Kazuo Mori (σενάριο Κουροσάβα), Vedetta of samurai (1952)

 

Kazuo Mori (σενάριο Κουροσάβα), Vedetta of samurai (1952)

 

  Vedetta λέει ο τίτλος, όμως είναι εκδίκηση.

  Εκδίκηση;

  Εκείνη την εποχή η συνοχή των μελών της φυλής ήταν τόσο ισχυρή, σχεδόν όσο σε μας σήμερα οι δεσμοί της οικογένειας. Μάλιστα σαν «οικογένεια» αναφέρεται η φυλή, μια υπερεκτεταμένη οικογένεια.

  Αλήθεια, ποια η διαφορά μεταξύ βεντέτας και εκδίκησης;

  Στην εκδίκηση σκοτώνεις εκείνον που σου σκότωσε τον αδελφό σου, τον πατέρα σου…

  Και αν αυτός πεθάνεις στο μεταξύ;

  Σκοτώνεις κάποιο μέλος της οικογένειάς του, αθώο, που δεν είχε καμιά σχέση με τον σκοτωμό.

  Όταν φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο, δεν έχουμε πια εκδίκηση, αλλά βεντέτα.

  Θα παραπέμψω σε δυο μυθιστορήματα για την βεντέτα, το «Κουστούμι από χώμα» της Καρυστιάνη και «Ο ήλιος του θανάτου» του Πρεβελάκη. Στο δεύτερο ειδικά εικονογραφείται πολύ χαρακτηριστικά αυτό που έγραψα παραπάνω, ότι όταν η μπάλα αρχίζει να παίρνει αθώους τότε δεν έχουμε πια εκδίκηση αλλά βεντέτα.

  Στην ταινία αυτή βλέπουμε έναν άλλο Κουροσάβα. Ενώ σε προηγούμενες ταινίες του (να μην κάθομαι να τις αναφέρω τώρα) έχει τον σαμουράι σαν τον προστάτη των κατατρεγμένων, εδώ έχουμε τον σαμουράι που, ακολουθώντας ένα κώδικα τιμής, θα έλθει αντιμέτωπος με τον καλύτερό του φίλο.

  Το τέλος με εντυπωσίασε.

  Ο Μιφούνε παροτρύνει άγρια τον υποτακτικό του να συνεχίσει τη μονομαχία με τον αντίπαλό του, μέλος της άλλης φυλής. Κανείς τους δεν θέλει αυτή τη μονομαχία, αλλά τι να κάνουν, πιέζονται. Μονομαχούν αδέξια, αλλά στο τέλος ο υποτακτικός του Μιφούνε πληγώνει τον αντίπαλό του που πέφτει κάτω.

  Και το φρικιαστικό: ο Μιφούνε τον παροτρύνει να τον αποτελειώσει.

  Δεν έχει άλλη επιλογή παρά να εκτελέσει την εντολή του Μιφούνε.

  Με αποτροπιασμό την εκτελεί.

  Παραλίγο να το ξεχάσω.

  Η ταινία αναφέρεται σε πραγματικό γεγονός. Βλέπω την ημερομηνία 7 Νοεμβρίου 1534. Ακόμη, τουλάχιστον τρεις φορές, βλέπουμε τραγούδι και χορό, πράγματα που μας είναι γνωστά από το Νο και το Καμπούκι. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι η ιστορία αυτή είχε παρουσιαστεί πάνω στη σκηνή σαν έργο Καμπούκι.