Sergio Leone, Για μια φούχτα δολάρια (A fistful of dollars, 1964)

 Sergio Leone, Για μια φούχτα δολάρια (A fistful of dollars, 1964)

 

  Εδώ και καιρό γράφω ότι το σενάριο είναι υποτιμημένο σε σχέση με τη σκηνοθεσία, και πριν λίγο καιρό συνειδητοποίησα ότι λέγοντας σενάριο εννοούσα το στόρι. Στην ανάρτησή μου για τον «Εμποράκο» του Ασγάρ Φαρχαντί έκανα απλώς μια νύξη για να μην κάνω σπόιλερ, αλλά σε άλλη ανάρτηση έγραψα ξεκάθαρα: Αν ήταν μια ταινία εκδίκησης δεν θα κέρδιζε το βραβείο. Τελικά ήταν μια ταινία συγχώρησης, συγχώρησε το βιαστή της γυναίκας του. Την πλοκή μπορείτε να τη διαβάσετε στη βικιπαίδεια.

  Την απόδειξη μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ. Παραθέτω το σχετικό απόσπασμα της βικιπαίδειας.

  The film has been identified as an unofficial remake of the Akira Kurosawa film, Yojimbo (1961), which resulted in a successful lawsuit by Toho, Yojimbo's production company.^[11] Kurosawa wrote to Leone directly, saying, "Signor Leone, I have just had the chance to see your film. It is a very fine film, but it is my film. Since Japan is a signatory of the Berne Convention on the international copyright, you must pay me." He and Toho received 15% of the film's revenue, and it is believed that Kurosawa earned more money from the financial settlement than he had made on his own film, Yojimbo.

  Μεταφράζω αυτό που έστειλε ο Κουροσάβα στον Λεόνε.

  «Κύριε Λεόνε, μόλις είχα την ευκαιρία να δω το έργο σας. Είναι ένα ωραίο έργο, αλλά είναι δικό μου. Και μια και η Ιαπωνία έχει υπογράψει τη συνθήκη της Βέρνης για το διεθνές copyright, πρέπει να με πληρώσετε».

  Η παραγωγός εταιρεία Toho πήρε το 15% των εισπράξεων, και ο Κουροσάβα κέρδισε απ’ αυτό περισσότερα χρήματα από ό,τι είχε κερδίσει από τον «Γιοτζίνμπο».

  Δεν ήταν ανάγκη να κλέψει το σενάριο ο Λεόνε, ήταν αρκετό να δει την ταινία και να γράψει σε λίγες γραμμές την πλοκή, δηλαδή το στόρι, και να τη δώσει στους σεναριογράφους του.

  Ο Κλιντ Ίστγουντ, ένας φτωχός και μόνος καουμπόι, ξεπέφτει σε μια πόλη την οποία έχουν μοιράσει δυο συμμορίες. Η μια διακινεί λαθραία ποτό, η άλλη λαθραία όπλα. Όμως, σε αντίθεση με τους τρεις στη «Dora-heita» (σενάριο Κουροσάβα) που τα είχαν βρει μεταξύ τους και είχαν μοιράσει ειρηνικά την πόλη, οι δυο αυτές συμμορίες βρίσκονται σε σύγκρουση. Ο Κλιντ Ίστγουντ θα τους ξεγελάσει πηγαίνοντας πότε με τον ένα και πότε με τον άλλο, κερδίζοντας λεφτά και από τους δυο. Από την υπόθεση του «Γιοτζίνμπο» o Leone πήρε επίσης το επεισόδιο που σώζει τη γυναίκα, το επεισόδιο που τον συλλαμβάνει η μια συμμορία και τον βασανίζει, σίγουρα και άλλα για τα οποία δεν είμαι σίγουρος. Το τέλος είναι το γνωστό: και οι δυο συμμορίες εξοντώθηκαν.

  Κωμική νότα στην ταινία δίνει ο νεκροθάφτης.

  Η βαθμολογία της είναι 7,9.

  Είναι η πρώτη μιας τριλογίας που ξέχασα πώς τη λένε, και που απογείωσε την καριέρα του Κλιντ Ίστγουντ που εμφανίζεται εδώ για πρώτη φορά σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι άλλες δυο είναι «For a few dollars more» και «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος», η πιο διάσημη, την οποία έχω ήδη δει, όμως θα τις αναρτήσω με τη σειρά.