Guan Hu, Black dog (狗阵, 2024)

 Guan Hu, Black dog (狗阵, 2024)

 

  Ο Guan Hu ανήκει στην 5^η γενιά, τη σημερινή γενιά (για την ακρίβεια ακολουθείται από την d-generation, digital generation, η οποία, με ψηφιακή κάμερα, μπορεί να σταθεί πιο κριτική απέναντι στο καθεστώς, σε αντίθεση με την 5^η γενιά, που συχνά αναγκάζεται να περιορίσει την κριτική της, γιατί αλλιώς μπορεί οι ταινίες της να μην προβληθούν στην Κίνα όπως ο «Γαλάζιος αετός» (1993) του Tian Zhuangzhuang).

  Ήξερα για τα hutong, τα δρομάκια με τα παλιά σπίτια στις φτωχογειτονιές του Πεκίνου που κατεδαφίζονται για να αναγερθούν στη θέση τους μοντέρνα κτίρια, και τώρα μαθαίνω ότι αυτό έχει επεκταθεί σε όλη τη χώρα.

  Αυτό συμβαίνει και στην γενέτειρα πόλη του Λανγκ, που μόλις έχει αποφυλακισθεί γιατί έδειξε καλή συμπεριφορά. Σκότωσε κατά λάθος κάποιον που τον έκλεψε, ενώ απλά ήθελε να τον εκφοβίσει.

  Και τι θα γίνει με τα σπίτια που θα αναγερθούν;

  Θα γίνουν εγκαταστάσεις τολμηρών επιχειρηματιών.

  Όμως ποιος επιχειρηματίας θα τολμήσει να έλθει σε μια πόλη όπου κυκλοφορούν αδέσποτα σκυλιά, και που μπορεί ανά πάσα στιγμή να τον κυνηγήσουν και να τον δαγκώσουν;

  Να εκδιωχθούν τα αδέσποτα σκυλιά.

  Ο Λανγκ, σαν αποφυλακισμένος υπό όρους, θα αναγκασθεί να συμμετάσχει στην ομάδα καταδίωξης. Αργότερα, όταν θα δουν ότι βοήθησε ένα σκυλί να διαφύγει από το κυνηγητό, θα τον βάλουν να δουλέψει στη μεταφορά των αδέσποτων που συλλαμβάνονται στο καταφύγιο όπου τα συγκεντρώνουν.

  Έχω γράψει ότι δεν μου αρέσουν ταινίες με αρνητικούς ήρωες.

  Ο Λανγκ είναι από τους πιο θετικούς ήρωες που έχω συναντήσει σε ταινία.

  Μεγαλόψυχος όσο δεν γίνεται.

  Θα προστατεύσει το μαύρο σκυλί που αρχικά τον είχε δαγκώσει.

  Θα σώσει από τον θάνατο τον θείο του νεαρού που είχε σκοτώσει, και ο οποίος λίγο έλλειψε να τον σκοτώσει ρίχνοντάς τον στον γκρεμό όπου έριξε τον ανιψιό του.

  Η φιλοζωία είναι ένα θέμα της ταινίας.

  Ο αποχαιρετισμός από τους κατοίκους των κατοικιών τους και της παλιάς τους ζωής, ένα άλλο.

  Θυμήθηκα τώρα την ταινία «Αποχαιρετισμός» (1983) του Elem Klimov που πραγματεύεται το ίδιο θέμα, με πιο δραματικό τρόπο. Τελικά να μην ανησυχώ ιδιαίτερα, ξεχνώ λέξεις, όμως η συνειρμική μου μνήμη φαίνεται να λειτουργεί μια χαρά.

  Ενώ στην αρχή η ταινία κυλούσε αρκετά στρωτά, μετά άρχισαν να υπάρχουν αφηγηματικά κενά, κυρίως στο τέλος, χωρίς να δημιουργούν όμως ασάφειες.

  Και εγώ δεν συμπαθώ τα αδέσποτα.

  Ευτυχώς έχουν εξαφανισθεί από την Αθήνα.

  Παλιά με κυνήγαγαν όταν περνούσα με το μηχανάκι. Τα φοβόμουν. Ένα δάγκωμά τους και μπορεί να πάθαινα λύσσα, αρρώστια ανίατη ακόμη και σήμερα.  

  Ο γιος μου έχει να το λέει.

  Ερχόμασταν από το Βαρβάκειο πάνω στη πενηντάρι γιαμαχάκι μου, δεν είχα πάρει ακόμη την Kawasaki eliminator.

  Ανεβαίναμε την ανηφόρα, που σε λίγο γινόταν κατηφόρα με κατεύθυνση το Γαλάτσι.

  Ένα σκυλί μας είχε πάρει από πίσω.