Akira Kurosawa, Ραψωδία τον Αύγουστο (1991)

 

Akira Kurosawa, Ραψωδία τον Αύγουστο (1991)

 

  Τέσσερα παιδιά και η γιαγιά τους είναι τα κεντρικά πρόσωπα της ταινίας. Οι γονείς τους ζουν στη Χαβάη. Εκεί ζει και ο αδελφός της γιαγιάς. Την καλούν να πάει να τον δει. Αυτή διστάζει, αλλά τελικά το αποφασίζει. Όμως θα πάει μετά την επέτειο της ρίψης της βόμβας στο Ναγκασάκι, όπου σκοτώθηκε ο άντρας της. Η βόμβα έπεσε δίπλα στο σχολείο, απανθρακώθηκαν όλοι. Η ίδια σώθηκε σαν από θαύμα γιατί ήταν σπίτι τους, κάπου 10 χιλιόμετρα από την πόλη, πίσω από το βουνό.

  Θα έλθουν οι γονείς των παιδιών. Όλα αυτά τα χρόνια δεν είπαν τίποτα στον Ρίτσαρντ Γκηρ, γιο του αδελφού της που όμως μεγάλωσε στην αμερική, ότι ο θείος του είχε σκοτωθεί κατά τη ρίψη της βόμβας στο Ναγκασάκι. Το μαθαίνει από ένα τηλεγράφημα που έστειλε ένα από τα παιδιά όπου κάνει αναφορά σ’ αυτό. Θα έλθει αμέσως να δει τη θεία του.

  Το ακούμε στην ταινία: οι ιαπωνικής καταγωγής αμερικανοί πολίτες είχαν μεγάλο πρόβλημα με αυτό.

  Θυμάμαι που το διάβασα στη βικιπαίδεια όταν είδα την ταινία για δεύτερη φορά ότι η ταινία προκάλεσε πολλές αντιδράσεις. Γιατί ο Κουροσάβα δεν αναφέρθηκε και στις θηριωδίες των γιαπωνέζων…

  Και εγώ όταν ακούω για τις βόμβες, στο μυαλό μου έρχονται οι 350.000 νεκροί στο Nanjing (Αλήθεια, πόσοι από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές ξέρετε για τη σφαγή στο Nanjing;) και το ότι οι γιαπωνέζοι ξεκίνησαν τον πόλεμο με τους αμερικανούς, συμμαχώντας με τη Γερμανία και την Ιταλία στις κατακτητικές τους βλέψεις. Πρώτος στόχος η Πολωνία το 1939, δεύτερος η Ελλάδα το 1940. Το Περλ Χάρμπορ ακολούθησε το 1941.

  Όμως ο σκοπός του ανθρωπιστή Κουροσάβα ήταν άλλος. Αν έκανε τις αναφορές αυτές για την παράλειψη των οποίων τον κατηγορούν, θα υπονόμευε τον στόχο του, που ήταν η συμφιλίωση των γιαπωνέζων με αυτό το γεγονός, ότι οι πληγές του πολέμου, χωρίς να ξεχαστούν, δεν πρέπει να επηρεάζουν τις σχέσεις των λαών. Τους πολέμους εξάλλου τους ξεκινάνε κυβερνήσεις, όχι οι λαοί, οι λαοί είναι τα θύματα, και με την ανάπτυξη της πολεμικής τεχνολογίας οι παράπλευρες απώλειες, μεταξύ των αμάχων, όλο και αυξάνονται. Αυτές ήταν ελάχιστες κατά τον 19^ο αιώνα.

  Η προηγούμενη ταινία του Κουροσάβα ήταν τα «Όνειρα», τα οποία έχω δει κάπου τρεις τέσσερις φορές και έκανα ανάρτηση γι’ αυτά πριν έξι σχεδόν χρόνια, ενώ χθες κάναμε ανάρτηση για την προ-προηγούμενη ταινία του, το «Ραν».