Fellini, Visconti, de Sica, Monicelli, Boccaccio ’70 (1962)

Fellini, Visconti, de Sica, Monicelli,  Boccaccio ’70 (1962)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους, σε επανέκδοση.

  Όχι, δεν είναι μεταφορά ιστοριών του Βοκκάκιου, είναι ιστορίες στο πνεύμα του Βοκκάκιου, τις οποίες γύρισαν τέσσερις σκηνοθέτες. Και οι τέσσερις ιστορίες έχουν το ύφος των σκηνοθετών τους, από όσο τους ξέρω τουλάχιστον.

  Η πρώτη είναι του Φελίνι και έχει τίτλο «Οι πειρασμοί του δόκτορος Αντόνιο».

  Δεν είχε μόνο πειρασμούς ο άγιος Αντώνιος, είχε και ο δόκτωρ Αντόνιο. Πουριτανός μέχρι το κόκκαλο, καταφέρεται σε κάθε τι που θεωρεί προκλητικό σεξουαλικά. Και η κορύφωση έρχεται όταν τοποθετούν μια γιγαντοαφίσα της Ανίτα Έκμπεργκ απέναντι από το σπίτι του. Είναι για μια διαφήμιση γάλακτος. Ζητάει επίμονα να την απομακρύνουν. Φυσικά δεν του γίνεται η χάρη.

  Και η ταινία περνάει στο σουρεάλ. Η Ανίτα Έκμπεργκ κατεβαίνει από την αφίσα. Του μιλάει. Αυτός είναι μαγεμένος μαζί της. Δεν έχω εξάλλου αμφιβολία ότι ο υπερβολικός πουριτανισμός είναι ένας μηχανισμός άμυνας ενάντια στην έφοδο των σεξουαλικών ενστίκτων του id.

  Το τέλος της ταινίας;

  Μα ο άνθρωπος είναι τρελός, τι τέλος φαντάζεστε να έχει;

  Η δεύτερη είναι του Βισκόντι και έχει τίτλο «Η δουλειά».

  Αυτός κόμης, αυτή κόρη πλούσιου, πάντρεψαν τις περιουσίες τους. Εν τάξει, ωραίοι και οι δύο, σίγουρα υπάρχει έρωτας.

  Όμως ο κόμης μπερμπαντεύει. Οι σχέσεις του με κάτι call girls βγαίνουν στα φόρα, δηλαδή ποια φόρα, στις εφημερίδες, και ο πεθερός του γίνεται έξω φρενών.

  Και γυναίκα του;

  Τον αγαπάει η φουκαριάρα. -Αν ήμουν κι εγώ ένα call girl ανάμεσά τους, θα με προτιμούσες; -Μα φυσικά, είναι η αυθόρμητη απάντηση του νεαρού κόμη (η γυναίκα του είναι η Ρόμι Σνάιντερ).

  Θα πάρει μαθήματα από αυτά τα call girls, αυτή θα είναι η «δουλειά» της, όμως πρώτος – και μοναδικός – πελάτης της θα είναι ο κόμης, που θα την ακριβοπληρώσει. Αλλά αυτό θα της αφήσει μια στυφή γεύση, όπως φαίνεται στην τελευταία σκηνή.

  Ε, δεν κάνει για τέτοια δουλειά.

  Η τρίτη είναι του Βιτόριο ντε Σίκα, «Το λαχείο».

  Ξεκαρδιστική κωμωδία, είναι η ιστορία που μου άρεσε περισσότερο.

  Τι θα κερδίσει ο τυχερός;

  Τη Σοφία Λόρεν, για μια βραδιά.

  Δουλεύει σε κάτι σαν λούνα παρκ, με σκοποβολή. Ο άντρας της φίλης της που είναι έγκυος πουλάει τους λαχνούς. Δύσκολα τα βγάζουν πέρα. Τώρα έχουν και το πρόβλημα της εφορίας, που μετά από χρόνια τους εντόπισε με τα λαχεία.

  Απολαυστικές σκηνές με τους αγοραστές, τελικά το λαχείο θα καταλήξει στα χέρια ενός της εκκλησίας. Όμως υπάρχει ο νεαρός που της αρέσει και του αρέσει, έτσι θα γεμίσει τον τυχερό χρήματα και θα τον εξαποστείλει. Αυτός παρακαλεί να του επιτρέψει να καυχηθεί στους φίλους του για τη βραδιά που πέρασε μαζί της. Δεν θα του το αρνηθεί.

  Αν η ταινία ήταν romance θα τέλειωνε με το σφιχταγκάλιασμα της Σοφίας Λόρεν με τον όμορφο νεαρό. Όμως είναι κωμωδία, και τελειώνει με τα πλήθη των αγοραστών να περιφέρουν πανηγυρικά τον τυχερό του λαχείου.

  Η τέταρτη είναι του Μάριο Μονιτσέλι και έχει τίτλο «Ρέντσο και Λουτσιάνα».

  Στις «Μέρες του έρωτα» είδαμε τις δυσκολίες ενός ζευγαριού να παντρευτούν. Εδώ τους βλέπουμε στις δυσκολίες που έχουν ενώ είναι παντρεμένοι.

  Αυτός δουλεύει κλητήρας σε μια εταιρεία ενώ αυτή έχει μια προνομιούχα θέση γραμματέως στην ίδια εταιρεία, την οποία πήρε αφού υπέγραψε συμβόλαιο ότι δεν είναι παντρεμένη. Μένουν στους γονείς της. Αυτός δεν έχει πρόβλημα που είναι σώγαμπρος, είναι που δεν μπορεί να ξεμοναχιαστεί με τη γυναίκα του να κάνουν έρωτα.

  Το κρυφτούλι κάποτε θα τελειώσει, θα απολυθούν και οι δυο.

  Στο τέλος του έργου τους βλέπουμε να είναι στο δικό τους σπίτι.

  Και τι μ’ αυτό; Αυτός δουλεύει νυχτοφύλακας, όταν έρχεται από τη δουλειά του φεύγει η γυναίκα του για τη δική της.

  Εν τάξει, υπάρχει και η αργία της Κυριακής.

  Ωραίες ιστορίες από μεγάλους σκηνοθέτες, όσοι δεν έχετε δει την ταινία δεν πρέπει να τη χάσετε.