Zar Amir Ebrahimi & Guy Nattiv, Tatami (2023)

 Zar Amir Ebrahimi & Guy Nattiv, Tatami (2023)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Αυτό και αν είναι ρεκόρ, δυο ιρανικές ταινίες να προβάλλονται από σήμερα στις ελληνικές αίθουσες, κάτι που με ικανοποιεί αφάνταστα, να μην ξαναγράφω τους λόγους.

  Να πούμε δυο λόγια για την πλοκή.

  Η judoka (αγωνίστρια του judo) Leila και η προπονήτριά της Μαριάμ ταξιδεύουν στο Tbilisi της Γεωργίας όπου θα διεξαχθεί το παγκόσμιο πρωτάθλημα γυναικείου judo. Όλα πάνε καλά μέχρι που οι ιρανικές αρχές ανακαλύπτουν ότι υπάρχει ενδεχόμενο να βρεθεί με αντίπαλο την ισραηλινή judoka, και αυτό δεν το θέλουν. Την διατάζουν, αυτή και την προπονήτριά της, να υποκριθεί τραυματισμό και να εγκαταλείψει τον αγώνα. Η διαταγή συνοδεύεται με απειλές κατά των οικογενειών τους, απειλές που κατορθώνουν να πραγματοποιήσουν εν μέρει.

  Το τι θα γίνει στο τέλος δεν θα το πούμε, α, όλα κι όλα, δεν είμαι Ποκοπίκο να κάνω έμμεσο σπόιλερ, δεν θα σας πω.

  Θα πω άλλα πράγματα για την ταινία που με ξενέρωσαν.

  Και επίσης κάποια πράγματα γενικά κινηματογραφικά.

  Καταλαβαίνω τις επιθέσεις κατά του θεοκρατικού καθεστώτος του ιράν όταν προέρχονται εκ των έσω, από κινηματογραφιστές που αφού έζησαν την καταπίεση του καθεστώτος στάθηκαν στο εξής κριτικά απέναντί του πράγμα που το πλήρωσαν, όπως ο Μοχσέν Μαχμπαλμπάφ και ο Τζαφάρ Παναχί, όχι όμως από ένα ισραηλινό ο οποίος δεν την έζησε, και που ίσως απλά χρησιμοποιεί την κριτική στο καθεστώς για να επιτεθεί σε ένα κράτος που διάκειται ιδιαίτερα εχθρικά στην πατρίδα του. Αυτός είναι ο Guy Nattive.

  To δεύτερο είναι γενικά κινηματογραφικό.

  Ο Nativv υπογράφει τη σκηνοθεσία μαζί με την Zar Amir Ebrahimi η οποία διώχτηκε από το καθεστώς και το έσκασε στη Γαλλία, έστω και δεύτερος, πράγμα που σημαίνει ότι η συμμετοχή του ήταν πιο μικρή. Υπογράφει το σενάριο μαζί με την Elham Erfani, που στο σύντομο βιογραφικό της στο IMDb διαβάζουμε ότι ζει στο Παρίσι από το 2006, πράγμα που μας κάνει να υποθέσουμε ότι πιθανόν μεγάλωσε στο Ιράν, δέχτηκε επιθέσεις από το καθεστώς και το έσκασε και αυτή και πήγε στη Γαλλία. Το όνομά της φέρεται πρώτο. Μπορεί πράγματι να είναι πιο σημαντική η συμμετοχή της στη συγγραφή του σεναρίου, όμως, όπως έγραψα πρόσφατα δεν θυμάμαι σε πια ταινιοκριτική μου, μετράει πολύ και η κεντρική ιδέα, ποιος τη συνέλαβε.

  Αυτό δεν το ξέρουμε.

  Μας φαίνεται ακόμη υπερβολή αυτό που καταμαρτυρούν στις ιρανικές αρχές, και μάλιστα στον ηγέτη της ισλαμικής δημοκρατίας: ήταν τόσο τρομερό να αγωνιστεί με την ισραηλινή; Στηρίζεται αυτό σε πραγματικό, παρόμοιο ή ανάλογο γεγονός;

  Αυτό δεν το ξέρουμε, και από την στιγμή που δεν το ξέρουμε το θεωρούμε σαν υπερβολή, επινοημένη ίσως από τον ισραηλινό σκηνοθέτη και σεναριογράφο.

  Με λίγα λόγια, το όνομα του ισραηλινού στη συνείδησή μου κάνει την ταινία σε μεγάλο βαθμό προπαγανδιστική.

  Αυτό βέβαια δεν την εμποδίζει να είναι μια καλή ταινία. Η βαθμολογία της στο IMDb είναι 7,5, ακριβώς η ίδια με την βαθμολογία του «Αγαπημένου μου γλυκού» που προβάλλεται και αυτό από σήμερα στις αίθουσες.

  Ας πούμε για όσους δεν το ξέρουν ότι η Zar Amir Ebrahimi (που έχει και το ρόλο της προπονήτριας) κέρδισε το βραβείο της καλύτερης ηθοποιού στις Κάννες για την ταινία του Ali Abassi, «Ιερή αράχνη» (2023). Και σ’ αυτήν εδώ την ταινία είναι εξαιρετική.