Yang Xiaozhong (楊小仲), 1899-1969)

 Yang Xiaozhong (楊小仲), 1899-1969)

 

  Ο Yang Xiaozhong ανήκει στην πρώτη γενιά κινέζων σκηνοθετών. Γεννήθηκε το 1899 και πέθανε το 1969.

  Η ταινία του Wu Song's Bloody Battle at Yuan‑Yang Lou (武松血战鸳鸯楼, 1927) είναι ταινία πολεμικών τεχνών, όπως πάρα πολλές, αν όχι οι περισσότερες, εκείνης της δεκαετίας. Ο Wu Song, διάσημος ήρωας για τη δύναμή του και την αίσθηση δικαιοσύνης, εισβάλλει στο Yuanyang Lou, έναν οίκο όπου κρύβονται διεφθαρμένοι τοπικοί άρχοντες και δολοφόνοι και τους εξοντώνει.

  Στην ταινία «The mighty hero Gan Fengchi» (1928), επίσης ταινία πολεμικών τεχνών με μαγικά στοιχεία, βλέπουμε τα δυο μικρά παιδιά του Gan Fengchi, ένα αγόρι και ένα κορίτσι,  να αντιμετωπίζουν με αποτελεσματικότητα τους κακούς.

  Με την ταινία «Poor daddy» ο Yang εγκαταλείπει τις ταινίες με τις πολεμικές τέχνες, που είχα απαγορευτεί εξάλλου από το Guomintang το 1927, όταν η εθνικιστική κυβέρνηση εξόντωσε τους πολέμαρχους. Είναι μια slapstick κωμωδία με δραματικά στοιχεία. Ο μικρός γιος εξοντώνει τον δολοφόνο που έκλεψε τα κοσμήματα. Αποκαλύπτεται η αθωότητα του πατέρα του, ενώ η μητριά του, που ήταν γκόμενα του δολοφόνου και η οποία τους φερόταν με τον χειρότερο τρόπο, αναγκάζεται να φύγει από το χωριό.

  Η ταινία «Spring» (1942) είναι μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Ba Jin. Διεκτραγωδείται η μοίρα των γυναικών μιας πατριαρχικής οικογένειας.

  Τέλος στην ταινία «Είκοσι χρόνια ευεργεσίας, 廿載恩情» (1945) παρακολουθούμε τις ζωές ανθρώπων που συνδέονται με μια παλιά ευεργεσία, ένα χρέος ευγνωμοσύνης.
  Μέσα σε μια περίοδο 20 χρόνων, οι σχέσεις τους δοκιμάζονται από πολέμους, χωρισμούς και κοινωνικές αναταραχές.

Wu Yonggang (1907-1982)

 Wu Yonggang (1907-1982)

 

  O Wu Yonggang γύρισε πολλές ταινίες, όμως κορυφαία θεωρείται η πρώτη του, η «Θεά» (1934), που έχει ως θέμα τη θλιβερή ιστορία μιας πόρνης, στο ρόλο της οποίας είναι η Ruan Lingyu.

  Την επόμενη χρονιά γύρισε τον «Μικρό άγγελο».

  Ο μικρός άγγελος είναι ένα ταλαντούχο παιδί, και όλη η οικογένεια προσπαθεί, με τα φτωχά τους οικονομικά, να τον σπουδάσουν. Το πόσο καλή ψυχή έχει φαίνεται από το ότι, εμπνεόμενος από ένα διήγημα με τίτλο «Μαθήματα αγάπης», δουλεύει τα βράδια για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του.

  Επίσης την επόμενη (1936) το «Έρημο νησί», μια αστυνομική ιστορία.

  Ο ναυτικός σκότωσε τον γκόμενο της γυναίκας του και ο επιθεωρητής τον καταδιώκει αδυσώπητα. Θα τον εντοπίσει στο πλοίο που δουλεύει. Το πλοίο ναυαγεί. Ο ναυτικός σύρεται στην ακτή και τραβάει τον μισοπνιγμένο επιθεωρητή. Του σώζει τη ζωή, όμως αυτός θα επιχειρήσει να τον συλλάβει.

  Θα πεθάνουν και οι δυο πάνω στο έρημο νησί. 

  Η ταινία «The old man and the fairy» (1956) είναι μεταφορά ενός διηγήματος μιας κλασικής κινέζικης ανθολογίας. Ο κακός άρχοντας ζηλεύει τον κήπο με τα όμορφα λουλούδια του ηλικιωμένου. Τον καταστρέφει, όμως μια νεράιδα τον επαναφέρει στην πρωτινή του κατάσταση. Ο κακός άρχοντας σύρει τον ηλικιωμένο στα δικαστήρια κατηγορώντας τον για μαγεία, με αποτέλεσμα να επισύρει τη μήνη της νεράιδας. Το φανταστικό που είχε απαγορευθεί μετά το 1927 εισβάλει τώρα στη μαοϊκή εποχή.

  Τέλος με την «Νυχτερινή βροχή» (1982), γυρισμένη μετά τον θάνατο του Μάο και την καταδίκη των τεσσάρων της συμμορίας της Σαγκάης, ο Wu αναφέρεται στα δεινά που υπέφεραν, οι διανοούμενοι κυρίως, κατά τη διάρκεια της πολιτιστικής επανάστασης.

 Στην καταλανική βικιπαίδεια διαβάζω ότι τo 1957 είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο ζητώντας να μειωθεί ο ασφυκτικός έλεγχος πάνω στην κινηματογραφική βιομηχανία. Το αποτέλεσμα ήταν να του απαγορευθεί να ξαναγυρίσει ταινίες. Την επόμενη ταινία του τη γύρισε το 1962.

Wu Yonggang, The Little Angel (小天使, 1935)

 Wu Yonggang, The Little Angel (小天使, 1935)

 

  Ο «Μικρός άγγελος» είναι η δεύτερη ταινία που γύρισε ο Wu Yonggang, μετά την αξεπέραστη «Θεά» (1934) με την Ruan Lingyu.

  O μικρός άγγελος είναι ο ταλαντούχος γιος της οικογένειας. Όλη η οικογένεια κάνει θυσίες για να τον σπουδάσει. Παρόλα αυτά θα προσφέρουν από το υστέρημά τους για να ενισχύσουν το στράτευμα, που αγωνίζεται εναντίον των ληστών και για την ανακούφιση δυστυχισμένων πλημμυροπαθών, ανταποκρινόμενη σε μια γενική έκκληση. Ο μικρός σπάζει τον κουμπαρά του.

  Μένει με την μητέρα του, την αδελφή του (στον επώνυμο ρόλο η Wang Renmei, μια από τους αστέρες της εποχής, που έλαμψε κυρίως χάρη στο ρόλο της στην ταινία «Το τραγούδι των ψαράδων», 1934, του Cai Chusheng) και τον παππού του. Ο πατέρας του είναι στο στρατό.

  Έγινε μια μεγάλη διαφημιστική καμπάνια για να συμπέσει η ταινία με τη «Χρονιά του παιδιού». Το σενάριο βραβεύτηκε σε ένα διαγωνισμό.

  Ο μικρός είναι άγγελος, όμως έχει και τις αδυναμίες του. Μαθήματα από τους δικούς του: να μη λέει ψέματα και να μην μπλέκεται σε καυγάδες. Να φυλάει τη δύναμή του για την υπεράσπιση της πατρίδας.

  Όχι, δεν έκλεψε αυτός το κέρμα του συμμαθητή του.

  Οι δικοί του τον πιστεύουν.

  Τελικά το κέρμα είχε πέσει από την ξηλωμένη τσέπη του συμμαθητή του μέσα στη φόδρα.

  Διαβάζει σε ένα ιταλικό διήγημα που έχει τίτλο «Μάθημα αγάπης». Σ’ αυτό, ένα παιδί δουλεύει κρυφά για να βοηθήσει τους φτωχούς γονείς του.

  Κάνει το ίδιο, δουλεύει τα βράδια. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να εξαντληθεί και να μείνει πίσω στα μαθήματα. Από πρώτος έγινε 16^ος.

  Οι δικοί του το ανακαλύπτουν και τον μεταπείθουν, αυτό που κάνει δεν είναι σωστό, γιατί υπονομεύει την υγεία του και τις σπουδές του.

  Με τον συμμαθητή του που τσακώθηκε δεν μιλιούνται.

  Όμως του σώζει τη ζωή σπρώχνοντάς τον πέρα να μην τον πατήσει ένα αυτοκίνητο που περνάει, όμως το αυτοκίνητο αυτό του σπάζει το πόδι.

  Ο πατέρας του παιδιού, ανεπρόκοπος γλεντζές, συγκινημένος, προθυμοποιείται να δώσει αίμα. Όμως το αίμα του, αποφαίνεται ο γιατρός, είναι «μολυσμένο», δεν γίνεται.

  Η αυτοθυσία του παιδιού τον παραδειγματίζει, και στο εξής αποφασίζει να αλλάξει ζωή, να μην ξενυχτάει με τους φίλους του τα βράδια διασκεδάζοντας.

  Αίμα θα δώσει τελικά η αδελφή του.

  Και τα δυο παιδιά θα δώσουν τα χέρια. Η συμφιλίωση έχει επέλθει.

  Μπορείτε να δείτε την ταινία και να διαβάσετε γι’ αυτήν ανοίγοντας αυτόν τον σύνδεσμο.

Cai Chusheng and Zheng Junli, The spring river flows east (江春水向东流 1947)

 Cai Chusheng and Zheng Junli, The spring river flows east (江春水向东流 1947)

 

  Ο Cai Chusheng, από τους κορυφαίους αριστερούς σκηνοθέτες της δεκαετίας του 1930, γύρισε με τον Zheng Junli μια εξαιρετική ταινία, την «Το ανοιξιάτικο ποτάμι ρέει προς τα ανατολικά».

  Ίσως σαν μοτίβο της ταινίας να βάζαμε το «Αχ, πού ’σαι νιότη που ’δειχνες πως θα γινόμουν άλλος».

  Ο Zhang Zhonglian κάνει μαθήματα σε νυχτερινό σχολείο στους εργάτες του εργοστασίου που δουλεύει και η Sufen. Θα παντρευτούν και θα κάνουν ένα γιο.

  O Zhang θα καταταγεί στον Ερυθρό Σταυρό αλλά σύντομα θα πάει στο μέτωπο όπου η κατάσταση χειροτερεύει. Η γυναίκα του, αφού έμεινε για λίγο στη Σαγκάη με τη μητέρα του, πηγαίνει τελικά, για μεγαλύτερη ασφάλεια, στο χωριό, όπου ζει ο πατέρας και ο αδελφός του Zhang.

  Πριν τελειώσει ο πόλεμος τα μπλέκει με τη Wang Lizhen, και αρχίζει μια πλούσια ζωή. Αργότερα την παντρεύεται, ενώ παράλληλα αρχίζει η επαγγελματική του ανέλιξη. Η ζωή αυτή συνεχίζεται και μετά το τέλος του πολέμου. Θα πάει στη Σαγκάη, αλλά δεν θα ψάξει για τη γυναίκα του, το γιο του και τη μητέρα του, καθώς πιστεύει ότι έχουν πεθάνει. Εκεί θα τα μπλέξει με την ξαδέλφη της Wang. Όταν έρχεται η Wang, καταλαβαίνει ότι έχει σχέση με την ξαδέλφη της. Ζηλεύονται, αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.

  Η μητέρα του, η γυναίκα του και ο γιος του ζουν μια δυστυχισμένη ζωή. Η γυναίκα του, παρά τις αντιρρήσεις της πεθεράς της, θα ψάξει για δουλειά σαν υπηρέτρια. Από σύμπτωση, θα βρει δουλειά στην ξαδέλφη της Wang. Εκεί θα δει τον άντρα της, καταλαβαίνει, και θα πέσει κάτω λιπόθυμη.

  Σε μια τελευταία συνάντηση, η μητέρα του θα του τα ψάλει, ενώ ο γιος του αρνείται να τον πλησιάσει. Η γυναίκα του, απελπισμένη, πηγαίνει με το γιο της στην προκυμαία. Του λέει ότι δεν είχε φάει από χθες, να πάει να της αγοράσει κάτι. Όταν φεύγει ο γιος της γράφει ένα σημείωμα ότι αυτοκτονεί, με συμβουλές, και πέφτει στη θάλασσα.

  Καταφτάνει η μητέρα του, ο γιος της, και λίγο αργότερα, με ένα αμάξι, οι δυο ξαδέλφες και ο Zhang.

  Παραθέτω από τον σύνδεσμο της βικιπαίδειας:

  Zhongliang also arrives in a limousine with Lizhen. The grandmother, who seems to bear all the sorrows of China on her shoulders, berates her son, blaming him for Sufen's death. She brought him up to be a good, conscientious man, she says, but Sufen was more filial and took better care of her than he did. The grandmother lifts her eyes to heaven and asks when will be the end of this endless, endless suffering.

  Είπαμε, μαζί τους ήταν και η ξαδέλφη. Όταν βλέπουν τη συγκινητική σκηνή που διαδραματίζεται ανάμεσα στον Zhang και τη μητέρα του, σηκώνονται και φεύγουν. Καθώς αυτό δεν το αναφέρει η βικιπαίδεια, η αφηγηματική αναμονή είναι ότι, παρόλα αυτά, θα επιστρέψει μαζί τους. Βλέποντας την ταινία, υποθέτω ότι τελικά έμεινε μαζί με τη μητέρα του και το γιο του.

  Στην ταινία βλέπουμε τη διάσταση ανάμεσα στη ζωή των πλουσίων, που συνεχίζεται αδιατάρακτη καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου και μετά σε αντίθεση με τη ζωή των φτωχών, που υποφέρουν όλο και περισσότερο, με σαφέστατα στο μήνυμά τους αντιστικτικά πλάνα.

  Ένας από το πλήθος που έχουν μαζευτεί σχολιάζει: Ο καλός άνθρωπος ζει λίγο ενώ ο κακός ζει χίλια χρόνια.

  Κακό σκυλί ψόφο δεν έχει.

  Συγκλονιστική η ερμηνεία της Bai Yang σαν συζύγου και της Wu Yin σαν μητέρας, ένα ρόλο που τον έχει παίξει και σε άλλες ταινίες.

Christian Petzold, Miroirs No. 3 (2025)

 Christian Petzold, Miroirs No. 3 (2025)

 

  Θα ξεκινήσω μιλώντας για τις αφηγηματικές αναμονές. Έχω αναφερθεί παλιά για το πώς διαμορφώνονται, αλλά τώρα θα προσθέσω έναν ακόμη παράγοντα: Την πλοκή που διαβάζεις στο διαδίκτυο.

  Μου συνέβη δυο φορές: Χθες, με την ταινία του Petzold και με την ταινία του Cai Chusheng «The springriver flows east» (1947). Στην ταινία του Cai φανταζόμουν ένα διαφορετικό τέλος, και στην ταινία του Petzold φανταζόμουν διαφορετικά την πλοκή.

  Η κοπέλα δεν είναι στα καλύτερά της. Η σχέση της με το φίλο της δεν είναι καλή, το υποψιαζόμαστε, θα μας το επιβεβαιώσει αργότερα. Μετάνιωσε που πήγαν σε κάποια παραλιακή πόλη με ένα άλλο ζευγάρι, του ζητάει να επιστρέψει. Εν τάξει, θα την πάει μέχρι το σταθμό, ο άλλος είναι ο παραγωγός του, δεν γίνεται να τον παρατήσει.

  Παρένθεση: βλέπω και εδώ έναν Petzold να διακηρύττει τα αντιρατσιστικά του αισθήματα. Η κοπέλα του παραγωγού του είναι μαύρη. Στην προηγούμενη ταινία του ήταν ένας μελαμψός στην πενταμελή παρέα, άραβας πιθανόν.

  Στο δρόμο ανατρέπεται το αυτοκίνητο. Ο φίλος της σκοτώνεται ενώ αυτή τη γλιτώνει με ελαφρά τραύματα. Μια γυναίκα που αντιλήφθηκε το ατύχημα έτρεξε και την πήρε σπίτι της.

  Δεν θέλει να πάει νοσοκομείο, θα μπορούσε να μείνει σπίτι της;

  Μα και βέβαια.

  Τα μυστικά αποκαλύπτονται σιγά σιγά, αφού προηγηθεί το απαραίτητο σασπένς.

  Η κόρη της είχε αυτοκτονήσει.

  Ο άντρας της και ο γιος της, μηχανικοί αυτοκινήτων, δεν μένουν πια μαζί της αλλά τη νοιάζονται.

  Δεν παίρνει πια τα χάπια της, λέει ο πατέρας, ο γιος, δεν θυμάμαι.

  Η κοπέλα φτιάχνει καταπληκτικά ένα φαγητό. Αυτό αρέσει πολύ στους άντρες της (τότε μαθαίνει για τον άντρα και το γιο της). Να τους καλέσει για φαγητό.

  Η κοπέλα λειτουργεί ως καταλύτης. Η οικογένεια βρίσκεται και πάλι συχνά μαζί.

  Όταν ανακαλύπτει το μυστικό, για την αυτοκτονία της κόρης της, αποφασίζει ότι είναι καιρός να φύγει.

  Ο πατέρας της έρχεται και την παίρνει.

  Ο γιος μαθαίνει ότι θα παίξει πιάνο σε μια audition (είχε σταματήσει να παίζει για καιρό, όμως οι άντρες αποφάσισαν να φτιάξουν το πιάνο που υπήρχε σπίτι για να μπορεί να παίζει, έτσι είχε εξασκηθεί).

  Να πάνε να τη δούνε.

  Δυο πλάνα στο τέλος δείχνουν ότι τα πρόσωπα αυτά συνήλθαν ψυχολογικά.

  Βλέπουμε την οικογένεια να τρώνε όλοι μαζί.

  Στη συνέχεια βλέπουμε την κοπέλα. Στο πρόσωπό της χαράζεται σιγά σιγά ένα αχνό χαμόγελο. Θυμάται που τους είχε δει ανάμεσα στους θεατές στην audition.

  Πολύ μου άρεσε η ταινία, δεν είχα αμφιβολία για αυτό, αφού τον Petzold τον βλέπω πακέτο.

  Η προηγούμενη ταινία του ήταν ο «Κόκκινος ουρανός» (2023).

Chie Hayakawa, Ρενουάρ (2025)

 Chie Hayakawa, Ρενουάρ (2025)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Είδαμε και τη συγκλονιστική ταινία της Hayakawa «Πλάνο 75» που προβλήθηκε και στην Ελλάδα, το 2022.

  Η ταινία αποτελείται από επεισόδια στα περισσότερα από τα οποία κεντρικό πρόσωπο είναι η ενδεκάχρονη Suzuki (ίδιο όνομα με το τζιπάκι μου). Στα άλλα, ο πατέρας της που βρίσκεται σε τελικό στάδιο καρκίνου και η μητέρα της, που πρέπει να διαχειριστεί το πρόβλημά του. Δύο τα ακούμε από το ραδιόφωνο. Ένας μικρός, αγανακτισμένος με τους γονείς του, τους σκότωσε. Το άλλο δεν το θυμάμαι, είπαμε, ξεχνάω.

  Και ο Ρενουάρ πού κολλάει;

  Βλέπουμε, και μάλιστα δυο φορές, τον πίνακα του Ρενουάρ με τη νεαρή τότε γυναίκα του. 

  Αντιγράφω:

  «Με τα λόγια της ίδιας της δημιουργού, το Ρενουάρ «συνιστά έναν ιμπρεσιονιστικό πίνακα φτιαγμένο από μικρές λεπτές πινελιές που μας καλεί να ανασύρουμε ή ακόμη και να ανακαλύψουμε εκ νέου ξεχασμένα συναισθήματα και εμπειρίες ζωής».

  Δεν θα το έλεγα.

  Περισσότερο είναι ένας πουαντιγιστικός πίνακας. Όμως ο πουαντιγισμός δεν είχε ποτέ την προβολή του ιμπρεσιονισμού, του οποίου αποτελεί την ακραία έκφραση. Όμως ο Ρενουάρ είναι πιο γνωστός από τον Σερά, οπότε σαν τίτλος είναι πιο πιασάρικος.

  Έχω γράψει κάποιες φορές ότι παρόλο που είμαι κριτικός, είμαι με τη «μεριά του κοινού». Αναφέρομαι στα στιλιστικά (γωνία και απόσταση κάμερας, χρώματα, φως κ.λπ.) μόνο αν με εντυπωσιάσουν. Περισσότερο με ενδιαφέρει το στόρι, όπως και τον μέσο θεατή φαντάζομαι. Έτσι, φτάνοντας στη μέση της ταινίας και βλέποντας αυτή την παράθεση επεισοδίων Α+Β+Γ+Δ… Αναρωτήθηκα ποια βαθμολογία θα έβαζε το κοινό. Ξέρω ότι το σασπένς, κατά τον Syd Field, είναι εκ των ων ουκ άνευ σε μια ταινία.

  Έκανα την πρόβλεψη, που θα ήταν και η δική μου βαθμολογία, 6,5.

  Λίγο έπεσα έξω. 6,4 είναι η βαθμολογία της στο IMDb.

  Όμως αργότερα ήλθε η έκπληξη. Υπάρχει ένα επεισόδιο με μείζον σασπένς, το ραντεβού που έκλεισε μέσω μιας τηλεφωνικής γραμμής για ραντεβού με έναν νεαρό.

  Μεγάλο σε διάρκεια επεισόδιο, με έντονο σασπένς.

  Κάποια επεισόδια στην αρχή έχουν να κάνουν με τη μεταβίβαση σκέψης.

  Ξέρω πολύ καλά το ζήτημα, μια και το πρώτο μου βιβλίο ήταν «Παραψυχολογία, μύθος ή πραγματικότητα». Δεν το επεδίωκα, αλλά όταν για κάποιους λόγους ερχόταν το θέμα της παραψυχολογίας στην τάξη έκανα το πείραμα. Ζωγράφισα σε ένα χαρτί ένα σταυρό και ένα κύκλο. Έκανα αυτοσυγκέντρωση και προσπαθούσα να μεταβιβάσω ένα από τα δυο. Με το πέρασμα μισού λεπτού έλεγα στους μαθητές μου να σημειώσουν τι νομίζουν ότι τους μετάδωσα με τη σκέψη μου, και το σημείωναν σε ένα χαρτί. Και ούτω καθεξής, νομίζω για ένα δεκάλεπτο. Μετά σύγκρινα τις απαντήσεις με αυτά τα οποία είχα προσπαθήσει να τους μεταβιβάσω.

  Το πείραμα αυτό το έκανα σε διάφορα τμήματα, για διάφορα χρόνια. Κάθε φορά ο μέσος όρος ήταν πάνω από το 10, δηλαδή οι περισσότεροι είχαν μαντέψει σωστά.

  Νομίζω και μόνο για αυτό το επεισόδιο που ανέφερα, και που φαντάζομαι ότι αυτό ήλθε πρώτα στο μυαλό της σκηνοθέτιδας και μετά έπλεξε γύρω του τα υπόλοιπα, αξίζει να δείτε την ταινία.

  Όσοι είστε γονείς μικρών κοριτσιών σίγουρα θα πρέπει να τη δείτε.

Yang Xiaozhong, Spring (1942)

 Yang Xiaozhong, Spring (1942)

 

  Ας κάνω το σχόλιο πριν ξεκινήσω.

  Δεν πρόλαβε καλά καλά να εμφανιστεί η τεχνητή νοημοσύνη και βλέπω στο διαδίκτυο ένα σωρό κινδυνολογίες. Πολύ περισσότερο μιλάνε για τους κινδύνους παρά για τα οφέλη της.

  Αλήθεια, τι θα έκανα χωρίς την τεχνητή νοημοσύνη!!!

  Θέλω να κάνω το πορτραίτο του Yang Xiaozhong, της πρώτης γενιάς των κινέζων σκηνοθετών, αλλά έχω δει μόλις δυο ταινίες του. Όμως πριν καταλήξω να κάνω το πορτραίτο ζήτησα στοιχεία για έναν άλλο σκηνοθέτη, τον Wu Yonggang, του οποίου είχα δει αρκετές ταινίες. Δεν θυμάμαι τι ρώτησα, και ανάμεσα στις απαντήσεις ήταν και ο σύνδεσμος για την ταινία «O μικρός άγγελος» (1935), η δεύτερη ταινία του. Μου παραθέτει έναν σύνδεσμο όπου υπάρχει η ταινία. Τον ανοίγω, και βλέπω στο τέλος παραπομπές για άλλες ταινίες, άλλων σκηνοθετών. Του Cai Chusheng τις είχα δει, όχι όμως την «Άνοιξη»· που με έκπληξη είδα ότι πρόκειται για κινηματογραφική μεταφορά της τριλογίας του κορυφαίου κινέζου αναρχικού συγγραφέα Ba Jin (ψευδώνυμο. Το Ba από το Bakunin και το jin από τον Kropotkin. Δεν το θυμόμουνα, ρώτησα το chatgpt: 克鲁泡特金. Pinyin: Kè-lǔ-pào-tè-jīn. Μην παραξενεύεστε, ο Σαίξπηρ λέγεται Σα-σι-μπι-γιά. Και ο Τσίπρας, που το όνομά του είναι πάλι στην επικαιρότητα Τσι-που-λα-σι. Για κάτσε, τώρα μου ήλθε, πώς θα μετάφραζαν οι κινέζοι το όνομά μου αν ήμουν διάσημος; 巴比斯·德米扎基斯.Pinyin: Bābǐsī · Dé-mǐ-zhā-jī-sī). Και ξαφνικά μου ήλθε η ιδέα: ανάρτησα στο academia.edu το άρθρο μου «The depiction of man and woman in language and through language», σε κινέζικη μετάφραση που μου έκανε το gemini).

  Η ταινία ήταν χωρίς υπότιτλους. Ήξερα την πλοκή, δεν καταλάβαινα ακριβώς λεπτομέρειες.

  Πώς την ήξερα.

  Είχα διαβάσει παλιά, και μάλιστα δυο φορές, τέσσερα κινέζικα readers, από τα οποία τα τρία ήταν του Ba Jin, και από αυτά τα δύο ήταν το δεύτερο και το τρίτο μέρος της τριλογίας του «Ταραγμένοι καιροί». Το δεύτερο ήταν η «Άνοιξη» και το τρίτο «Φθινόπωρο». Το πρώτο, «Οικογένεια», το διάβασα αργότερα στην ελληνική μετάφραση.

  Στην τριλογία αυτή διεκτραγωδείται η πτώση μιας οικογένειας. Στην «Άνοιξη» βλέπουμε τον αναγκαστικό γάμο, το θάνατο από εμμονή στην κινέζικη ιατρική και απόρριψη της δυτικής, και γενικά την καταπίεση που υφίστανται οι γυναίκες μέσα στην οικογένεια. Βλέπουμε συνεχώς κλάματα και τσακωμούς. Υπάρχουν όμως οι πεφωτισμένοι νέοι, αδελφοί και ξάδελφοι. Αυτοί θα πείσουν μια κοπέλα της οικογένειας να τους ακολουθήσει στη Σαγκάη. Να παραθέσω τον σύνδεσμο της ανάρτησής μου και για τα τρία readers του Ba Jin, όπου έβαλα τώρα και τον σύνδεσμο για την «Οικογένεια».

  Όμως να παραθέσω μια περίληψη της πλοκής που βρήκα. 

The main plot is: The third master of the Gao family made a marriage for his daughter Shuying. The son-in-law is a person who does not grow up. Under the influence of Juehui and Juemin, Shuying yearns for the freedom of marriage, but her father's tyranny makes her no choice. Juexin's beloved cousin died of depression when she was forced to marry someone with a bad behavior. Juexin's son got sick and died because his family didn't believe Western medicine. Shuying’s wedding date is approaching, and she was determined to leave. All her siblings support her. Juemin’s heartbreak makes Juexin finally wake up and give Shuying the money. Let Shuying look for her new life.