Ηλίας Παρασκευάς, Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας (1955)

Ηλίας Παρασκευάς, Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας (1955)

 

  Όπως ο Ορέστης Λάσκος γύρισε για δεύτερη φορά, μετά από χρόνια, το «Δάφνις και Χλόη», έτσι και ο Ηλίας Παρασκευάς μετά τον «Αγαπητικό της βοσκοπούλας» που γύρισε το 1932 ξαναγυρίζει σε ταινία το έργο του Δημήτρη Κορομηλά το 1955. 

  Ας κάνουμε αντιγραφή και επικόλληση της υπόθεσης του έργου, την οποία γράψαμε στην ανάρτησή μας για τον πρώτο «Αγαπητικό της βοσκοπούλας» (1932), πάλι του Ηλία Παρασκευά, στην οποία μιλάμε και για το έργο.

  «Θα παρακολουθήσουμε δυο ερωτικές ιστορίες. Η πρώτη είναι της Κρυστάλλως και του Λάμπρου. Τη ζητάει από τη μητέρα της, δεν του τη δίνει,  είναι πολύ φτωχός, μπιστικός ενός τσέλιγκα. Φτωχή είναι βέβαια και η Κρυστάλλω, όμως είναι πολύ όμορφη, μπορεί να βρει έναν καλύτερο γαμπρό.

  Την Κρυστάλλω τη βλέπει στη βρύση ο Λάμπρος, ένας πλούσιος τσέλιγκας. Του θυμίζει μια παλιά του αγάπη, την οποία είχε ερωτευθεί ενώ ήταν μόλις δέκα χρονών. Κάποια στιγμή αυτή, που είναι δυο χρόνια μεγαλύτερη (μπήκαμε στον πειρασμό και διαβάσαμε και το βιβλίο, θα συμπληρώσω παρακάτω), αποφάσισε να δώσει ένα τέλος στο ειδύλλιο. «Για της αγάπης τους καημούς είσαι μικρός ακόμα», του λέει. Τον είχε φιλήσει παθιασμένα στο στόμα, ένα φιλί που δεν το ξέχασε ποτέ.

  Συγκινημένος από την ανάμνηση ο Λάμπρος της κρεμάει στο λαιμό ένα χρυσό μενταγιόν. -Να το βγάλεις αμέσως και να του το στείλουμε πίσω, της λέει η μητέρα της. Ακούς εκεί, να παίρνεις τέτοιο ακριβό δώρο από έναν άγνωστο;

  Όμως αργότερα στέλνει προξενιά στον άγνωστον αυτό για την κόρη της, προκειμένου να την αποσπάσει από το Λιάκο.

  Ο Λάμπρος έσωσε τον Λιάκο όταν έπεσε σε ένα ποτάμι ενώ περνούσε πάνω από μια σάπια ξύλινη γέφυρα και παραλίγο να πνιγεί. Ο Λιάκος νοιώθει μεγάλη ευγνωμοσύνη απέναντί του, όμως βυθίζεται στην απελπισία όταν μαθαίνει ότι θα παντρευτεί την Κρυστάλλω. Του λέει ότι την αγαπάει αυτός, να την αφήσει. Όχι, δεν σκοπεύει. Ο Λιάκος, τυφλός από οργή, ορμάει να τον μαχαιρώσει, όμως τον σταματάνε έγκαιρα. Πεισμώνοντας ο Λάμπρος ζητάει ο γάμος να γίνει σήμερα κιόλας.

  Η μητέρα του, βλέποντας την κατάσταση του γιου της, πηγαίνει να παρακαλέσει τη μάνα της Κρυστάλλως, λίγο πριν γίνει ο γάμος, να τη δώσει στο γιο της. Αυτή αρνείται. Τότε την καταριέται. Δεν κάμπτεται. Όταν όμως καταριέται την Κρυστάλλω τρομάζει, και πράγματι ματαιώνει το γάμο. Ο Λάμπρος ζητάει εξηγήσεις. Του αποκαλύπτει τότε ότι αυτή ήταν η χαμένη του αγάπη, ότι του είχε πει ψέματα ότι η Μάρω του πέθανε, την οποία έψαχνε χρόνια. Αυτός ήταν εξάλλου ο λόγος που δέχτηκε το προξενιό.

  -Δε γέρασα;

  -Ο ουρανός γεράματα δεν έχει.

  Συγκινημένος την παίρνει στην αγκαλιά του.

  Και εκεί που ήταν να ματαιωθεί ο γάμος, γίνονται δυο».

  Φυσικά υπάρχουν κάποιες μικροδιαφορές στις λεπτομέρειες. Μας άρεσε περισσότερο το τέλος της ταινίας του Ηλία Παρασκευά από ό,τι το τέλος της ομώνυμης ταινίας του Ντίμη Δαδήρα σαν πιο πλούσιο. Όμως ο Χρήστος Ευθυμίου στην ταινία του Δαδήρα σκόρπιζε πιο πολύ γέλιο από ότι ο Χριστόφορος Νέζερ στην ταινία του Παρασκευά.

  Η ταινία έχει έντονο το φολκλορικό χρώμα, με χορούς και τραγούδια. Μου θύμισε κάτι σοβιετικές ταινίες που είχα δει την δεκαετία του ’70. Θυμάμαι τη «Χιονάτη».

  Και κάτι ακόμη: Η ταινία είναι η πρώτη έγχρωμη που γυρίστηκε στην Ελλάδα.

  Και ακόμη: Στο ρόλο του Λιάκου είναι ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ. Την προηγούμενη χρονιά γυρίστηκε και η ομώνυμη ταινία του Δαδήρα με τη Βουγιουκλάκη στο ρόλο της Κρυστάλλως. Μαζί θα βρεθούν σε ταινία μετά από τέσσερα χρόνια, στην «Αστέρω» του Ντίνου Δημόπουλου, και θα παντρευτούν το 1965.

  Και ο Ντίνος Δημόπουλος γύρισε ταινία τον «Αγαπητικό της βοσκοπούλας» αλλά δεν υπάρχει στο youtube.