτερα ο Ρούμι.

  7. Siamak.

  Περνάει από εξετάσεις στα θρησκευτικά για να τον προσλάβουν. Τι σούρες ξέρει. Αλλά και να δείξει πώς πλένεται πριν προσευχηθεί.

  Δεν ήξερα ότι είναι αυστηρό το τελετουργικό του πλυσίματος πριν την προσευχή. Πρώτα το αριστερό χέρι…

  Αυτός που του παίρνει συνέντευξη απαγγέλει σούρες στα αραβικά.

  Κάπου θα έπρεπε να το γράψω, ας το γράψω εδώ.

  Πόσο περήφανοι μπορεί να είναι οι ιρανοί, που πήραν από τους άραβες τόσο τη θρησκεία όσο και το αλφάβητο, και παρόλα αυτά διάβασα ότι τους μισούν, ακριβώς γιατί τους είχαν κατακτήσει.

  Ας το γράψω και αυτό. Ο χριστιανισμός διαδόθηκε με την πειθώ. Οι προσηλυτισμένοι πείθονταν σ’ αυτά που τους έλεγαν. Το ισλάμ, αντίθετα, διαδόθηκε με τα όπλα. Οι προσήλυτοι δεν πείθονταν, απλά αλλαξοπιστούσαν υπό την απειλή της μάχαιρας (θυμήθηκα την «Μαχαιριά», 2015, του Φατίχ Ακίν) και το «Ceddo», 1977, του Ousmane Sembene, ταινίες στις οποίες δείχνονται οι βίαιοι εξισλαμισμοί).

  8. Ali

  Αυτό πρέπει να είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφικό.

  Ο Ali δεν είναι άλλος από τον Ali Asgari.

  Που βέβαια δεν σκότωσε τον πατέρα του, αλλά δείχνει για ποιους λόγους απορρίφτηκε το σενάριό του.

  Που θα το γυρίσει αργότερα σε ταινία ο Alireza Khatami, αυτή που προβάλλεται από την Πέμπτη που μας πέρασε. Ο Χαταμί ζει στον Καναδά, απρόσβλητος από το καθεστώς.

  9. Mehri

  Η καημένη, έχασε το σκυλάκι της. Της το πήρε η αστυνομία μέσα από τα χέρια της. Κατά το ισλάμ λέει είναι βρώμικο ζώο. Τα πάνε για ευθανασία. Πηγαίνει στο αστυνομικό τμήμα, την αποπαίρνουν ευγενικά. Αυτή επιμένει, ακούει το σκυλάκι της που αντιδρά όταν το φωνάζει με το όνομά του.

  Μα ήταν τόσο απλό, να την αφήσουν να πάει να δει τα σκυλιά.

  Τελικά συμφωνεί να της δώσουν κάποιο άλλο. Τουλάχιστον αυτό θα γλιτώσει.

  Ξεχνώ, γι’ αυτό και κρατώ frame για κάτι που θέλω να προσθέσω στην ανάρτησή μου, εκτός από αυτά βέβαια από τα οποία θέλω να διαλέξω για να βάλω στην ανάρτηση. Ατάκα του αστυνομικού: -Κυρία μου, αν κάποιος σ’ αυτή την πόλη χαθεί, δεν μπορούν να τον βρουν.

  Πολύ καυστικές για το καθεστώς αυτές οι βινιέτες, όπου βλέπουμε σε μονόπλανο μόνο τον ενδιαφερόμενο, που το όνομά του είναι ο τίτλος κάθε βινιέτας.

  Όχι, που θα τον άφηναν έτσι. Το παρακάτω κείμενο από τη βικιπαίδεια βρίσκεται στο βιογραφικό του.

  The satirical film Terrestrial Verses he co-directed with Alireza Khatami was entered into the Un Certain Regard section of the 2023 Cannes Film Festival; upon his return in Iran, Asgari got his passport temporarily confiscated and was banned from directing other films.

  Το παρακάτω είναι από τον σύνδεσμο της βικιπαίδειας για την ταινία.

  Asgari and Khatami worked on the script together, but had difficulty finding a producer and ultimately produced the film at their own expense with financial support from friends. The film was then shot within seven days.

  7,2 η βαθμολογία της, εγώ έβαλα 8.

Alireza Khatami, Los versos del olvido (2017)

 Alireza Khatami, Los versos del olvido (2017)

 

  Μα αφορμή την ταινία «Αυτά που σκοτώνεις» που προβάλλεται από προχθές στους κινηματογράφους.

  Το έγραψα και στην ανάρτηση γι’ αυτήν, «Οι στίχοι της λησμονιάς» μου άρεσαν περισσότερο.

  Ο ηλικιωμένος υπεύθυνος του νεκροτομείου και ο νεκροθάφτης είναι τα κεντρικά πρόσωπα της ταινίας, η πλοκή της οποίας που διαδραματίζεται σε μια μη κατονομαζόμενη χώρα της Λατινικής Αμερικής που τελεί υπό δικτατορικό καθεστώς. Φυσικά το μυαλό όλων πάει στη δικτατορία των ισλαμιστών στην πατρίδα του σκηνοθέτη, ο οποίος ζει στον Καναδά.

  Στην ταινία «Αυτά που σκοτώνεις» είχαμε έναν Ορέστη.

  Εδώ, έχουμε έναν ηλικιωμένο άνδρα με βαθιά ανθρωπιά.

  Κουβαλάνε σωρούς τους νεκρούς διαδηλωτές στο νεκροτομείο και μετά τους παίρνουν και τους θάβουν σε λάκκους στο βουνό.

  Το νεκροτομείο θα κλείσει καθώς θα κλείσει και το γειτονικό νεκροταφείο, οι νεκροί στο εξής θα θάβονται αλλού.

  Οι άντρες του καθεστώτος ξεχνάνε δυο πτώματα.

  Ο ηλικιωμένος αυτός έχει κρύψει το ένα, μια νεαρή κοπέλα, αποφασισμένος να της προσφέρει μια κανονική ταφή.

  Θα συναντήσει πολλές γραφειοκρατικές δυσκολίες.

  Πιστοποιητικό γέννησης;

  Ευτυχώς θα το προμηθεύσει μια γυναίκα, που προφανώς η κόρη της ήταν ανάμεσα στους διαδηλωτές και εξαφανισμένη στο σωρό των πτωμάτων που ρίχτηκαν στο λάκκο.

  Αλλά θα διατρέξει και πραγματικό κίνδυνο: οι αστυνομικοί επιστρέψουν, μήπως ξεχάστηκε κανένα πτώμα.

  Ο κόσμος έχει μαζευτεί στην εκκλησία, το φέρετρο είναι εκεί, αλλά ο παπάς αργεί. Τότε αναλαμβάνει ένας τυφλός να ξεκινήσει με μια αυτοσχέδια τελετουργία. Σε λίγο καταφτάνει ο παπάς.

  -Άργησες, του λέει.

  Σ’ αυτό διείδα ένα αντικληρικαλιστικό πνεύμα. Ο κλήρος, σαν ένα γρανάζι της εξουσίας, δεν βιαζόταν καθόλου.

  6,6 η βαθμολογία της, εγώ έβαλα 8.

Aparna Sen, The Japanese wife (2010)

 Aparna Sen, The Japanese wife (2010)

 

  Είναι από τις πιο ωραίες ιστορίες αγάπης που έχω δει ποτέ.

  Πάνω στο μοτίβο, τα σύνορα της αγάπης.

  Αυτός, δάσκαλος, ζει στην Ινδία.

  Αυτή, ζει στην Ιαπωνία με τη μητέρα της, την οποία περιποιείται.

  Έρωτας δια αλληλογραφίας.

  Αλλά και διά τηλεφώνου κάποιες φορές.

  Ανταλλάσσουν δώρα.

  Του στέλνει ένα δακτυλίδι.

  Αυτός, φάρμακα. Συμβουλεύεται γιατρούς, του λένε να τους πει τα συμπτώματα.

  Μάλλον είναι αρθρίτιδα.

  Τελικά είναι καρκίνος.

  Κάνει χημειοθεραπεία.

  Την ντροπαλή κοπέλα που του προξένευαν πριν χρόνια και που δεν κατάφερε καν να δει το πρόσωπό της, παντρεύτηκε.

  Έκανε ένα γιο αλλά έμεινε χήρα.

  Θα έλθει να μείνει με τη θεία με την οποία μένει και αυτός, από τότε που πέθαναν οι γονείς του.

  Η γιαπωνέζα του στέλνει ένα χαρταετό.

  Θα τον δώσει στο γιο της να τον πετάξει. Το επεισόδιο με το συναγωνισμό με τους χαρταετούς είναι απολαυστικό, και αρκετά μεγάλο σε διάρκεια. Ινδία versus Ιαπωνία.

  Πώς θα τελειώσει άραγε αυτή η ιστορία;

  Αρπάζει πνευμονία.

  Παρέκβαση: Να κάνετε το εμβόλιο της πνευμονίας, το τελευταίο πιάνει μια πολύ μεγάλη γκάμα πνευμονιόκοκκων.

  Κλείνει η παρέκβαση.

  Πεθαίνει.

  Και η ταινία κλείνει με αυτή να έρχεται από την Ιαπωνία σπίτι του. Την βλέπουμε να περιφέρεται σ’ αυτό και να περιεργάζεται το χώρο που έζησε.

  Σαν να μη μας τα λέει καλά ο σεναριογράφος, θα πείτε.

  Άκου έρωτας από απόσταση, χωρίς να έχουν ιδωθεί καν!

  Ένα ίδιο έρωτα έζησε και ο Μπαλζάκ. Πρόσφατα ξαναείδα ένα μίνι σήριαλ με τη ζωή του. Όμως αυτοί τελικά συναντήθηκαν, και όταν πέθανε ο άντρας της παντρεύτηκαν.

  Για να ρωτήσω την τεχνητή νοημοσύνη πόσα χρόνια είχαν σχέση από μακριά (αυτή πολωνέζα ευγενής, ζούσε με την άντρα της στη Ρωσία).

  Τελικά συναντήθηκαν μετά από ένα χρόνο, όμως αλληλογραφούσαν για 18 ολόκληρα χρόνια πριν παντρευτούν, λίγους μήνες πριν πεθάνει ο Μπαλζάκ, το 1850.

  Έγραψα σε άλλη ανάρτηση ότι αποφεύγω να βλέπω ταινίες στο άσχετο, όμως με συγκινούν πολύ οι ιστορίες αγάπης, και όταν έπεσα πάνω της είπα ότι θα τη δω.    

  7,6 η βαθμολογία της.

Alireza Khatami, Αυτά που σκοτώνεις (The things you kill, 2025)

 Alireza Khatami, Αυτά που σκοτώνεις (The things you kill, 2025)

 

  Από προχθές στους κινηματογράφους.

  Το μοτίβο της ταινίας είναι αυτό της Ορέστειας, αντεστραμμένο. Εκεί είχαμε τον μητροκτόνο, εδώ τον πατραλία (πατροκτόνος, ξέρω την αρχαιοελληνική λέξη εδώ και δεκαετίες, μάλλον διαβάζοντας τον Οιδίποδα Τύραννο).

  Τον σκότωσε γιατί σκότωσε τη μητέρα του. Ήταν ανάπηρη, περπατούσε με Π, και τα είχε με γκόμενα.

  Υπαρξιακό το έργο, στο τέλος θα δούμε πλάνα με το αντίστοιχο των ερινύων.  

  Μου αρέσουν οι ταινίες με αφηγηματική σαφήνεια, και με ξενερώνουν όταν υπάρχουν αφηγηματικά κενά.

  Όμως πιο πριν με ξενέρωσε το ρεαλιστικά απίθανο.

  Είχε συνεργό στη δολοφονία.

  Τον έδεσε με μια αλυσίδα σε ένα δένδρο. Δίπλα είχε φτιάξει κάτι σαν σκυλόσπιτο, πιο μεγάλο φυσικά, για να τον προφυλάσσει από τη βροχή και τον ήλιο, και να κοιμάται. Του έφερνε φαγητό και νερό.

  Αλήθεια, τι θα τον έκανε;

  Την τελευταία φορά που τον επισκέφτηκε τον βρήκε ξαπλωμένο χάμω. Τον σκουντάει με το πόδι, αυτός είναι ακίνητος. Μάλλον πέθανε.

  Πηγαίνει και λύνει την αλυσίδα, και ο άλλος του επιτίθεται και τυλίγει την αλυσίδα γύρω από το λαιμό του. Αγωνίζεται να ξεφύγει.

  Στο επόμενο πλάνο τον βλέπουμε να γυρίζει κρατώντας ένα φτυάρι στο χέρι.

  Η αφηγηματική αναμονή είναι ότι τον σκότωσε και τον έθαψε. Όμως είναι σκηνοθετικά εντελώς ανορθόδοξο να μην δείξει πώς ξέφυγε από αυτό το θανάσιμο σφίξιμο, τουλάχιστον αυτό, και τον εξουδετέρωσε.

  Δίπλα σ’ αυτό υπάρχουν και τα οικογενειακά προβλήματα, άσχετα με το κορυφαίο επεισόδιο της πατροκτονίας.

  Όχι, παρά τα ενδιαφέροντα επί μέρους επεισόδια η ταινία δεν μου άρεσε. Όμως, σαν ιρανός που είναι, αποφάσισα να δω και την άλλη του ταινία, την πρώτη του, «Los versos del olvido» (2017). Την είδα χθες βράδυ, αυτή μου άρεσε πολύ. Θα δω και αυτή που γύρισε με τον Ali Asgari, τον οποίο έχω δει πακέτο.

  Να σημειώσουμε ακόμη: Η πλοκή διαδραματίζεται στην Τουρκία, η γλώσσα που ακούμε είναι τα τούρκικα, όμως διαβάζω στην διαφημιστική αφίσα που παραθέτει η βικιπαίδεια, «σύμφωνα με χρονικά της Τεχεράνης». Υποθέτω λοιπόν ότι υπήρξε ένα συμβάν πατροκτονίας στην Τεχεράνη, το οποίο ο Χαταμί αναπλάθει στην ταινία του τοποθετώντας την πλοκή, για ευνόητους λόγους, όχι στην Τεχεράνη αλλά στην Τουρκία. Η Τουρκία επιλέχτηκε πιθανόν λόγω τους μουσουλμανικής θρησκείας. Όσο για την πρώτη του ταινία, όπως φαίνεται και από τον τίτλο, την τοποθετεί σε μια μη κατονομαζόμενη λατινοαμερικάνικη χώρα, με ένα δικτατορικό καθεστώς. Και φυσικά η γλώσσα είναι τα ισπανικά.