Toshio Sugie (σενάριο Κουροσάβα), Saga of the vagabonds (1959)

 Toshio Sugie (σενάριο Κουροσάβα), Saga of the vagabonds (1959)

 

  Για μια ακόμη φορά βλέπουμε τον ανθρωπιστή Κουροσάβα, που τον απασχολεί η μοία των «καταφρονεμένων». Η ταινία του «Dodesukaden» μεταφράστηκε ως «Η γειτονιά των καταφρονεμένων».

  Παλιά είχα την αντίληψη ότι οι φτωχοί είναι οι καλοί και οι πλούσιοι οι κακοί, οι αριστεροί οι καλοί και οι δεξιοί οι κακοί… Λίγο αργότερα σχημάτισα την αντίληψη ότι οι καλοί και οι κακοί είναι διάσπαρτοι σε όλα τα κοινωνικά, μορφωτικά κ.λπ. στρώματα, όπως και οι ηλίθιοι: αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει ο Carlo Cipolla στο βιβλίο του «Τhe basic laws of human stupidity», όπου ούτε λίγο ούτε πολύ υποστηρίζει ότι ηλίθιους θα βρούμε και ανάμεσα στους νομπελίστες.

  Από τους δυο γιους του Νταϊμιό, του φεουδάρχη, ο Taro είναι ο καλός και ο Jiro o κακός. Ο Taro μεταφέρει τα χρήματα της φορολογίας που μάζεψαν από τον φτωχόκοσμο, υπερβολικά κρίνει, στον κυβερνήτη. Όμως στον δρόμο τον ληστεύουν. Δεν θα επιστρέψει μέχρι να βρει τα κλεμμένα.

  Ευκαιρία να τον κατηγορήσει ο αδελφός του, ότι έκλεψε τα χρήματα και εξαφανίστηκε. Είναι τόσο αδίστακτος που θα φτάσει στο τέλος στο σημείο να σπρώξει τον πατέρα του στον γκρεμό, θέλοντας να γίνει αυτός αρχηγός του οίκου.

  Ο Μιφούνε θα μπλέξει με τη συμμορία των ληστών που έκλεψαν τον Taro. Όμως ο Μιφούνε θα κλέψει αυτά τα χρήματα από τη συμμορία χωρίς να τον πάρουν χαμπάρι. Αργότερα θα συναντηθεί με τον Ταρό, θα συγκινηθεί από την ιστορία του, έχει μάθει ότι τον καταζητούν οι αρχές ως τον κλέφτη των χρημάτων, και του τα επιστρέφει.

  Αυτός τα πηγαίνει στον κυβερνήτη, όμως η συκοφαντία του αδελφού του είναι καλά πλεγμένη.

  Θα τον ρίξουν στην φυλακή.

  Η συμμορία θα τον ελευθερώσει.

  Και ο Μιφούνε θα γίνει ένας Ρομπέν τον Δασών. Η συμμορία θα κλέβει τους πλούσιους και θα μοιράζει στους φτωχούς.

  Όμως υπάρχουν αρχές στη συμμορία. Μια από αυτές θα είναι να μην πειράζουν τις γυναίκες.

  Δυο κακοί θα τις παραβούν.

  Και θα το πληρώσουν με τη ζωή τους, με τελευταίο εκείνον που τους κάρφωσε στις αρχές.

  Στο τέλος της ταινίας θα δούμε τη συμμορία πάλι στο έργο της, προστάτες των φτωχών, διώκτες εκείνων που τους καταπιέζουν και τους εκμεταλλεύονται.

  Καλά, ειδύλλιο δεν υπάρχει εδώ;

  Δυστυχώς η πριγκίπισσα που επρόκειτο να παντρευτεί τον Ταρό θα αυτοκτονήσει προκειμένου να πέσει στα δίκτυα ενός κακού συμβούλου του Jibu, που φιλοδοξούσε, αφού τον βγάλει από τη μέση, να αναλάβει την ηγεσία του οίκου.

  Μήπως με το αγοροκόριτσο, καθώς φάνηκε να πλέκεται ένα αίσθημα ανάμεσα σ’ αυτό και στον Taro;

  Ούτε. Αφενός θα πλατείαζε η ταινία, και αφετέρου ίσως να μην ήταν ιδιαίτερα αποδεκτό το ειδύλλιο ενός ευγενή με ένα κορίτσι του λαού.

  7,4 η βαθμολογία της στο IMDb, εγώ έβαλα 8.

Η προηγούμενη ταινία σε σενάριο Κουροσάβα που είδαμε ήταν η «Sword for hire» (1952).