«Τα όρια της γλώσσας μου καθορίζουν τα όρια του κόσμου μου», ακούω τώρα σε μια βιντεοσκοπημένη εκδήλωση τη φίλη μου την Αιμιλία να αναφέρεται στη γνωστή ρήση του Βιτγκενστάιν.
«Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική» λέει ο Ελύτης.
Μα και μένα το ίδιο, όπως και στον ψιλικατζή της γειτονιάς.
Δεν νομίζω να είναι η γλώσσα που καθορίζει τα όρια του κόσμου μας. Και το ποιος είναι ο κόσμος μας, ίσως θα πρέπει να το ορίσουμε.
Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις μου έδωσε το ντοκιμαντέρ H λεοπάρδαλη του χιονιού (2021) των Marie Amiguet & Vincent Munier που είδα πριν λίγο με το φίλο μου τον Γιάννη.
Η λεοπάρδαλη του χιονιού δεν έχει γλώσσα, όπως και όλα τα ζώα, όμως έχει ένα κόσμο που έχει όρια. Τα όρια του δικού της κόσμου είναι τα χιονισμένα βουνά του Θιβέτ.
Μεγάλη κουβέντα.
Πάντως είναι ωραίο ευφυολόγημα, που τονίζει τη σημασία της γλώσσας.
Posts
No comments:
Post a Comment