Στέλιος Χαραλαμπόπουλος, Ο κόκκινος δάσκαλος (2024)

 Στέλιος Χαραλαμπόπουλος, Ο κόκκινος δάσκαλος (2024)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Περισσότεροι ξέρουν για τον Μπελογιάννη, λιγότεροι για τον Νίκο Πλουμπίδη.

  Ο ένας ήταν ο ήρωας, ο άλλος ο χαφιές.

  Ο δεύτερος χρειαζόταν, σαν ένα «έμμεσο» άλλοθι για την ήττα.

  Τραγική φυσιογνωμία, να εκτελείται σαν κομμουνιστής και το κόμμα να τον απαρνιέται σαν χαφιέ. Μάλιστα υποστήριζε ότι δεν εκτελέστηκε αλλά φυγαδεύτηκε στην Αμερική.

  Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να γίνει μια χλιαρή αποκατάσταση, αυτού, του Σιάντου και του Καραγιώργη.

  Στην ταινία βλέπουμε το γιο του και τον εγγονό του.

  Ο γιος του, ψυχίατρος, γεννημένος το 1948, δεν είδε σωστά πέντε λεπτά τον πατέρα του στη ζωή του.

  Μιλάει πολύ γι’ αυτόν.

  Μιλάνε και άλλοι, που δεν μπόρεσα να ταυτοποιήσω.

  Επίσης ακούμε να γίνεται ανάγνωση επιστολών, του Πλουμπίδη κυρίως.

  Άκουσα και κάτι που με ξενέρωσε: στο χωριό στο σχολείο του οποίου δίδασκε ο Πλουμπίδης, οι γονείς δεν έστελναν τα κορίτσια στο σχολείο.

  Τα έθιμα εξαλείφονται εύκολα, όχι όμως και όταν πρόκειται για επιταγές της σαρίας, όπως γίνεται στο Αφγανιστάν με τους Ταλιμπάν. Έχω γράψει και για άλλα τέτοια έθιμα που έχουν σβήσει.

  Η μητέρα μου φορούσε τσεμπέρι. Το φορούσε και το έβγαζε οπότε της έκανε κέφι, κυρίως το καλοκαίρι με τη ζέστη, δεν της επέβαλε κανείς να το φοράει.

  Δεν είναι το ίδιο με το τσαντόρ.

  Πολύ καλή ταινία, αξίζει να τη δείτε.