Charles Crichton, Η συμμορία των εντιμότατων (The lavender hill mob, 1951)

Charles Crichton, Η συμμορία των εντιμότατων (The lavender hill mob, 1951)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους, σε επανέκδοση.

  Άλλη μια φορά θα συνηγορήσω (το κάνω σπάνια) με τον ελληνικό τίτλο, όχι γιατί είναι πιο πιασάρικος αλλά γιατί είναι πιο σαφής. Βέβαια από τους τέσσερις οι εντιμότατοι είναι μόνο δύο, όμως είναι τόσο εντιμότατοι που τους εμπιστεύονται οι άλλοι δυο να τους φέρουν το μερίδιό τους από τη ληστεία.

  Ο Άλεκ Γκίνες, πριν γίνει σερ (έγινε μετά από οκτώ χρόνια) είναι ένας εντιμότατος τραπεζικός υπάλληλος. Συνοδεύει φορτία με ράβδους χρυσού. Του έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη είκοσι χρόνια τώρα. Αυτός καραδοκεί πότε να βρει την ευκαιρία.

  Και κάποτε τη βρίσκει.

  Επιστρατεύει για τη ληστεία έναν άλλο τίμιο για την εξαγωγή του χρυσού στο εξωτερικό. Θα φτιάξουν αναμνηστικούς πύργους του Άιφελ, σαν αυτούς που φτιάχνει και εξάγει ο άλλος τίμιος στη Γαλλία (Η Κίνα δεν είχε μπει ακόμη στο παιχνίδι) λιώνοντας το χρυσό.  

  Πρέπει όμως να γίνει η κλοπή.

  Πώς να βρουν συνεργάτες;

  Συζητάνε σε ένα (από τα πολλά ίσως, αλλά για λόγους σκηνικής οικονομίας παρουσιάζουν μόνο ένα) βαγόνι τραίνου, όπου αναφέρονται σε ένα χρηματοκιβώτιο γεμάτο χρήματα, δίνοντας και τη διεύθυνση. Και στήνουν την παγίδα.

  Έτσι θα «επιστρατεύσουν» τους δυο άλλους συνεταίρους.

  Θα τα καταφέρουν, θα εξαγάγουν τους χρυσούς πύργους του Άιφελ με την εντολή στην παραλήπτρια να μην ανοίξει τα κασόνια που έχουν την ένδειξη R. Αυτή κάνει λάθος, ανοίγει ένα κασόνι και πουλάει έξι πύργους σε έξι αγγλίδες μαθήτριες. Πρέπει να τις προφτάσουν και να τους πάρουν πίσω.

  Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι μια καταδίωξη (ένα από τα συστατικά της συνταγής για μια επιτυχημένη αστυνομική ταινία): στην αρχή αυτοί να προλάβουν τις μαθήτριες και στη συνέχεια οι αστυνομικοί να τους συλλάβουν, όταν κάπου θα σκαλώσει η δουλειά. Θα δούμε πολλά αστεία επεισόδια σε αυτή την καταδίωξη.

  Το πρωτότυπο στην ταινία δεν είναι ότι ξεκινάει από το τέλος, που δημιουργεί το «σασπένς του πώς» φτάσαμε σ’ αυτό το τέλος. Είναι ότι στο πραγματικό τέλος της ταινίας μας περιμένει μια πραγματική έκπληξη.

  Ο Άλεκ Γκίνες κάθεται με κάποιον στο τραπέζι ενός μπαρ στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Σκορπάει ένα σωρό λεφτά σε μπουρμπουάρ. Όταν βλέπουμε για την σχεδιαζόμενη ληστεία, πιστεύουμε ότι όλα πήγαν καλά, ότι κατάφεραν να ξεφύγουν.

  Και εδώ είναι η έκπληξη.

  Παρόλο που πολλοί θα έχετε δει την ταινία δεν θα αποκαλύψω το τέλος, όπως κάνω συνήθως στις αναρτήσεις μου για επανεκδόσεις, γιατί κάποιοι μπορεί να μην την έχετε δει και θέλω να σας φάει η περιέργεια και να πάτε να τη δείτε.