Oriol Paulo, Ο αόρατος επισκέπτης (Contratiempo, 2016)
Όχι, δεν μου τη
σύστησε ο γιος μου, απλά την έβλεπε, και ανυπομονούσε να δει το τέλος. Είχε
υψηλή βαθμολογία στο IMDb,
8.
Αποφάσισα να τη δω.
Ευκαιρία να τη δω με
το φίλο μου τον Γιάννη, που θα μου έκανε επίσκεψη χθες βράδυ.
Δεν την άντεξε,
ψυχοπλακωτική, σηκώθηκε και έφυγε στη μέση.
Και εμένα βέβαια με
ψυχοπλάκωσε, όμως οι αντιρρήσεις μου είναι άλλες.
Καθώς μου αρέσουν τα
κοινωνικά έργα, αλλιώς drama,
όταν ένα έργο ξεφεύγει από τα όρια του αληθοφανούς ρεαλισμού με ξενίζει. Εδώ
είχαμε ανατροπή της ανατροπής, κάτι που θεωρείται συν σε μια ταινία, όμως μια
γυναίκα υπάλληλος ενός ξενοδοχείου να μεταμφιέζεται σε δικηγόρο, με φακούς
επαφής, πλαστική μάσκα στο πρόσωπο, μαλλιά, κ.λπ. για να μην την αναγνωρίσει ο
πελάτης της και να τον «ανακρίνει», παροτρύνοντάς τον να της πει την αλήθεια
για τα περιστατικά που οδήγησαν στον φόνο της φιλενάδας του για τον οποίο
κατηγορείται που όμως το αρνείται σθεναρά προκειμένου να μπορέσει να τον
βοηθήσει στη δίκη, ε, αυτό παραπάει.
Και το άλλο:
Συνήθως ταυτιζόμαστε
με το άτομο που βλέπουμε πιο συχνά στην οθόνη, τον συμπαθούμε (συμπαθητικότατος
ο Mario Casas),
και μας ξενερώνει όταν μαθαίνουμε ότι τελικά αυτός ήταν ο ένοχος-εμένα
τουλάχιστον με ξενέρωσε.
No comments:
Post a Comment