Masahiro Makino (σενάριο Κουροσάβα), Fencing master (1950)

 

Masahiro Makino (σενάριο Κουροσάβα), Fencing master (1950)

 

  Τα πάντα ρει έστι δε παγίως ουδέν.

  Αλλάξανε τα γούστα του κοινού, το σούμο δεν το ικανοποιεί πια, το είδαμε στην ταινία, επίσης σε σενάριο Κουροσάβα, «The wrestling-ring festival».

  Αλλάξανε τα γούστα του κοινού, ο δυτικός πολιτισμικός ιμπεριαλισμός το κατέκτησε, δεν θέλουν πια στο θέατρο το στιλιζαρισμένο παίξιμο του Νο και του Καμπούκι, θέλουν το ρεαλιστικό παίξιμο του δυτικού θεάτρου, έχουμε γράψει αρκετά στο βιβλίο μας «Εισαγωγή στο θέατρο της Ιαπωνίας και της Κίνας». Το βλέπουμε στην ταινία «Ο δάσκαλος της ξιφομαχίας».

  Που στην πραγματικότητα χορογραφεί για θεατρικές παραστάσεις επεισόδια ξιφομαχίας.

  Για την ακρίβεια, χορογραφούσε. Τώρα είναι ηλικιωμένος, και η θέση του στο θίασο είναι chairman. Δεν κατάλαβα ακριβώς τι αρμοδιότητες έχει, όμως ο μισθός πέφτει.

  Όπως ο χορός (λυρικό μέρος) παραμερίστηκε σιγά σιγά από το αρχαίο δράμα για χάρη των επεισοδίων (αφηγηματικό μέρος), έτσι και οι σκηνές ξιφομαχίας από το ασιατικό θέατρο. Όμως, και αυτές που έμειναν, θα έπρεπε να είναι ρεαλιστικές. Όχι, ο Tadesh Dampei δεν μπορεί να χορογραφήσει τέτοιες σκηνές.

  Μα τι διάβολο είναι αυτός ο ρεαλισμός που απαιτεί ο σκηνοθέτης;

  Παρασύρεται συνειδητά σε ένα καυγά στο δρόμο για να δει τον ρεαλισμό μιας σύγκρουσης.

  Στο τέλος της ταινίας, πέντε χρόνια αφού εγκατέλειψε τον θίασο, μένει μισοπαράλυτος.

  Μα ποιος άλλος είναι καλύτερος από το να χορογραφήσει μια σύγκρουση ανάμεσα στον μισοπαράλυτο ήρωα και στους κακούς στο καινούριο δράμα του θιάσου;

  Δεν προλαβαίνει να τη διδάξει, τη διδάσκει όμως στην κοπέλα που περιμάζεψαν (η γυναίκα του πέθανε εντός της πλοκής) όταν ήταν μικρή και την έχουν σαν κόρη τους, και αυτή μεταφέρει τη διδασκαλία στο θίασο.

  Η ταινία μου θύμισε την ταινία του πορτογάλου Μανουέλ ντε Ολιβέιρα, «Γυρίζω σπίτι» (μήπως να την ξαναδώ; Δεν έχω γράψει γι’ αυτήν) που δείχνει τα υπαρξιακά προβλήματα του ηθοποιού, όταν το γήρας μειώνει τις ικανότητές του πάνω στη σκηνή.

  Είναι η τρίτη ταινία σε σενάριο Κουροσάβα που θυμάμαι, μετά τον «Καγκεμούσα» και το «Πορτραίτο», που ο ήρωας (ηρωίδα στο δεύτερο) αντιμετωπίζει υπαρξιακά προβλήματα.

  6,7 η βαθμολογία της στο IMDb, πολύ καλή.