Mario Monicelli, I soliti ignoti (Ο κλέψας του κλέψαντος, 1958)

Mario Monicelli, I soliti ignoti (Ο κλέψας του κλέψαντος, 1958)

  Άσχετος ο ελληνικός τίτλος, ίσως όμως καλύτερος για τα ελληνικά δεδομένα, αφού η φράση «Οι συνηθισμένοι άγνωστοι» παραπέμπει σε μας σε άλλα συμφραζόμενα.

  Γνωστότατη κωμωδία, οι περισσότεροι την έχετε δει, με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι να αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα με το μωρό που του άφησε η γυναίκα του που βρίσκεται στη φυλακή για μικρολαθρεμπόριο τσιγάρων και τον Ρενάτο Σαλβατόρε να ενδιαφέρεται περισσότερο για την Κλαούντια Καρντινάλε παρά για τη «Μεγάλη μπάζα» (ο αγγλικός τίτλος) που ετοιμάζονται να κάνουν.

  Από όλους τους όμως περισσότερο μου άρεσαν ο μονίμως πεινασμένος γεράκος, ο αδελφός της Κλαούντια με το μαφιόζικο αγέρωχο ύφος που την κρατάει κλειδωμένη αγωνιώντας μήπως χάσει την τιμή της και ο Τοτό με το περισπούδαστο ύφος ως ο κατεξοχήν ειδήμων στις διαρρήξεις.

  Όσοι δεν την έχετε δει πρέπει να τη δείτε.