Sergio Leone, O καλός, ο κακός και ο άσχημος (The good, the bad and the ugly, 1966)

 Sergio Leone, O καλός, ο κακός και ο άσχημος (The good, the bad and the ugly, 1966)

 

  «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος» είναι η τελευταία ταινία της τριλογίας του Λεόνε, τριλογίας του δολαρίου όπως διαβάζω στη βικιπαίδεια, και η καλύτερη, όπως δείχνει και η βαθμολογία της στο IMDb, 8,8. Την είδα πρώτη, αλλά την ανάρτηση για αυτή την άφησα τελευταία.

  Δεν θα γράψω για την πλοκή, μπορείτε να τη διαβάσετε στον σύνδεσμο της βικιπαίδειας. Θα πω μόνο ότι και οι τρεις τους ψάχνουν να βρουν πού είναι κρυμμένο το σεντούκι με το χρυσάφι.

  Ήθελα όμως να κάνω ένα σχόλιο.

  Λέμε για τον «ήρωα» μιας ταινίας, και όχι για τον κεντρικό χαρακτήρα, παρόλο που ο κεντρικός χαρακτήρας βέβαια, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν είναι ήρωας με την κυριολεκτική σημασία.

  Ο Κλιντ Ίστγουντ εδώ είναι ήρωας.

  Ξεκίνησε την καριέρα του με την τριλογία, για να απογειωθεί στη συνέχεια. Και εξελίχθηκε και σε έναν πολύ καλό σκηνοθέτη. Νέος, ωραίος, ήρωας.

  Αντίθετα ο Ελάι Γουόλας, ο άσχημος, δεν είναι ήρωας. Όμως, ξαναβλέποντας την ταινία, με εντυπωσίασε η εξαιρετική ερμηνεία του. Ήξερα ότι ήταν πολύ καλός ηθοποιός θεάτρου. Θα ξαναδώ την «Κουκλίτσα», όπου κέρδισε το βραβείο του καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού.

  Και ένα τελευταίο.

  Απόσπασμα από τη βιογραφία του Clint Eastwood στη βικιπαίδεια: It would be wonderful to talk with my parents again, who are, of course, deceased.

  Το έχω γράψει κάπου.

  Το καλύτερο όνειρο που είδα ποτέ ήταν εγώ, ο πατέρας μου και η μητέρα μου να συζητάμε για καθημερινά πράγματα. Από χρόνια πεθαμένοι.

  Παραλίγο να το ξεχάσω.

  Η εξαιρετική μουσική του Ένιο Μορικόνε, και στις τρεις ταινίες.