Από χθες στους κινηματογράφους,
σε επανέκδοση.
Σκηνοθέτης και
πρωταγωνιστής ταυτόχρονα ο Όρσον Ουέλς στην κινηματογραφική αυτή μεταφορά το
σαιξπηρικού έργου, δίνει ένα ρεσιτάλ ερμηνείας. Εξάλλου, φαντάζομαι, γι’ αυτό
σκηνοθέτησε την ταινία, για να υποδυθεί τον ρόλο.
Ασπρόμαυρη, τα
σκηνικά του πύργου και η διαδραστική σχέση φωτός και σκιάς αποδίδουν την
αγωνιώδη ατμόσφαιρα της ταινίας.
Διστάζει ο Μάκβεθ, η
γυναίκα του όμως τον παρασύρει. Θα τον ειρωνευθεί αργότερα για τις ενοχές που
νιώθει. Όμως και η ίδια δεν θα αργήσει να πέσει θύμα τους, για να αυτοκτονήσει
τελικά. Ο Νίτσε που θαυμάζει τον εγκληματία για τον δυνατό του χαρακτήρα θα
τους σάρκαζε, σχολιάζοντας ότι δεν στάθηκαν στο ύψος του εγκλήματός τους.
Ένα έργο για τη
φιλοδοξία, την ενοχή, την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Φαντάζομαι είναι
γνωστό σε όλους, είτε από το ίδιο το κείμενο είτε από θεατρικά ανεβάσματα και
κινηματογραφικές μεταφορές του. Βαριέμαι να ψάξω, θυμάμαι του Πολάνσκι και του
Κουροσάβα που είναι με τον τίτλο «Ο θρόνος του αίματος».
Αξίζει να τη δείτε,
και να την ξαναδείτε όσοι την έχετε δει.
Posts
No comments:
Post a Comment