Hideyuki Hirayama, Oba, the last samurai (2011)

Hideyuki Hirayama, Oba, the last samurai (2011)

 

  Με ενδιαφέρει η ιαπωνική κουλτούρα και έχω δει σχεδόν όλες τις ταινίες των κορυφαίων σκηνοθετών της, Όζου, Μιτζόγκουτσι και Κουροσάβα, και βέβαια αρκετών άλλων. Έχω γράψει και το βιβλίο «Εισαγωγή στο θέατρο της Ιαπωνίας και της Κίνας». Είχα δει τη σειρά για την εκμάθηση της Ιαπωνικής, στην ΕΡΤ1 νομίζω, ενώ παράτησα τη μελέτη της γλώσσας κάπου στη μέση του δεύτερου βιβλίου της σειράς Assimil. Έχω μόνο μια ζωή, και δεν θα με έφτανε για να μάθω και γιαπωνέζικα. Θυμάμαι όμως αρκετά πράγματα. Για παράδειγμα, το の (no) κάνει τη γενική.

  Ήμουνα σίγουρος ότι την ταινία την είχα ξαναδεί όμως μου άρεσε το θέμα, και την ξαναείδα. Κοιτάζοντας το αρχείο μου tenies pou ida ke den egrapsa gi aftes είδα ότι την είχα ήδη δει δυο φορές· και την απόλαυσα εξίσου και αυτή τη φορά.

  Ολόκληρο το νησί Saipan έχει καταληφθεί από τους αμερικάνους. Οι πέντε ανώτατοι αξιωματικοί κάνουν χαρακίρι δίνοντας το παράδειγμα στους άλλους, που σημαίνει: αγώνας μέχρις εσχάτων.

  Στα βουνά, ο ταγματάρχης Όμπα συνεχίζει τον αγώνα. Παίζει το κρυφτούλι με τους αμερικάνους, προκαλώντας τους σημαντικές απώλειες. Μένει με 46 στρατιώτες, έχοντας υπό την προστασία τους κάπου 200 πολίτες. Τελειώνουν τα φάρμακα, είναι καταδικασμένοι. Ο Όμπα συγκατατίθεται να παραδοθούν οι πολίτες. Αυτός εξακολουθεί να αγωνίζεται με τους άνδρες του. Οι φωτογραφίες με την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι δεν τον πτοούν. Υποπτεύεται ότι είναι φτιαχτές για να τον κάνουν να παραδοθεί. Όταν όμως διαβάζει την κυβερνητική ανακοίνωση για την άνευ όρων παράδοση της Ιαπωνίας και τη διαταγή να παύσουν οι εχθροπραξίες, υπακούει. Παραδίδεται μετά από 512 μέρες.

  Εξαιρετική ταινία, στην οποία θαυμάζουμε την αποφασιστικότητα των γιαπωνέζων.