Shôhei Imamura, Το χέλι (The eel, 1997)

Shôhei Imamura, Το χέλι (The eel, 1997)

 

  Μεγάλος ο Ιμαμούρα, θυμάμαι πόσο με είχε εντυπωσιάσει η «Μπαλάντα του Ναραγιάμα». Την είδα και δεύτερη, ίσως και τρίτη φορά.

  Ο άντρας σκοτώνει τη γυναίκα του. Την πιάνει στα πράσα μετά από ένα ανώνυμο γράμμα. Φυλακίζεται. Στη φυλακή μαθαίνει το επάγγελμα του κουρέα. Όταν αποφυλακίζεται, μετά από οκτώ χρόνια, βρίσκεται υπό την επιτήρηση ενός ιερέα για άλλα δυο χρόνια, μέχρι να εκτίσει το σύνολο γης ποινής που του είχε επιβληθεί, υπό τον όρο να μην εμπλακεί σε φασαρίες. Μαζί του παίρνει και ένα χέλι, με το οποίο συνομιλεί.  

  Ανοίγει ένα κουρείο σε μια ερημική περιοχή. Αρχίζουν να έρχονται σιγά σιγά πελάτες.

  Μια μέρα ανακαλύπτει μια γυναίκα πεσμένη μέσα στα χόρτα. Είναι νεκρή;

  Τελικά είχε κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Του χρωστάει τη ζωή της. Κατά παράκληση του ιερέα την παίρνει σαν βοηθό στο κουρείο του. Αυτή τον ερωτεύεται, αυτός προσπαθεί να μην ανταποκριθεί.

  Το παρελθόν το δικό του το ξέρουμε, σιγά σιγά μαθαίνουμε και το δικό της. Έχει μια τρελή μάνα και είχε μια άτυχη σχέση με κάποιον δανειοκαρχαρία. Αυτός την αναζητάει. Τη βρίσκει. Ζητάει επανασύνδεση. Υποχωρεί. Πηγαίνει μαζί του στο Τόκιο, όπου βρίσκεται η μητέρα της. Κάνει έρωτα μαζί του. Καταλαβαίνει το λάθος της. Παίρνει το βιβλιάριο των καταθέσεων της μητέρας της από την εταιρεία στην οποία είναι αντιπρόεδρος. Ο πρώην φίλος της θα την αναζητήσει, ζητώντας της το βιβλιάριο.  

  Εμφανίζεται και ένας σκουπιδιάρης τον οποίο είχε γνωρίσει στη φυλακή. Αυτός ξέρει το παρελθόν του και του γίνεται σκληρός κορσές. Μάλιστα προσπαθεί να βιάσει την κοπέλα.

  Καθώς εμπλέκεται σε σύγκρουση με όλους αυτούς, παραβιάζοντας το λόγο του ότι δεν θα έμπλεκε σε φασαρίες, θα κάνει ένα χρόνο ακόμη φυλακή. Η κοπέλα που είχε μείνει έγκυος του λέει ότι θα τον περιμένει με το μωρό, το οποίο αυτός είχε αναγνωρίσει σαν δικό του, για να μην έχει διεκδικήσεις πάνω του ο πρώην της. 

  Στην ταινία αυτή βλέπουμε θέματα και χαρακτήρες τυπικά στον ιαπωνικό κινηματογράφο, που βέβαια είναι συνηθισμένα και στην κουλτούρα της Ιαπωνίας.

  Και πρώτη και καλύτερη η αυτοκτονία. Την έχουν τόσο εύκολη οι γιαπωνέζοι. Έπειτα, η κάποια διαταραχή που χαρακτηρίζει τους ήρωες, σαν να ξεπηδάνε από ντοστογιεφκικό έργο. Ακόμη έχουμε τη βία, η οποία παρουσιάζεται από τον Ιμαμούρα πολύ έντονη και σε διάρκεια.

  Η ταινία τελειώνει με μια αμφισημία. Υπήρξε τελικά ανώνυμο γράμμα; Υπήρξε εραστής; Μήπως τη σκότωσε σε μια έκρηξη ζήλειας;

  Μπορεί να αποφασίσει ο θεατής μόνος του. Αν όντως αυτό συνέβη, τότε έχουμε ένα ακόμη στοιχείο της κάποιας διαταραχής του ήρωα.

  Πολύ καλή ταινία, με εξαιρετικές ερμηνείες.