Robert Guédiguian, Και η γιορτή συνεχίζεται (Et la fête continue, 2023)

 Robert Guédiguian, Και η γιορτή συνεχίζεται (Et la fête continue, 2023)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Πριν λίγες μέρες έγραφα στην ανάρτησή μου για τον «Αληθινό πόνο» του Jesse Eisenberg που άρχισε να προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από την προηγούμενη Πέμπτη: « Πολλοί συγγραφείς, αλλά και σκηνοθέτες, αυτοβιογραφούνται με τα έργα τους· για την ακρίβεια, βάζουν περισσότερα ή λιγότερα αυτοβιογραφικά στοιχεία μέσα στα έργα τους, όπως κάνω και εγώ συχνά μέσα από τις κριτικές μου».

  Αυτή είναι και η περίπτωση του Robert Guédiguian: Γεννήθηκε στη Μασσαλία από Αρμένιο πατέρα και Γερμανίδα μητέρα.

  Στην παραπάνω ανάρτηση καταλήγω: Η ταινία μου άρεσε κυρίως γιατί είμαι λάτρης του πραγματικού σε μια αφήγηση, έχω γράψει σχετικά σε μια εισήγησή μου σε ένα συνέδριο.

  Το πραγματικό εδώ είναι ο χώρος όπου η διαδραματίζεται η ιστορία, η Μασσαλία, το επεισόδιο γύρω από το οποίο πλέκεται η πλοκή, η κατάρρευση δύο κτιρίων που στοίχισε τη ζωή οκτώ ατόμων και εκκένωση αρκετών άλλων που γειτνίαζαν με τα δύο καταρρεύσαντα παρά την απροθυμία των κατοικούντων σ’ αυτά να τα εγκαταλείψουν, οι δημοτικές εκλογές του 2020 και το πρόσωπο της Michèle Rubirola που ενέπνευσε την κεντρική ηρωίδα της ιστορίας, τη Ρόζα. Μέσα στην πλοκή εντάσσεται και η γενοκτονία των Αρμενίων και οι σημερινές συγκρούσεις με το Αζερμπαϊτζάν.

  Όχι, δεν ίδρυσαν την Μασσαλία οι Φωκαείς αλλά οι Αρμένιοι. Προφανώς κατά την γενοκτονία είχαν καταφύγει στη Μασσαλία πολλοί Αρμένιοι.

  Θίγεται και ένα ακόμη πρόβλημα, η μοναξιά της γεροντικής ηλικίας, κάτι που είδαμε και στην ιρανική ταινία «Αγαπημένο μου γλυκό», που κι αυτό προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από την Πέμπτη που μας πέρασε. Θα δούμε τον γεροντοέρωτα της Ρόζας με έναν χήρο, συνταξιούχο βιβλιοπώλη. Ο γιος της είναι αρραβωνιασμένος με την κόρη του.    

  Ενδιαφέρουσα ταινία, η βαθμολογία της 6,2 στο IMDb την αδικεί κατάφορα.

  Αλλά είπαμε, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.

  Θα αντιγράψω τη νουθεσία του πατέρα στο γιο, που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.

  «Αυτό που ήθελα να σου πω είναι ότι αν μια μέρα κάποιος στο δρόμο σου ζητήσει ελεημοσύνη, δώσε του. Δώσε του ό,τι μπορείς, έστω και λίγες πένες. Μπορεί να είναι απατεώνας, όμως ένας μόνο που πραγματικά έχει ανάγκη φτάνει για να σβήσει τα ψέματα των άλλων. Δώσε. Ρώτα αν χρειάζονται τίποτα. Ακόμη και ένα γείτονα που δεν φαίνεται να έχει ανάγκη. Ποτέ δεν ξέρεις. Ίσως δεν τολμάει να σου ζητήσει».