Mario Martone, Νοσταλγία (Nostalgia, 2022)

Mario Martone, Νοσταλγία (Nostalgia, 2022)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Και γιατί να μην ξεκινήσουμε με την ετυμολογία;

  Ελληνική η λέξη.

  Νόστος=επιστροφή (νόστιμον ήμαρ=η ημέρα της επιστροφής). Άλγος=πόνος (αναλγητικά)

  Νοσταλγία λοιπόν σημαίνει πόνος από τη λαχτάρα της επιστροφής.

  Επιστρέφει στη Νάπολη μετά από 40 ολόκληρα χρόνια. Έφυγε όταν ήταν 15 χρονών.

  Γιατί άραγε;

  Το κουβάρι των αποκαλύψεων θα ξεδιπλωθεί σιγά σιγά, δημιουργώντας αλλεπάλληλα σασπένς.

  Οι αρχικές σκηνές είναι ολότελα συγκινητικές. Συναντάει τη μητέρα του, μετά από 40 χρόνια, γερασμένη πια. Μου θύμισε το «Μητέρα και γιος» του Σοκούροφ.

  Ένα σασπένς: γιατί έγινε μουσουλμάνος;

  Μήπως γιατί πείστηκε για την ανωτερότητα αυτής της εβραϊκής αίρεσης σε σχέση με τη χριστιανική;

  Τίποτα τέτοιο.

  Στην ταινία δεν λέγεται, αλλά εγώ το ξέρω.

  Έχει αγαπήσει μια μουσουλμάνα, προφανώς από το Κάιρο όπου μένει τώρα. Ήθελε να την παντρευτεί. Δεν γινόταν όμως, έπρεπε να γίνει μουσουλμάνος. Αυτό το ξέρω από μια ειδική επί του θέματος (Διαβάζω σε μια ιστοσελίδα ότι μια χριστιανή αντίθετα μπορεί να παντρευτεί μουσουλμάνο).

  Η μητέρα του πεθαίνει.

  Η νοσταλγία του είναι τόσο έντονη που θέλει να εγκατασταθεί στην γενέθλια πόλη του για πάντα. Όμως η τοπική συμμορία τον προειδοποιεί: να σηκωθεί να φύγει.

  Συμμορία;

  Ναι.

  Ο αρχηγός της ήταν παιδικός του φίλος.

  Θέλει να τον δει.

  Ο ανοικτόμυαλος, χαρισματικός παπάς, προσπαθεί να τον αποτρέψει.

  Και στο τέλος τι έγινε;

  Α, όλα κι όλα, εγώ σπόιλερ δεν κάνω, το μόνο που μπορώ να σας πω είναι για το δίδαγμα (ηθικό η μη αδιάφορο) της ταινίας: μην δίνετε ποτέ μπέσα σε κακοποιά στοιχεία. Δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο.

  Όπως οι ταινίες που η πλοκή τους διαδραματίζεται σε μέρη με διαφορετική κουλτούρα έχουν για μας τους δυτικούς έντονο το εξωτικό στοιχείο, κάτι που δεν το έχουν βέβαια για τους ντόπιους μια και είναι το περιβάλλον που ζουν, έτσι και αυτή την ταινία θα μπορούσαμε να τη δούμε εμείς οι ξένοι και σαν ένα δείγμα αστικής λαογραφίας, «Αναπαραστάσεις της Νάπολης μέσω του κινηματογράφου». Το άστυ, η Νάπολη. Προεξέχον στοιχείο της, η εγκληματικότητα.

  Μου άρεσε η ταινία. Καλή σκηνοθεσία, καλές ερμηνείες. Και βέβαια το στόρι.