Quentin Tarantino, Pulp fiction (2004)

Quentin Tarantino, Pulp fiction (2004)

  Ακόμη μια ταινία που σχολιάζει συχνά ο Syd Field στο βιβλίο του «Τα θεμέλια της σεναριακής γραφής» και είπα να τη δω – για τρίτη φορά, τουλάχιστον.

  Στην ταινία αυτή υπάρχουν τόσο συγκλονιστικά επεισόδια όσο και μπόλικος διάλογος, πράγματα που συνήθως στη ζυγαριά μιας ταινίας κλίνουν είτε προς τη μια μεριά είτε προς την άλλη.

  Ο Σάμιουελ Τζάκσον είναι λαλίστατος στο να εκφράζει την πίστη του στο θεό και να παραθέτει ένα απόσπασμα από τη Βίβλο κάθε φορά που πρόκειται να εκτελέσει κάποιον. Όμως στο τελευταίο επεισόδιο έχει αποφασίσει να παραιτηθεί, θα ακολουθήσει πια το δρόμο του Θεού, δεν μπορεί να αγνοήσει το θαύμα, οι σφαίρες δεν τον βρήκαν, «σαν από θαύμα». Έτσι θα τη χαρίσει στον επίδοξο ληστή και στη φίλη του.

  Αυτή είναι η πρώτη από τις τρεις ιστορίες που παρακολουθούμε στην ταινία, που συμπλέκονται. Και η δεύτερη:

  Ο Μπρους Γουίλις, πυγμάχος, θα τη σκάσει στο μεγάλο αφεντικό που θέλει να στήσει τον αγώνα, λέγοντάς του να πέσει κάτω στον πέμπτο γύρω. Το ότι ο αγώνας είναι στημένος θα διαρρεύσει, όλοι θα στοιχηματίσουν στον άλλο, αυτός θα βάλει ένα φίλο του να στοιχηματίσει σ’ αυτόν, και θα κάνουν γερή μπάζα. Αλλά βέβαια πρέπει να το σκάσει όσο γίνεται πιο γρήγορα.

  Τυχαία πέφτει πάνω στο αφεντικό. Κυνηγούνται, για να καταλήξουν σε ένα υπόγειο μαγαζί. Ο μαγαζάτορας «ψαρεύει» θύματα και τα βιάζουν μαζί με έναν σεκιουριτά. Ξεκινάνε με το αφεντικό, ενώ ένας δικός τους φυλάει τον Μπρους Γουίλις. Αυτός, πυγμάχος καθώς είναι, σπάει τις αλυσίδες και αφήνει αναίσθητο τον φρουρό του. Αρπάζει ένα σπαθί σαμουράι και ορμάει μέσα. Σώζει το αφεντικό. Έχουν πατσίσει. Όμως, του λέει, πρέπει να εξαφανιστεί από το Λος Άντζελες και να μη μιλήσει ποτέ σε κανένα για τον βιασμό του. Όσο για τον αιμόφυρτο σεκιουριτά, του υπόσχεται μεσαιωνικά βασανιστήρια πριν ξεψυχήσει.

  Οι σκηνές με τη φίλη του, γεμάτες ερωτικό αίσθημα, μου άρεσαν ιδιαίτερα.

  Η άλλη ιστορία είναι με τον Τζον Τραβόλτα που βγάζει τη γυναίκα του αφεντικού, κατά παραγγελία του, να διασκεδάσει. Όμως αυτή (Ούμα Θέρμαν) μαστουρώνεται και είναι ετοιμοθάνατη. Θα τη σώσουν την τελευταία στιγμή με ένα φίλο του. Θα συμφωνήσουν να κρατήσουν μυστικό το επεισόδιο, γιατί αλλιώς την έχουν και οι δυο βαμμένη.

  Στην ομάδα της κοινωνικής ανθρωπολογίας διαφωνώ συνέχεια με την αντίληψη ότι τα φύλα είναι κοινωνική κατασκευή. Όποιος έχει πουλί είναι άντρας, όποια έχει τρύπα είναι γυναίκα. Όσο για τις μη straight σεξουαλικές επιλογές, υπάρχουν απλά οι gay και οι lesbian.

  Φαίνεται όμως ότι το nigger μπορεί να είναι και κοινωνική κατασκευή. Θυμόμουνα την ατάκα την οποία παρέθεσα μόλις πριν λίγες μέρες στην κριτική μιας ταινίας, αλλά είχα ξεχάσει από ποια ταινία ήταν. Τώρα τη βρήκα, είναι από το «Pulp fiction». Το αφεντικό (Ving Rhames, μαύρος) λέει στον Μπρους Γουίλις: «Είσαι ο νέγρος μου». Το «νέγρος» όχι πια σαν φυλετικός προσδιορισμός αλλά σαν κοινωνικός, συνώνυμος του δούλου.

  Αν σας κάνει κέφι μπορείτε να την ξαναδείτε, φαντάζομαι όλοι την έχετε δει.