Antoine Fuqua, Και οι επτά ήσαν υπέροχοι (2016)

 Antoine Fuqua, Και οι επτά ήσαν υπέροχοι (2016)

 

  Πρόκειται για τo δεύτερο remake των «Επτά σαμουράι», το οποίο είδα για πρώτη φορά. Το πρώτο ήταν του John Sturges.

  Ο χρόνος είναι ο ίδιος (νομίζω 1879), και ο χώρος κάπου στα σύνορα με το Μεξικό.

  O Μπογκ ζητάει να αγοράσει την περιοχή αποζημιώνοντας τους αγρότες για τα κτήματά τους μόνο στο ένα τρίτο της αξίας τους. Κουβαλάει ένα σωρό μπράβους πίσω του.

  Κάποιος του φέρνει αντίρρηση.

  Το πυροβολεί και τον σκοτώνει.

  Μοιραίο λάθος.

  Η γυναίκα του θα βρει τους δικούς της σαμουράι για να τον αντιμετωπίσουν.

  Κάποιοι είναι καθάρματα, όμως όχι όλοι. Ο Ντένζελ Ουάσινγκτον είναι διορισμένος ως διώκτης επικηρυγμένων. Στο τέλος μόνο θα δούμε ότι έχει προσωπικούς λογαριασμούς με τον Μπογκ, αξιωματικό των Νοτίων.

  Και εδώ έχουμε άφθονο πιστολίδι.

  Τι καινούριο έχει να προσφέρει η ταινία του Fuqua;

  Είναι διαφυλετική.

  Ο Ουάσινγκτον είναι μαύρος.

  Ένας είναι κινέζος

  Ένας άλλος είναι ινδιάνος. Θα τον δούμε να σκοτώνει τους μπράβους του Μπογκ με το τόξο του, και όταν του τελειώνουν τα βέλη θα πιάσει το πιστόλι. Αυτός θα σκοτώσει τον ινδιάνο μπράβο λέγοντάς του «Ντροπή σου», ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, δεν είμαι σίγουρος.

  Οι υπόλοιποι είναι λευκοί. Ο ένας πολέμησε με τους Βόρειους και ο άλλος με τους Νότιους. Αυτός που πολέμησε με τους Βόρειους τον γλίτωσε από το ξύλο.

  Ένας από αυτούς είναι θρησκόληπτος.

  Και αυτό πολύ καλό remake.