Lois Patiño, Samsara (2023)

 

Lois Patiño, Samsara (2023)

 

  Από την ερχόμενη Πέμπτη στους κινηματογράφους.

  Να ξεκινήσουμε με τον τίτλο που μένει αμετάφραστος. Σαμσάρα λέγεται ο κύκλος των μετεμψυχώσεων. Περιέργως στο διαδίκτυο διαβάζω ότι το σαμσάρα είναι όρος του  ινδουισμού, αλλά φαίνεται ότι είναι και του βουδισμού, αφού η ταινία μας δείχνεις νεαρούς βουδιστές καλόγερους. Μάλλον αυτή η κοινή αντίληψη είναι που επιτρέπει τη συμβίωση αυτών των θρησκειών. Σε άλλη ταινία είδα ότι καλούν σπίτι τους για κάτι σαν τον δικό μας αγιασμό, ανάλογα με τα κέφια τους, ινδουιστές ή βουδιστές ιερείς.

  Ακούμε πολλά για το δόγμα της μετεμψύχωσης. Τα διαβάζει ένας νεαρός μοναχός σε μια γριά γυναίκα.

  Η οποία αφού πεθάνει θα μετενσαρκωθεί σε ένα κατσικάκι, στην Ζανζιβάρη. Εκεί θα δούμε την κύρια απασχόληση των γυναικών (τις βλέπουμε με το τσαντόρ, είναι μουσουλμάνες), που είναι το μάζεμα φυκιών, τα οποία τα επεξεργάζονται και τα κάνουν κυρίως σαπούνι, που το προτιμούν οι τουρίστες. Υπάρχει όμως πρόβλημα με τη ρύπανση της θάλασσας, που επηρεάζει και τα φύκια.

  Μαθαίνουμε ότι οι Μασάι παλιά άφηναν τους νεκρούς στο δάσος για να τους φάνε τα ζώα, και αν δεν τους έτρωγαν τους πήγαιναν σε άλλο σημείο. Τώρα τους θάβουν.

  Η ταινία είναι κάτι σαν εισαγωγή στο δόγμα της μετενσάρκωσης και ταυτόχρονα ένα ταξιδιωτικό. Σκηνοθετικά έχει μια πρωτοτυπία. Όταν πεθαίνει η γυναίκα, ο σκηνοθέτης για 15 λεπτά δείχνει κάτι σαν πειραματικό κινηματογράφο. Ξεκινάει και κλείνει με μαύρη οθόνη, ενώ ενδιάμεσα η οθόνη γίνεται μπλε, μετά πορτοκαλιά, κ.λπ, με τα χρώματα να πάλλονται και να αναλύονται σε διάφορους σχηματισμούς, ενώ ταυτόχρονα ακούγεται μια υποβλητική μουσική. Υποτίθεται αυτά τα δεκαπέντε λεπτά η ψυχή της γυναίκας ταξιδεύει.

  Ενδιαφέρουσα ταινία, πρωτότυπη, μορφωτική, έχει βαθμολογία 7,2 στο IMDb.