Walter Salles, Exposure (A grande arte, 1991)

 Walter Salles, Exposure (A grande arte, 1991)

 

  Αφού είδαμε την τελευταία ταινία του Walter Salles, την «Είμαι ακόμα εδώ», είπαμε να δούμε και την πρώτη του. Τις άλλες ταινίες του τις έχω δει εδώ και χρόνια, καθώς τον βλέπω πακέτο.

  Ταινία εκδίκησης, μου θύμισε τον «Gheisar» (1969) του ιρανού Masoud Kimiai. Σ’ αυτήν, ο Καίσαρ εκδικείται αυτόν που βίασε την αδελφή του η οποία στη συνέχεια αυτοκτόνησε, καθώς και τους άλλους που σκότωσαν τον αδελφό του. Εδώ ο Peter Mandrake, αμερικανός φωτογράφος που βρίσκεται στο Ρίο, εκδικείται τη δολοφονία μιας πόρνης φίλης του (έψαχναν να βρουν μια δισκέτα), το βιασμό της φιλενάδας του και τον δικό του τραυματισμό (μπλέχτηκε στην υπόθεση προσπαθώντας να βρει τον ένοχο της δολοφονίας της), που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή.

  Ένα δεύτερο θέμα είναι οι «πολεμικές τέχνες», και συγκεκριμένα μια ειδική, βραζιλιάνικη πολεμική τέχνη, ο χειρισμός του μαχαιριού. Οι «ειδικοί» σ’ αυτή την τέχνη ονομάζονται persevs, τα αρχικά του perforate (τρύπησε) και sever (κόψε). Εμείς θα τους λέγαμε μαχαιροβγάλτες.

  Ο Ερμής, δάσκαλος σ’ αυτή την τέχνη, που χρωστάει μια χάρη στον Peter, αναλαμβάνει απρόθυμα να τον εκπαιδεύσει. Θα δούμε πολλά πλάνα από αυτή την εκπαίδευση. Και σε μια μονομαχία με μαχαίρια θα μαχαιρώσει τον αντίπαλό του, αρχηγό της συμμορίας, που δολοφόνησε ο ίδιος την πόρνη, παίρνοντας έτσι τριπλή εκδίκηση: για τον φόνο της πόρνης, το βιασμό της φίλης του και τον τραυματισμό το δικό του. 

  Γίνεται αναφορά στον θεό Ερμή, ενώ στα γράμματα της αρχής διαβάζουμε ένα στίχο του Αρχίλοχου, που θα τον ακούσουμε κάποια στιγμή και μέσα στο έργο: «Έχω μια τέχνη: πληγώνω με σκληρότητα εκείνους που με πληγώνουν».

  Και μια ατάκα από την ταινία: você ainda está aqui? ρωτάει τη φίλη του όταν συνέρχεται στο νοσοκομείο και τη βλέπει δίπλα στο κρεβάτι του.

  Η απάντηση ήλθε μετά από 33 χρόνια: ainda estoy aqui, πάντα είμαι εδώ, o τίτλος της τελευταίας του ταινίας.

  Όμως στην πραγματικότητα δεν ειπώθηκε αλλά υπονοήθηκε, όπως φαίνεται από τη συνέχεια. «Και θα μείνω, δεν θα σε αφήσω».

  6,1 η βαθμολογία της, όμως εμένα μου άρεσε, αφενός γιατί μου αρέσουν τα έργα εκδίκησης και αφετέρου επειδή βλέπω ευχάριστα μια ταινία crime.

  Όταν δεν έχει μπερδεμένη πλοκή, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό. 

Walter Salles, Είμαι ακόμη εδώ (Ainda estou aqui, 2024)

Walter Salles, Είμαι ακόμη εδώ (Ainda estou aqui, 2024)

 

  Εξακολουθεί να παίζεται στους κινηματογράφους

  Ο Walter Salles είναι ένας σκηνοθέτης που μου αρέσει πολύ και τον είδα πακέτο, ήδη από το 2014. Όλες του τις ταινίες εκτός από την πρώτη, που μόλις την είδα επί τη ευκαιρία. Γιατί δεν την είδα τότε; Διότι περίμενα τους αγγλικούς υπότιτλους. Αφού είδα και αποείδα την είδα με τους πορτογαλικούς, παγώνοντας συχνά την εικόνα για να προλαβαίνω να τους διαβάσω.

  Περίεργο!!!

  Πέρασαν 12 χρόνια μέχρι να γυρίσει άλλη ταινία. Η τελευταία του ήταν η «On the road», μεταφορά του εν πολλοίς αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος του Jack Kerouac. Γιατί άραγε; Ούτε το chatgpt ξέρει, απλά κάνει τις εύλογες υποθέσεις, χρηματοδότηση, προσωπική ζωή κ.λπ.

  Η ταινία βασίζεται στα απομνημονεύματα του Marcello Rubens Paiva στα οποία μιλάει για την δολοφονία του πατέρα του από τη βραζιλιάνικη χούντα και την προσπάθεια της μητέρας του να ανασυγκροτήσει τη ζωή της και να αναθρέψει τα πέντε παιδιά της. Η οικονομική δυσπραγία ήταν δεδομένη. Νοίκιασαν το σπίτι τους στο Ρίο ντε Τζανέιρο, πούλησαν γη, και μετακόμισαν στο πατρικό της στο Σάο Πάολο.

  Η ταινία κινείται σε τρεις χρόνους. Ο πρώτος είναι το 1971, χρονιά που συνελήφθη ο σύζυγός της και οι προσπάθειες που έκαναν να τον βρουν. Συνελήφθη και η ίδια και η μεγάλη κόρη της (η πιο μεγάλη ήταν στην Αγγλία), αλλά αργότερα τις άφησαν ελεύθερες. Τα γεγονότα εκείνη την εποχή καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας.

  Ο δεύτερος χρόνος είναι το 1996. Έχει αποκατασταθεί η δημοκρατία, όμως οι δικτάτορες έπεσαν στα μαλακά, σε αντίθεση με τους δικούς μας που καταδικάστηκαν σε ισόβια. Τα παιδιά έχουν μεγαλώσει. Ο Marcello βρίσκεται σε καροτσάκι μετά από έναν τραυματισμό του στην σπονδυλική του στήλη.

  Trivia 1. Παρά λίγο να την πάθω κι εγώ, με τη σπονδυλική μου στήλη.

  Ο τρίτος χρόνος είναι το 2014 όπου βλέπουμε ενωμένη την οικογένεια…

  Όμως να μην πούμε περισσότερα.

  Η ταινία είναι συγκλονιστική, το 8,4 που έχει στο IMDb το δείχνει ολοφάνερα. Και η ερμηνεία της Fernanda Torres εξαιρετική.

  Trivia 2.

  Έχει πέσει το δοντάκι της πιο μικρής του κόρης (είναι τέσσερις κόρες και ένας γιος). Ο πατέρας το θάβει στην άμμο, προφανώς κατά το έθιμο. Δεν πρόκειται να το βρει κανείς. Όμως κρυφά το ξεχώνει. Θέλει να το κρατήσει σαν αναμνηστικό.

  Στην ίδια ηλικία έπεσε και μένα ένα δόντι μου. Το πήρα και το έχωσα σε μια κουφάλα στον τράφο που χωρίζει το περβόλι μας από το περβόλι του ξαδέλφου μου του Γιάννη του Τζανετάκη, του πρώτου παιδικού μου φίλου, και είπα: Πάρε ποντικέ το δόντι μου και δος μου σιδερένιο, να κουκαλίζω το ψωμί το παξιμαγδελένιο.  

  Κατά το έθιμο κι εγώ.

  Στον Πύργο είχαν άλλο έθιμο, μου λέει η φίλη μου η Νία. Το πετούσαν στα κεραμίδια, στη στέγη, και έλεγαν κάτι που δεν το θυμόταν, και το οποίο είχε να κάνει με νεράιδες.

  Trivia 3.

  Ρωτάει τον αστυνομικό που κάθεται σπίτι τους και τους φυλάει τι δουλειά κάνει.

  -Είμαι παραψυχολόγος, της λέει.

  Το πρώτο μου βιβλίο έχει τίτλο «Παραψυχολογία, μύθος ή πραγματικότητα» (Θυμάρι, 1981). Είχα επικοινωνήσει με διάφορα ινστιτούτα παραψυχολογίας τα οποία μου έστειλαν έντυπο υλικό. Ένας βραζιλιάνος, ο Hernani Guimaraes Andrade, μου έστειλε το βιβλίο του «Parapsicologia experimental». Ξαναδιάβασα τα πορτογαλικά στο teach yourself books, τρεις μέρες ήσαν αρκετές καθώς ήδη ήξερα όλες τις άλλες λατινογενείς γλώσσες, και διάβασα το βιβλίο, το οποίο παραθέτω στη βιβλιογραφία μου.

  Καθώς ψάχνω για σύνδεσμο που να παραπέμπει στο βιβλίο μου βλέπω με έκπληξη ότι το βιβλίο που μετάφρασα για τις ίδιες εκδόσεις, το «Ψυχολογία της συμπεριφοράς» του Michael Argyle βρίσκεται στην 8^η έκδοση. Το δικό μου, το ήξερα, στη δεύτερη.

Callum Burn, Battle over Brittain (2023)

 Callum Burn, Battle over Brittain (2023)

 

  Μου αρέσουν τα πολεμικά έργα, ιδιαίτερα όταν έχουν αερομαχίες. Το 4 που έχει η ταινία στο IMDb δεν με πτόησε καθόλου.

  Το σμήνος Β αποτελείται από τέσσερις πιλότους και τον σμηναγό τους. Βρίσκονται σε ένα μικρό αεροδρόμιο. Σ’ αυτό υπάρχουν τέσσερα spitfire και μια καμπίνα, όπου μένουν. Όταν ειδοποιούνται ότι έχουν εμφανιστεί γερμανικά βομβαρδιστικά τρέχουν να τα καταρρίψουν. Καταρρίπτουν αρκετά, όμως κατά διαστήματα καταρρίπτεται και ένας από αυτούς. Έρχεται ένας αντικαταστάτης, μετά δύο. Τους έστειλαν «στην πρώτη γραμμή» μετά από μια βασική εκπαίδευση. Έχουν ελάχιστες ώρες στον αέρα. -Μην ανησυχείτε, εδώ θα τις αυξήσετε γρήγορα, τους λέει ο σμηναγός τους. 

  Έρχεται ένα spitfire. Στο πιλοτήριο είναι μια γυναίκα. Είναι η φιλενάδα ενός από τους τέσσερις.

  Ανάμεσά τους βρίσκεται και ένας που κάνει του κεφαλιού του, ο σμηναγός τον επιπλήττει. Όμως δεν είναι κακός, όπως θα φανεί στη συνέχεια.

  Στο τελευταίο επεισόδιο από τα τέσσερα spitfires θα επιστρέψει μόνο ένα. Τα άλλα τρία έχουν καταρριφθεί. Ο πιλότος του πηγαίνει στην καμπίνα και με πόνο βλέπει ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος.

  Οι αερομαχίες σίγουρα έγιναν ψηφιακά.

  Μου θύμισε ιρανική πολεμική ταινία, όπου δεν εξυμνούνται τόσο οι νίκες όσο οι μάρτυρες, κάτι για το οποίο δεν μας έχει συνηθίσει ο δυτικός κινηματογράφος. Η ταινία δεν είναι αριστούργημα, αλλά η τόσο χαμηλή βαθμολογία της μάλλον οφείλεται και σ’ αυτό. 

  Χάρη στην αυτοθυσία αυτών των πιλοτών ο Χίτλερ παραιτήθηκε από τη φιλοδοξία να κυριαρχήσει η Luftwaffe στον βρετανικό ουρανό. Διαβάζουμε στα γράμματα τέλους ότι 500 πιλότοι έχασαν τη ζωή τους ενώ καταρρίφθηκαν 1000 αεροπλάνα (φαντάζομαι στο περίπου αυτό) πριν αποθαρρυνθεί ο Χίτλερ.

  Παρά λίγο να το ξεχάσω, η ταινία ξεκινάει και τελειώνει με ντοκιμαντερίστικα πλάνα.   

Tim Fehlbaum, September 5 (2024)

 Tim Fehlbaum, September 5 (2024)

 

Εξακολουθεί να παίζεται στους κινηματογράφους

  Τα θυμάμαι τα γεγονότα, ήμουν φοιτητής τότε. Όμως τα διάβασα στην εφημερίδα, δεν τα είδα στην τηλεόραση.

  Το λέω αυτό γιατί όλη σχεδόν η πλοκή της ταινίας διαδραματίζεται σε ένα στούντιο της ABC, αθλητικό τμήμα, που ήλθε να μεταδώσει για τους Ολυμπιακούς και τελικά μετέδωσε όλη την ιστορία με τα μέλη του «Μαύρου Σεπτέμβρη» (Παλαιστινιακή αντιστασιακή οργάνωση, διαβάζω παρακλάδι του PLO-Palestinian Liberation Organization, που κράτησαν ως όμηρους κάποια μέλη της ισραηλινής αποστολής. Αίτημα; Η απελευθέρωση 200 παλαιστινίων που κρατούνταν στις ισραηλινές φυλακές, αλλιώς θα εκτελούσαν τους όμηρους.

  Σχόλιο: Σιγά που θα συγκατένευαν οι ισραηλινές αρχές. Οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι, έστω και αν είναι κορυφαίοι αθλητές. Και οι αμερικάνοι δεν υπήρχε περίπτωση να μη θυσιάσουν τον Νταν Μιτριόνε, κάτι που το ήξερε και ο ίδιος, πιστεύω να έχετε δει την «Κατάσταση πολιορκίας» του Κώστα Γαβρά. 

  Δεν ξέρω αν το ήξεραν από την αρχή οι απαγωγείς ή το συνειδητοποίησαν στη συνέχεια. Θα αμαύρωνε την υπόθεση για την οποία αγωνίζονταν η εκτέλεση των ομήρων, γι’ αυτό ζήτησαν ένα αεροπλάνο που θα τους μετέφερε μαζί με τους ομήρους σε ένα προορισμό που θα όριζαν αυτοί.

  Σιγά που θα ταπεινωνόταν η γερμανική κυβέρνηση κάνοντας δεκτό το αίτημά τους. Έκανε ότι συμφώνησε, ήλθαν τα δύο ελικόπτερα που θα τους μετέφεραν στο αεροδρόμιο, όπου και πράγματι τους μετέφεραν.

  Το αεροδρόμιο ήταν στρατιωτικό.

  Εκεί τους την είχαν στημένη.

  Σκοτώθηκαν όλοι, απαγωγείς και όμηροι, και ένας γερμανός αστυνομικός.

  Έξυπνη σκηνοθεσία, κατάφερε να μην κάνει βαρετή μια πλοκή που διαδραματιζόταν σχεδόν όλη μέσα σε ένα τηλεοπτικό στούντιο.

Γιώργος Παπακώστας, Το φτωχόπαιδο (1965)

 Γιώργος Παπακώστας, Το φτωχόπαιδο (1965)

 

  Το κίνητρο για να δω την ταινία ήταν μια ανάρτηση στο facebook. Η κοπέλα με τα θλιμμένα μάτια, η Μέμα Σταθοπούλου. Είχε πεθάνει στα 57 της χρόνια, από καρκίνο. Βέβαια, περίμενα να έλθει η ευκαιρία.

  Ήλθε χθες βράδυ.

  Ήμουν πολύ κουρασμένος για να δω ταινία με υπότιτλους.

  Ήταν η μια από τις τρεις πιο ωραίες κοπέλες που μου άρεσαν στις ταινίες που έβλεπα μαθητής στο σινέ-Αστέρια, τον θερινό κινηματογράφο του χωριού μου. Οι άλλες δυο ήταν, φυσικά η Βουγιουκλάκη, που πέθανε και αυτή στα 61 της από καρκίνο, όμως ο θάνατος ο δικός της ήταν είδηση. Η άλλη ήταν η Νόρα Βαλσάμη. Είδα πριν πέντε χρόνια μια ταινία της, «Τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι», που σκηνοθέτησε ο άντρας της, ο Ερρίκος Ανδρέου.

  Βέβαια η ταινία δεν είναι κανένα αριστούργημα, 5,3 η βαθμολογία της, όμως εμένα με γέμισε με αναμνήσεις.

  Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν…

  Φτωχοί επλούτισαν και εχόρτασαν.

  Πλούσια αυτή, όταν πέθανε ο πατέρας της αποδείχτηκε ότι ήταν καταχρεωμένος.

  Αυτός, φτωχόπαιδο, γιος της πλύστρας τους, μαζί παίζανε παιδιά και κάποια στιγμή άρχισε να την αγαπάει, έγινε πλούσιος.

  Φαίνεται ότι υπήρχαν ακόμη τζάκια. Τι κι αν φτώχυναν; Δεν θα έπαιρνε ποτέ το γιο της πλύστρας τους. Είναι ερωτευμένη με κάποιον, ο οποίος όπως αποδείχτηκε αργότερα ήταν προικοθήρας, και που θα την κάνει όταν ανακαλύπτει την οικογενειακή τους κατάσταση.

  Απελπισμένη η Μέμα θα δεχθεί να παντρευτεί τον Θάνο Λειβαδίτη.

  Όμως δεν τον αγαπάει, νιώθει φρικτά.

  «Δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο φρικτό είναι να ζεις με έναν άντρα που δεν τον αγαπάς. Όμως σιγά σιγά συνηθίζεις».

  Αληθινό αυτό, δεν θέλω να γράψω περισσότερα.

  Όχι, δεν τον συνήθισε. Αυτός αγανάκτησε. Ο γάμος τους έμεινε λευκός. Όμως όταν είδε πόσο τη φρόντισε σε μια αρρώστια της άρχισε να συγκινείται.

  Υπάρχει και συνέχεια.

  Ο άλλος (Βασίλης Μαυρομάτης), που θα παντρευόταν μια πλούσια η οποία δεν τον αγαπούσε, κατ’ απαίτηση του πατέρα της γιατί αυτός ήταν από τζάκι, δεν την παντρεύτηκε τελικά. Και νοστάλγησε τη Μέμα. Τη βρίσκει στον κήπο. Της κάνει πρόταση. Αυτή αρνείται. Την αρπάζει με το ζόρι. Αυτή φωνάζει βοήθεια. Έρχεται ο Θάνος, παλεύουν, δυο άντρες για ένα θηλυκό, γνωστό το μοτίβο, τελικά τον εξουδετερώνει. Όμως αυτός σηκώνεται από κάτω όπου ήταν πεσμένος, βρίσκει ένα κουτσούρι και πλησιάζει ύπουλα από πίσω. Πάει να το κατεβάσει στο κεφάλι του, όμως πέφτει πάνω στο κεφάλι της Μέμας.

  Και πάλι τη φροντίζει.

  Το αποτέλεσμα;

  Τον ερωτεύτηκε.

  Μου θύμισε την ταινία όπου παίζει η Marion Cotillard, μια άλλη ωραία, που προβλήθηκε με τον τίτλο «Όλα όσα αγαπήσαμε» (σε ευχαριστώ chatgpt, δεν μπορούσα να θυμηθώ ποια ήταν), όπου βλέπουμε μια όμοια περίπτωση, να ερωτεύεται τελικά τον άντρα της.

  Οι επόμενες ταινίες που θα δω θα είναι το «Ένα νερό κυρά Βαγγελιό» που προβλήθηκε το 1959, η πρώτη ταινία που είδα στη ζωή μου, ένα χρόνο μετά, αφότου άνοιξε ο κινηματογράφος του χωριού μου (1958), και η «Κρυστάλλω», μια ταινία που είδα σχεδόν αμέσως μετά και μου άρεσε πολύ.

Huo Jianqi, Postmen in the mountains (那山那人那狗, 1999)

 Huo Jianqi, Postmen in the mountains (那山那人那狗, 1999)

 

  Αυτό το βουνό, αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο σκύλος, είναι ο κινέζικος τίτλος της ταινίας. Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι είναι δύο, πατέρας και γιος. Ο πατέρας, ταχυδρόμος, παραδίδει τη σκυτάλη στο γιο. Όμως θέλει να τον συνοδεύσει σ’ αυτή την πρώτη του αποστολή.

  Να το πω και αυτό, έψαχνα για μια ταινία στο chatgpt (γράφω σχετικά εδώ), και αυτό μου απάντησε μήπως είναι αυτή. Δεν ήταν, αλλά τη βρήκα ενδιαφέρουσα και είπα να τη δω. Είπαμε, αν προλάβω, μετά την «Εισαγωγή στον ιρανικό κινηματογράφο» θα ακολουθήσει «Εισαγωγή στον κινέζικο κινηματογράφο».

  Έχω καιρό να το γράψω:

  Μου αρέσουν οι ταινίες που η πλοκή διαδραματίζεται σε εξωτερικούς χώρους, ιδιαίτερα σε δενδροφυτεμένες περιοχές όπως είναι τα βουνά που διασχίζουν πατέρας και γιος, τις προτιμώ από τις ταινίες που η δράση διαδραματίζεται σε εσωτερικούς χώρους.

  Είναι περιπετειώδης η διαδρομή που διανύουν.

  Περνάνε ένα ποτάμι. Το χειμώνα που πέρασε ήταν παγωμένο, ο πατέρας απόκτησε πρόβλημα στα πόδια, του έδωσαν αναγκαστική σύνταξη.

  Ένα ανηφορικό μονοπάτι έχει χαλάσει από τις βροχές. Ένας από πάνω τους ρίχνει ένα σκοινί, απ’ αυτό πιάνονται για να ανέβουν. Είναι από το επόμενο χωριό.

  Καλά, πώς ξέρει πότε θα έλθουν;

  Το σκυλί με τα γαυγίσματά του προαναγγέλλει την άφιξή τους.

  Σύμπτωση: Μόλις πριν τρεις μέρες είχα δει την ταινία του Feng Xiaogang, «Only Cloud knows», όπου και εκεί βλέπουμε ένα σκυλί φοβερά δεμένο με το ζευγάρι. Μόνο που εκείνο πεθαίνει, ενώ αυτό συνοδεύει στο εξής τον γιο.

  Θα παρευρεθούν σε ένα γάμο.

  Βλέπουμε το φλερτ του νεαρού με μια κοπέλα. Γιατί να μην την παντρευτεί; Έτσι περίπου δεν παντρεύτηκε και ο πατέρας του;

  Μου θύμισε, από την αρχή, ένα ντοκιμαντέρ που έδειχνε παιδιά που αντιμετώπιζαν ανάλογες συνθήκες για να πάνε στο σχολείο τους από διάφορα μέρη του κόσμου.

  Αυτή τη φορά το chatgpt μου τη βρήκε. Είναι «Ο δρόμος για το σχολείο» του Pascal Plisson.

  Είχε προχωρήσει η ταινία όταν είδα ότι και εδώ είχαμε μια ίδια περίπτωση. Ένας νεαρός τους λέει ότι διασχίζει τρία βουνά για να πάει στο σχολείο του.

  Μου άρεσε η ταινία και για έναν ακόμη λόγο. Σ’ αυτή δεν υπάρχει κανένας κακός, όλοι είναι πρόθυμοι βοηθήσουν, να προσφέρουν στον συνάνθρωπό τους, με τον ταχυδρόμο να μην αποτελεί εξαίρεση.

  Ο γιος στέλνει κατά διαστήματα ένα χαρτονόμισμα στη γριά τυφλή μητέρα του, τυλιγμένα σε μια κόλα χαρτί.

  Λευκό χαρτί.

  Ο ταχυδρόμος κάνει τάχα ότι το διαβάζει, ότι είναι η επιστολή που της έστειλε.

  Εξαιρετική ταινία, έχει 7,8 βαθμολογία.

  Σίγουρα θα δω κάποια στιγμή τον σκηνοθέτη πακέτο.  

Chen Kaige, King of children (孩子王,1987)

 Chen Kaige, King of children (孩子王,1987)

 

  Το έχω ξαναγράψει ότι συχνά οι σκηνοθέτες αυτοβιογραφούνται με τις ταινίες τους, όπως κάνω κι εγώ συχνά με τις κριτικές μου. Στο νου μου έρχεται η Naomi Kawase την οποία βλέπω πακέτο.

  Ερυθροφρουρός στα νιάτα του, αποκήρυξε τον πατέρα του, κάτι για το οποίο αργότερα μετάνιωσε.

  Διαβάζοντας το βιογραφικό του βλέπω ότι στην επαρχία δεν πήγαιναν μόνο αντιδραστικοί αστοί αλλά και νέοι, οι οποίοι είτε πήγαιναν εθελοντικά είτε εξαναγκάζονταν. Έτσι πήγε και ο Τσεν το 1969, όμως, δεκαεπτάρης καθώς ήταν, έπρεπε να κάνει τη στρατιωτική του θητεία και έτσι κάποια στιγμή πήγε στρατιώτης. Απολύθηκε το 1975 και γύρισε στο Πεκίνο, όπου εργάσθηκε ως εργάτης στο Beijing Film Printing Factory.

  Τα υπόλοιπα στη βικιπαίδεια.

  Ο νεαρός στάλθηκε να εργαστεί σαν δάσκαλος σε μια φτωχή αγροτική περιοχή της επαρχίας Γιουνάν. Ουσιαστικά το σχολείο είναι μια καλύβα. Τα παιδιά δεν έχουν βιβλία, δεν υπάρχουν βιβλία. Γράφει στον πίνακα από το δικό του για να το αντιγράψουν.

  Υπογραμμίστε μου τις λέξεις που δεν ξέρετε.

  Τα παιδιά υπογραμμίζουν.

  Αυτός εξηγεί.

  Μα πώς θα μάθουν λέξεις χωρίς λεξικό;

  Μόνο ένα λεξικό υπάρχει.

  Ένας μαθητής θα το αντιγράψει.

  Συγκινητική η έκθεση ενός μαθητή για τον πατέρα του. Γράφει ανάμεσα στα άλλα:

  «Αλλά ο πατέρας μου είπε [είναι δυνατός, κάνει χειρωνακτική δουλειά], ο Wang Fu [ο γιος του] είναι δυνατότερος από μένα γιατί μπορεί και διαβάζει».

  Η γνώση είναι δύναμη.

  Το να μπορείς να διαβάζεις εκείνα τα χρόνια που το ποσοστό αναλφαβητισμού ήταν μεγάλο, ήταν επίσης δύναμη.

  Δεν διδάσκει σύμφωνα με το αναλυτικό πρόγραμμα, διδάσκει αυτά που νομίζει ότι πρέπει να μάθουν τα παιδιά.

  Σκληρές οι συνθήκες ζωής στην επαρχία, ιδιαίτερα η αγροτική ζωή.

  Στο τέλος της ταινίας τον βλέπουμε, μετά από επτά χρόνια, να φεύγει.

  Μου θύμισε μια άλλη ταινία, αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ ποια ήταν. Ούτε το chatgpt ούτε το deepseek μπόρεσαν να με βοηθήσουν. Μπορεί τυχαία κάποια στιγμή να πέσω πάνω της, και τότε θα παραθέσω τον σύνδεσμο της ανάρτησής μου. Εκεί δείχνεται αρκετή ώρα η κοπιώδης ανάβαση του δασκάλου στο βουνό, μέχρι να φτάσει στο χωριό που είναι το σχολείο.

  Η πρώτη ταινία του Τσεν ήταν «Κίτρινη γη».

  To κίτρινο είναι το κυρίαρχο χρώμα στην ταινία.

  Ένας κινηματογραφικός Βαν Γκογκ.

  Εκτός από το κίτρινο είναι και η ομίχλη.

  Η προηγούμενη ταινία του ήταν «Η μεγάλη παρέλαση».