Jiang Qinmin, A poem in love (不想和你有遗憾 2024)

 Jiang Qinmin, A poem in love (不想和你有遗憾 2024)

 

  Είχα καιρό να δω κινέζικη ταινία και με έπιασε η νοσταλγία. Πρέπει να τελειώνω το συντομότερο δυνατόν με τους ιρανούς και να ασχοληθώ με τους κινέζους.

  O κινέζικος τίτλος είναι «Δεν θέλω να μετανιώσω για σένα», που στην πραγματικότητα σημαίνει «δεν μετάνιωσα που σε αγάπησα».

  Η ταινία έχει σαν θέμα τον έρωτα και την ποίηση.

  Ο Κανγκ Σάι είναι ποιητής, και σαν ποιητής λίγο ιδιόρρυθμος, θα το δούμε σε διάφορα επεισόδια. Η Σιάο Σι φιλοδοξεί να γίνει μυθιστοριογράφος.

  Αγαπιούνται από τα παιδικά τους χρόνια.

  Μέχρι που μπαίνει στη μέση ο άλλος, φίλος του Κανγκ Σάι.

  Και έχουμε το μοτίβο «Μια γυναίκα δύο άντρες».

  Ο άλλος τη φλερτάρει ασύστολα και αυτή κάποια στιγμή ενδίδει. Ο Κανγκ Σάι φεύγει.

  Αλλά επιστρέφει.

  Όμως έχει μαζί του και τη φιλενάδα του, η οποία μάλιστα είναι έγκυος.

  Το τρίο γίνεται κουαρτέτο, ενώ κάποια στιγμή έχουμε αντιστροφή του προηγούμενου μοτίβου: Ένας άντρας δυο γυναίκες.

  Και οι δυο τον θέλουν.

  Χώρος δράσης;

  Μια καλύβα στο Ταολέ, όπου υπάρχει μια λίμνη.

  Σαν έλληνας θα έλεγα ότι το αρκαδικό ιδεώδες αναβιώνει. Όμως ο σκηνοθέτης ξέρει καλύτερα τους αμερικάνους. Γίνεται συχνή αναφορά στη λίμνη «Walden» του Θορό.

  Εκεί έζησαν και οι τρεις τους μια απλή ζωή, μέχρι που ο άλλος την έπεσε στη Σιάο Σι.

  Τι κλαίγεται; Τα ήθελε ο κ… της.

  Τώρα που τον έχασε τον αναζητά. «Τα είχα όλα μια φορά, μα ’θελα παραπάνω, τι να τα κάνω τώρα πια απόψε που σε χάνω» λέει ο Πορτοκάλογλου. 

  Και αυτός τη νοσταλγεί. Και κάποια στιγμή, είπαμε, θα της κουβαληθεί με τη φιλενάδα του.

  Πώς θα λύσει αυτό το μπέρδεμα ο σκηνοθέτης;

  Το να παρατήσει τη νέα του φιλενάδα, έγκυο καθώς είναι, είναι κοινωνικά απαράδεκτο, δεν θα το δέχονταν οι θεατές. Είναι συντηρητική κοινωνία η κινέζικη. Και αυτό φάνηκε από το επεισόδιο που βουτούν στη λίμνη, χωρίς να μένουν εντελώς γυμνοί. Ένας δυτικός σκηνοθέτης θα τους άφηνε τσίτσιδους.

  Και ο άλλος;

  Κάποια στιγμή εξαφανίζεται. Πιο πριν μαθαίνουμε ότι πάσχει από μια ανίατη αρρώστια, που τον καταδικάζει να καταλήξει κάποια στιγμή.

  Το αρκαδικό ιδεώδες θα το ζήσει η Σιάο Σι. Στο τέλος του έργου θα τη δούμε στην καλύβα, την οποία ξανάστησε για δεύτερη φορά (την πρώτη είχε καταστραφεί από μια καταιγίδα, τη δεύτερη είχε καεί από πυρκαγιά), με ένα κοπάδι πρόβατα. Η προβατίνα που είχε καταφύγει στην καλύβα, πριν τη διάλυση του τρίο, είχε γεννήσει, είδαμε τη γέννα της (δεν μπορώ να θυμηθώ σε ποια άλλη ταινία είδα μια παρόμοια γέννα), και μετά από τέσσερα χρόνια τα δυο προβατάκια είχαν γίνει ένα μικρό κοπάδι. Τα βόσκει με μια γειτόνισσα, που έχει και αυτή το δικό της κοπάδι.

  Όχι, δεν μετάνιωσε που τον αγάπησε.

Rafik Boustani και Joselyne Saab, Iran, utopia in the making (1980)

 Rafik Boustani και Joselyne Saab, Iran, utopia in the making (1980)

 

  Να μην τα ξαναλέμε, ενδιαφέρομαι για τα τεκταινόμενα στο Ιράν, και ένα ντοκιμαντέρ για το Ιράν, και μάλιστα για την επανάσταση, είναι κάτι που με ενδιαφέρει.

  Και οι δυο σκηνοθέτες είναι λιβανέζικης καταγωγής και παρακολούθησαν την ιρανική επανάσταση in the making. Όμως, καθώς ολοκληρώθηκε και προβλήθηκε το 1980, κάποιες «προβλέψεις» που γίνονται στην ταινία δεν επαληθεύτηκαν.

  Καταρχάς δεν είχε ξεκινήσει ο πόλεμος με το Ιράκ, πράγμα που άλλαξε πολλά δεδομένα. Και πρώτα πρώτα ισχυροποίησε τη θέση των ισλαμιστών οι οποίοι είχαν ήδη θέσει εκτός νόμου τις υπόλοιπες επαναστατικές δυνάμεις με τις οποίες είχαν συνεργαστεί για την ανατροπή του σάχη. Ο Μπανί Σαντρ, πρώτος πρόεδρος του Ιράν μετά την επανάσταση, κυριολεκτικά το έσκασε από τη χώρα, στον σύνδεσμο που παραθέτω υπάρχουν αρκετές λεπτομέρειες. Όμως έτσι κι αλλιώς ήταν ουτοπία αυτό που ονειρευόταν, επιστροφή στην επαρχία και ξαναζωντάνεμα των αγροτικών καλλιεργειών. Φυσικά δεν κυνηγήθηκε γι’ αυτό.

  Ενδιαφέροντα αυτά που είδαμε και ακούσαμε. Θα παραθέσουμε μόνο το απόσπασμα από μια συνέντευξη, ότι με την απαγόρευση του αλκοόλ άρχισαν να οργιάζουν κυριολεκτικά τα ναρκωτικά.

  Και επίσης την ατάκα: «Αυτή είναι μια συμμαχία των γιων και των παππούδων ενάντια στους πατεράδες τους».

  Οι πατεράδες είχαν απολαύσει τον δυτικό τρόπο ζωής επί σάχη και είχαν μια κοσμική αντίληψη για τη ζωή. Οι παππούδες όμως ήταν συντηρητικοί μουσουλμάνοι, ενώ οι γιοι είχαν εξελιχθεί σε φονταμενταλιστές μουσουλμάνους. 

 

Ebrahim Hatamikia (1961 - )

 Ebrahim Hatamikia (1961 - )

 

  Ο Εμπραχίμ Ηαταμίκια είναι ο σκηνοθέτης ο οποίος ασχολήθηκε περισσότερο με τον πόλεμο Ιράν-Ιράκ. Έκανε και αυτός τη μαθητεία του, όπως οι περισσότεροι ιρανοί σκηνοθέτες, σε ταινίες μικρού μήκους πριν περάσει στις μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας.

  Ενώ αρχικά ήταν ένας θερμός θιασώτης της επανάστασης αργότερα, κατά τη δεκαετία του ’90, άρχισε να στέκεται κριτικά απέναντί της. Οι ήρωες τους οποίους ύμνησε στα πρώτα του έργα, γυρισμένα κατά τη διάρκεια του πολέμου, όσοι κατάφεραν να επιβιώσουν αντιμετώπισαν την κρατική αδιαφορία. Επίσης τονίζεται αρκετά η αγωνία των οικογενειών των στρατιωτών, κάτι που δεν μπορούσε να γίνει στα πρώτα έργα καθώς θα ήταν σαν να υπονόμευε το υψηλό φρόνημα, που τόσο είχαν ανάγκη κατά τη διεξαγωγή το πολέμου.

  Όμως σε κάποιες ταινίες του υπάρχει και το ατομικό υπαρξιακό πρόβλημα. Δεν είναι τα πάντα θρησκεία, πατρίδα, οικογένεια και πολιτική. Χαρακτηριστική είναι η πρώτη του ταινία «Η ταυτότητα» (1987) που αναφέρεται στις ενοχές ενός ατόμου που παρέσυρε με τη μηχανή του ένα παιδί και το εγκατέλειψε. Θα νοσηλευθεί σε στρατιωτικό νοσοκομείο όπου θα δούμε τα δεινά των τραυματισμένων στρατιωτών και θα ακούσουμε ιστορίες για τον πόλεμο.

  Στις δυο επόμενες ταινίες του, τον «Ανιχνευτή» και τον «Μετανάστη» (1989), βλέπουμε την αυτοθυσία του μάρτυρα, που θυσιάζεται για την πατρίδα. 

  Στη συνέχεια περνάμε σε ταινίες που δείχνουν τον αντίκτυπο του πολέμου στα μετόπισθεν. Στην «Ένωση με το Θεό» (1992) ο Αμίρ επιμένει σε ένα γιορταστικό γάμο παρά τον κίνδυνο μιας αεροπορικής επιδρομής. Ο πόλεμος αναστατώνει την καθημερινότητα των πολιτών.

  Στην επόμενη ταινία του «Από το Καρκέ στο Ρήνο» (1993) θίγει δυο ζητήματα. Το πρώτο είναι η μετανάστευση. Η αδελφή πηγαίνει στην Γερμανία, παντρεύεται έναν γερμανό, έχει ένα παιδί. Η μητέρα της είναι αγανακτισμένη μαζί της, δεν θέλει να ακούσει για αυτήν. Εκεί τη βρίσκει ο αδελφός της, που έχει έλθει μήπως αποκατασταθεί η όρασή του, την οποία έχασε από τα χημικά του Σαντάμ. Και δυο άλλοι τραυματίες βετεράνοι θα καταλήξουν στη Γερμανία, μήπως βελτιωθεί η κατάστασή τους.

  Όμως ο αδελφός της, παρόλο που θα βρει το φως του, θα χάσει τη ζωή του από λευχαιμία, που προκλήθηκε και αυτή από τα χημικά.

  Το τέλος της ταινίας θα βρει την αδελφή να ταξιδεύει με τον άντρα της και το παιδί τους στο Ιράν. Σίγουρα δεν πρόκειται για μετεγκατάσταση αλλά για μια επίσκεψη στη μητέρα με την οποία προφανώς έχει συμφιλιωθεί.

  Ο Χαταμίκια έχει εμμονή με τον πόλεμο. Έτσι την επόμενη ταινία του «Οι κίτρινες στάχτες» (1994) θα την τοποθετήσει στη Γιουγκοσλαβία που μαίνεται από τον εμφύλιο, ενώ χρόνια αργότερα, με το «Damaskus time» (2018) θα δώσει μια συγκλονιστική περιπέτεια με την προσπάθεια διάσωσης αμάχων και τραυματιών από την Παλμύρα που πολιορκείται από το ISIS.

  Στη «Μυρωδιά του σακακιού του Ιωσήφ» (1995) βλέπουμε την αγωνία των οικογενειών των αγνοουμένων, σε μια πλοκή με ανατροπές.

  Δεν είναι μόνο η αγωνία της οικογένειας ούτε τα σωματικά τραύματα του πολέμου, είναι και τα ψυχολογικά. Στον «Πύργο της Μινού» (1995) βλέπουμε τον ήρωα να μη θέλει να πάει σ’ αυτόν τον πύργο-παρατηρητήριο, όπου έχασαν τη ζωή τους όλοι του οι σύντροφοι. Θα πιεστεί από τη γυναίκα του που μόλις παντρεύτηκαν (πάνε για το ταξίδι του μέλιτος) να τον επισκεφθεί, και οι μνήμες θα τον στοιχειώσουν. Το ίδιο και στο «Νεκρό κύμα» (2001), τα σώματα των νεκρών συντρόφων του στοιχειώνουν ακόμη τον ήρωα και ας έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε.  

  Στο «Glass agency» (1999) βλέπουμε την αδιαφορία της κοινωνίας για τους τραυματισμένους βετεράνους.

  Ο φίλος του πρέπει να ταξιδέψει επειγόντως για το εξωτερικό, ο τραυματισμός του δεν επιδέχεται αναβολή. Ο υπάλληλος του αεροδρομίου τον αντιμετωπίζει με αδιαφορία. Δεν συγκινείται από την κατάσταση του φίλου του. Σε μια έκρηξη οργής θα κρατήσει ομήρους τους επιβάτες που περιμένουν στην αναμονή.

  Η «Κόκκινη κορδέλα» (1999) είναι μια ταινία που ξεχωρίζει. Οι συνέπειες του πολέμου (ερειπωμένο σπίτι, νάρκες, νεκροταφείο τανκς) είναι απλά το φόντο για μια γκροτέσκα υπόθεση, με τις σχέσεις μιας γυναίκας, ιδιοκτήτριας του σπιτιού στο οποίο έχει έλθει να ζήσει, ενός άντρα που του έχει κάνει κατάληψη και ενός αφγανού μετανάστη που έχει βρει και αυτός καταφύγιο εκεί.  

  Το «Χαμηλό υψόμετρο» (2002), η πρώτη ταινία του Χαταμίκια που είδα πριν 13 χρόνια, είναι μια θεότρελη κωμωδία με μια αεροπειρατεία, βασισμένη σε πραγματικό γεγονός. Έχει happy end, όμως ο ιρανός φίλος μου Hoji Fred μου είπε ότι στην πραγματικότητα το τέλος είναι unhappy, ο αεροπειρατής εκτελέστηκε.

  Το «Πορφυρό χρώμα» (2005) ήταν απαγορευμένο για αρκετά χρόνια διότι αναφερόταν σε ένα μυστικό πράκτορα που ερευνούσε τα πολιτικά πιστεύω ενός συμμαθητή του που οι γονείς του ήταν μέλη των «Μουτζαχεντίν του λαού», μιας ριζοσπαστικής αντιπολιτευόμενης οργάνωσης.

  Ο πόλεμος τέλειωσε, αλλά όχι οι επιπτώσεις του. Νάρκες είναι σκορπισμένες παντού. Από μια τέτοια νάρκη τραυματίζεται στο πόδι η Golshifteh Farahani στην ταινία «Στο όνομα του πατέρα» (2006). Στην ταινία αυτή βλέπουμε την μεγάλη αγάπη του πατέρα για την κόρη.

  Έχουν περάσει είκοσι χρόνια από το τέλος του πολέμου, ο Χαταμίκια ασχολείται με την καινούρια του ταινία, την «Πρόσκληση» (2008), με το θέμα της έκτρωσης, σε τέσσερις τυπικές περιπτώσεις.

  Ο «Σωματοφύλακας» (2016) κατηγορείται για ελλιπή προστασία του πολιτικού του οποίου ήταν σωματοφύλακας, και που μια τρομοκρατική επίθεση του στοίχισε τη ζωή. Στο εξής ζητάει να μην είναι πια σωματοφύλακας πολιτικών προσώπων.

  Πολύ ωραία, να προστατεύει τότε έναν πυρηνικό φυσικό.

  Ωραία ατάκα από την ταινία: Οι πολιτικοί είναι εναλλάξιμοι, όχι όμως και οι κορυφαίοι επιστήμονες.

  Ο πυρηνικός επιστήμονας δεν θέλει σωματοφύλακα. Και βρισκόμαστε για μια ακόμη φορά στο μοτίβο «Η αρχική αντιπάθεια μετατρέπεται σε συμπάθεια».

  Το έμαθα με την ευκαιρία που είδα την ταινία: δεν δολοφονούν μόνο πολιτικούς αλλά και πυρηνικούς επιστήμονες. Όμως ιρανούς, και πίσω από τις δολοφονίες τους κρύβεται το Ισραήλ.

  Στην «Έξοδο» (2020), την τελευταία ταινία του Χαταμίκια, βλέπουμε τον αγανακτισμένο βετεράνο μαζί με άλλους χωριανούς να κατευθύνονται με τα τρακτέρ τους στην πρωτεύουσα, στο προεδρικό μέγαρο, να διαμαρτυρηθούν για τα αλατοποιημένα χωράφια τους εξαιτίας του υφάλμυρου νερού ενός φράγματος (κάτι που φοβούνται και οι συμπατριώτες μου γεραπετρίτες, ότι μπορεί να συμβεί με το φράγμα των Μπραμιανών).

Γιώργος Σκαλενάκης, Το νησί της Αφροδίτης (1965)

 Γιώργος Σκαλενάκης, Το νησί της Αφροδίτης (1965)

 

  Σήμερα, Σάββατο και Κυριακή στις 19.30 στο Στούντιο

  Την ταινία την είδα πολύ παλιά και δεν θυμόμουνα την υπόθεση. Σκέφτηκα ότι θα αναφερόταν στον απελευθερωτικό αγώνα των Κυπρίων, για αποτίναξη του αγγλικού ζυγού. Τελικά είδα αυτό που διαπίστωσα και σε κάποιες ιρανικές ταινίες, όπως π.χ. «Η μυρωδιά του σακακιού του Ιωσήφ» (1995) του Ebrahim Hatamikia: ο πόλεμος είναι απλά το φόντο, το θέμα είναι άλλο: η αγωνία και ο πόνος των δικών τους.

  Εδώ είναι η αγωνία δυο μανάδων για τη ζωή των παιδιών τους.

  Η μια είναι η Κατίνα Παξινού, της οποίας συνέλαβαν το γιο σε ένα σαμποτάζ εκδίκησης για κάποιον δικό τους που εκτέλεσαν οι Άγγλοι. Τον έχουν καταδικάσει σε θάνατο.

  Η άλλη είναι η αγγλίδα μάνα, της οποίας οι κύπριοι πατριώτες συνέλαβαν το γιο με στόχο να τον ανταλλάξουν με τον δικό μας.

  Και οι δυο αγωνιούν.

  Αν εκτελεστεί ο κύπριος, θα εκτελεστεί και ο άγγλος.

  Μου θύμισε την «Κατάσταση πολιορκίας» του Γαβρά όπου βλέπουμε πάλι το ζήτημα της ανταλλαγής, εδώ φυλακισμένων τουπαμάρος με τον Νταν Μιτριόνε, υποτίθεται οικονομικό σύμβουλο και στην πραγματικότητα αμερικανό πράκτορα της CIA που εκπαίδευε τις δυνάμεις καταστολής της χώρας.   

  Όμως το τέλος δεν θα το πω, που εξάλλου είναι προβλέψιμο.

  Υπέροχη η Κατίνα Παξινού, εξαιρετικός ο Άγγελος Αντωνόπουλος, πανέμορφη η Anne Lonnberg.

Leonardo van Dijl, H Τζούλη μένει σιωπηλή (Julie Zwijgt, 2024)

 Leonardo van Dijl, H Τζούλη μένει σιωπηλή (Julie Zwijgt, 2024)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Πριν δυο χρόνια περίπου θα ήταν εντελώς επίκαιρη.

  Κάποια έκανε την αρχή.

  Στη συνέχεια υπήρξε μια καταιγίδα καταγγελιών.

  Οι προπονητές έριχναν τις προπονούμενες στο κρεβάτι.

  Τις αποπλανούσαν; Τις εκβίαζαν; Κάθε μια έχει τη δική της ιστορία.

  Η Αλίνα, τενίστρια, αυτοκτόνησε.

  Οι υποψίες πέφτουν στον προπονητή της. Τίθεται σε διαθεσιμότητα. Θα γίνουν ανακρίσεις.

  Κάπου στη μέση της ταινίας επιβεβαιώνεται αυτό που ξέρουμε από την αρχή: θύμα του ήταν και η Julie. -Όταν μου είπες να σταματήσουμε δεν έφερα αντίρρηση, της είπε.

  Μεγάλη παραχώρηση. Λες και μπορούσε να κάνει διαφορετικά.

  Τελικά τι έκανε η Julie, μίλησε;

  Α, όλα κι όλα, εγώ σαν τον Ποκοπίκο είμαι τάφος στα μυστικά, δεν θα κάνω σπόιλερ.

  Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι μου θύμισε την ταινία «Ένας χωρισμός» του Ασγάρ Φαρχαντί.

  6,7 η βαθμολογία της, αρκετά καλή.

  Εμένα δεν μου αρέσουν ταινίες που έχουν να κάνουν με αθλήματα, αλλά κάποιες φορές βλέπω, όπως τώρα καλή ώρα, μια και πρόκειται να προβληθεί στις ελληνικές αίθουσες.

Michael Polish, Alarum, Μυστικό δίκτυο (Alarum, 2025)

 Michael Polish, Alarum, Μυστικό δίκτυο (Alarum, 2025)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Εσείς θα βλέπατε ποτέ μια ταινία που έχει βαθμολογία 3,3;

  Είπα να μην τη δω, είπα να κάνω αυστηρή επιλογή στις ταινίες που προβάλλονται προσεχώς, πρέπει να τελειώσω επιτέλους την «Εισαγωγή στον ιρανικό κινηματογράφο» που κοντεύει να γίνει σήριαλ. Αυτή τη φορά πρέπει να την τελειώσω οπωσδήποτε (την άρχισα με την πανδημία). Η κλεψύδρα τελειώνει.

  Όμως, όταν είδα ότι έπαιζε ο Συλβέστερ Σταλόνε, είπα ότι θα τη δω οπωσδήποτε.

  Γιατί;

  Διότι πριν ενάμισι μήνα είδα τη «Μεγάλη ληστεία» που προβλήθηκε στις ελληνικές αίθουσες όπου πρωταγωνιστούσε και η οποία είχε πολύ χαμηλή βαθμολογία, καθώς την έθαψαν τόσο οι κριτικοί όσο και το κοινό, ενώ εμένα μου άρεσε πολύ.

  Και αυτή η ταινία μου άρεσε πολύ, και αν έβαλα μόνο 7 είναι γιατί δεν μου αρέσει το είδος, αστυνομική, θρίλερ.

  Στη «Μεγάλη ληστεία» μου άρεσε  η αγάπη πατέρα και γιου. Εδώ μου άρεσε το romance.

  Πράκτορες και οι δυο, αυτή έχει αναλάβει σαν αποστολή να τον εκτελέσει. Τελικά θα ερωτευτούν και θα παντρευτούν, αλλά καθώς δεν ξεφεύγεις εύκολα από τα νύχια των μυστικών υπηρεσιών, με την παραίτησή τους θα εξαφανιστούν.

  Ζουν τον έρωτά τους εδώ και πέντε χρόνια. Και ξαφνικά βρίσκονται σε λάθος μέρος, σε λάθος στιγμή.

  Ένα ελικόπτερο καταρρίπτεται με τους πιλότους πυροβολημένους. Αυτός που τους πυροβόλησε, θα μάθουμε αργότερα, έπεσε με αλεξίπτωτο. Ψάχνει για ένα στικάκι, κρυπτογραφημένο, που κρύβει φοβερά μυστικά.

  Θα τους κυνηγήσουν πράκτορες, τόσο αμερικάνοι όσο και ρώσοι. Θέλουν το στικάκι και είναι σίγουροι ότι το έχει αυτός.

  Θα δούμε συναρπαστικές σκηνές δράσης, με άφθονο πιστολίδι, αλλά και συγκρούσεις σώμα με σώμα. Η πρώην πράκτορας δεν έχασε τη φόρμα της. Αλλά ούτε και αυτός.

  Πέρα από το romance μου άρεσε και κάτι άλλο. Οι μυστικές υπηρεσίες λίγο διαφέρουν από τρομοκρατικές οργανώσεις. Ξέρουμε για τις δολοφονίες της Mossad. Ξέρουμε ότι η CIA σχεδίαζε τη δολοφονία του Ωνάση, και είδα ένα ντοκιμαντέρ για τους οικονομικούς δολοφόνους. Διαβάζουμε ότι στη ρωσία εκπαραθυρώνονται ολιγάρχες, κάτι που με αφήνει αδιάφορο. Τους φτωχούς να μην πειράξει μόνο ο Πούτιν. Και ο Ιβάν ο τρομερός έκοβε κεφάλια βαγιάρων, όχι μουζίκων.

  Μου άρεσε πολύ αυτή η ταινία. Έβαλα 7 γιατί, είπαμε, δεν μου αρέσει το είδος.

Michel Dickhoff, Γουλιέλμος Τέλλος (William Tell, 1961)

 Michel Dickhoff, Γουλιέλμος Τέλλος (William Tell, 1961)

 

  Όχι, δεν είναι η ταινία που προβάλλεται από σήμερα και την οποία δεν είδα, να μην ξαναγράφω γιατί δεν μπορώ πια να πηγαίνω στις avant premier. Τώρα βέβαια έχω και έναν επί πλέον λόγο, πριν 11 μέρες έκανα εγχείρηση βουβωνοκήλης.

  Θυμάμαι τον Γουλιέλμο Τέλλο από τα «Κλασικά εικονογραφημένα». Συγκεκριμένα, τη σκηνή που με το τόξο του σκοπεύει, και πετυχαίνει, το μήλο που είναι πάνω στο κεφάλι του γιου του.

  Ο κόσμος βρίσκεται σε αναβρασμό. Οι φοροεισπράκτορες του αυτοκράτορα είναι σωστοί ύαινες. Όταν βράζει το καζάνι, τι γίνεται;

  O λαός ξεσηκώνεται, αρχές του 14^ου αιώνα.

  Αποτινάζει τον αυστριακό ζυγό και ανακηρύττει την ανεξαρτησία του. Έτσι σχηματίζεται η σημερινή Ελβετία, διάσημη για τα ρολόγια της και τις τράπεζές της, όπου οι απανταχού της γης πλουτοκράτες ασφαλίζουν τις καταθέσεις τους.

  Η ιστορία που διαβάζω στον σύνδεσμο που παραθέτω είναι η ίδια που βλέπω και στην ταινία. Σίγουρα είναι η ίδια και στην καινούρια ταινία.

  Μου αρέσουν οι ιστορικές ταινίες, δεν ξέρω εσάς.   

  6,4 η βαθμολογία της, σίγουρα την αδικεί.

Michael Morris, Τρελή από έρωτα. Μπρίτζετ Τζόουνς, η επιστροφή (Bridget Jones, mad about the boy, 2025)

 Michael Morris, Τρελή από έρωτα. Μπρίτζετ Τζόουνς, η επιστροφή (Bridget Jones, mad about the boy, 2025)

 

  Εξακολουθεί να παίζεται στους κινηματογράφους.

  Άστοχος ο αγγλικός τίτλος, καλύτερος ο ελληνικός.

  Δεν ήταν τελικά τρελή για το αγόρι.

  Το θέμα της ταινίας είναι η μοναξιά της μέσης ηλικίας.

  Της Τζόουνς σκοτώθηκε ο άντρας της σε μια αποστολή στο Σουδάν, εδώ και τέσσερα χρόνια.

  Καλά, δεν θα βρει κανένα γκόμενο; Οι φίλες της την πιέζουν.

  Βρίσκει τον νεαρό, αρκετά χρόνια μικρότερό της. Ο οποίος ξαφνικά εξαφανίζεται, έπαψε να δίνει σημεία ζωής.

  Το ίδιο ξαφνικά εμφανίζεται, λέει ότι πανικοβλήθηκε, τώρα είναι σίγουρος για τα αισθήματά του.

  Όμως αυτή δεν είναι και τόσο τρελή για αυτό το αγόρι, τον αποπέμπει ευγενικά.

  Καλύτερη περίπτωση ο δάσκαλος των παιδιών της. Δεν κατάφερε να κάνει οικογένεια. Μήπως τελικά γίνει κάτι μ’ αυτόν;

  Όχι, δεν θα κάνω σπόιλερ.

  Είναι και ο Χιου Γκραντ, μόνος και αυτός. Τώρα είναι και άρρωστος με την καρδιά του.

  Η γυναίκα του τον παράτησε όταν ο γιος τους ήταν μόλις δυο χρονών, γιατί πήδηξε την αδελφή της.

  Υπερβολική αντίδραση, σχολιάζει.

  Όπως και να έχει, κατέληξε να είναι μόνος.

  Ηθικόν δίδαγμα: συμβιβαζόμαστε με τη μοναξιά μας, αλλά κάποια στιγμή μπορεί να μας φέξει, πού ξέρεις, να συναντήσουμε μια αδελφή ψυχή.

  Καλή ταινία για μοναχικούς μεσήλικες, 6,8 η βαθμολογία της.

Abbe Hassan, Exodus (2023)

 Abbe Hassan, Exodus (2023)

 

  Έψαχνα για την «Έξοδο», την τελευταία ταινία του Εμπραχίμ Χαταμίκια, για να ολοκληρώσω το προφίλ του, και έπεσα πάνω σ’ αυτήν.

  Ένας διακινητής λαθρομεταναστών παίρνει υπό την προστασία του μια μικρή προσφυγοπούλα από τη Συρία που ψάχνει για τις δυο αδελφές της, που πρέπει να βρίσκονται στην Ελλάδα, και τους γονείς της.

  Ο Abbe Hassan που γεννήθηκε στο Λίβανο το 1981 και τώρα είναι σουηδός πολίτης, πιθανόν να είχε περάσει μια ανάλογη εμπειρία μετανάστευσης, και γι’ αυτό την πραγματεύεται με μεγάλη ευαισθησία.

  Τελικά οι αδελφές της είναι στη Σουηδία. Όσο για τους γονείς της, το υποπτευόμαστε αρκετά νωρίς και το επιβεβαιώνουμε αργότερα, ήσαν σε ένα κοντέινερ το οποίο σφραγίστηκε αεροστεγώς και όσοι ήσαν μέσα πέθαναν από τη ζέστη και την ασφυξία.

  Ο συνεργάτης του, υπεύθυνος για το κοντέινερ, είναι εντελώς αναξιόπιστος. Στη Βουλγαρία που τον στέλνει για μια παραλαβή, η παραλαβή αυτή όλο και καθυστερεί.

  Καταλαβαίνει ότι τον κοροϊδεύει.

  Τσατίζεται.

  Τον καρφώνει στις αρχές που τον συλλαμβάνουν.

  Γιατί έγινε διακινητής;

  Στην αρχή για κάποια μέλη της οικογένειάς του. Μετά για κάποιους φίλους. Στη συνέχεια σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να βγάλει λεφτά από αυτή τη δουλειά.

  Γεμάτο αποφασιστικότητα το κοριτσάκι, γεμάτος καλοσύνη αυτός παρά τους απότομους τρόπους του κάποιες φορές, μπαίνουν στην καρδιά μας.

  Το έχω ξαναγράψει: της γης οι κολασμένοι είναι σήμερα οι λαθρομετανάστες.

  Και πολλοί δικοί μας είχαν σαν προορισμό τη Σουηδία, μόνο που αυτοί δεν πήγαν εκεί λαθραία. Θυμάμαι την ταινία «Jag heter Stelios» (1972), που όμως τη γύρισε Σουηδός, μεταφορά του αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος «Ξένοι» του Θόδωρου Καλλιφατίδη.

  To συγκλονιστικό στοιχείο, που διαβάζω στα γράμματα τις αρχής: 1,3 εκατομμύρια ζητάνε άσυλο στην Ευρώπη.

  Και κάτι ακόμη:

  Το μοτίβο «Ένας άντρας και ένα κοριτσάκι» το είδα σε κάποιες ταινίες, αλλά μόνο η πρώτη μου έρχεται στο μυαλό: «Η Αλίκη στις πόλεις» του Wim Wenders.

Ebrahim Hatamikia, Green ashes (1994)

 Ebrahim Hatamikia, Green ashes (1994)

 

  Ο Hatamikia έχει εμμονή με τον πόλεμο. Αλλά δεν μπορεί συνεχώς να έχει σαν θέμα τον πόλεμο Ιράν-Ιράκ και γι’ αυτό πηγαίνει και σε άλλες περιοχές όπου μαίνεται ο πόλεμος.

  Ο Hadi, σκηνοθέτης, πηγαίνει στην Κροατία κάνοντας έρευνα για τη δημιουργία μιας ταινίας.

  Ευκαιρία.

  Ο φίλος του Αζίζ του δίνει τη φωτογραφία μιας κοπέλας και μια βιντεοκασέτα με την παράκληση να τη βρει. Το όνομά της είναι Φατιμέ.

  Στο οδοιπορικό του θα βρεθεί σε ένα σπίτι, ενώ βόμβες σκάζουν εκεί κοντά, όπου μια γυναίκα θα του προσφέρει νερό και ένα μέρος για να κάνει την προσευχή του. Η κόρη της λέγεται Φατιμέ.

  Να το πούμε και αυτό, ο Hatamikia, παρόλο που από ένθερμος θιασώτης της επανάστασης από τη δεκαετία του ’90 άρχισε να στέκεται κριτικά απέναντί της, δεν παύει να είναι ένας πιστός μουσουλμάνος. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που δεν αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα με τη λογοκρισία στις μεταγενέστερες ταινίες του.

  Στο τραίνο θα συναντήσει μια γυναίκα, τη Χανιφέ η οποία μιλάει ιρανικά και θα τον βοηθήσει κάνοντας τον διερμηνέα του.

  Υπάρχει πρόβλημα με τη βίζα του, πρέπει να εγκαταλείψει την Κροατία μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο.

  Δεν θα επιστρέψει στο Ιράν, πρέπει να εκτελέσει την επιθυμία του φίλου του. Έτσι μαζί με την Χανιφέ θα πάνε στη Βοσνία, όπου ο πόλεμος μαίνεται. Θα τραυματιστεί.

  Περεμπιπτόντως, στην Βοσνία θα πάει την επόμενη χρονιά και ο Ηάρβεϊ Κέητελ με το «Βλέμμα το Οδυσσέα». Και αυτός ψάχνει, αλλά όχι κάποια κοπέλα αλλά τρία φιλμ των αρχών του αιώνα που δεν είχαν εμφανιστεί. Θα τον δούμε να κλαίει πάνω από τα πτώματα μιας οικογένειας σέρβων που είχαν σκοτωθεί από μουσουλμάνους στο Σεράγεβο. Στην ταινία του Χαταμίκια θα ακούσουμε τον εθνικό ύμνο της Βοσνίας. Μουσουλμάνος ο Χαταμίκια, είναι με τους Βόσνιους. Χριστιανός ορθόδοξος ο Αγγελόπουλος, είναι με τους Σέρβους.   

  Τελικά θα βρει τη Φατιμέ;

  Τη βλέπουμε μόλις στο τελευταίο πλάνο, ενώ ένα νοσοκομειακό μεταφέρει τον Hadi. Κάτω στο έδαφος βλέπει μια αλυσίδα με μια καδένα. Την μαζεύει. Πάνω είναι χαραγμένο το όνομά της.

  Μα πόσο μοιάζει με την άλλη Φατιμέ!!! Ή μήπως πρόκειται για την ίδια;

  Θεωρώ την ιστορία εντελώς προσχηματική. Ο Hatamikia, μέσω αυτής της ιστορίας, μας δίνει σκηνές πολέμου. Αργότερα θα ασχοληθεί με άλλο πόλεμο, με την εξέγερση των Κούρδων αμέσως μετά την επανάσταση με την ταινία του «Τσε» και πιο ύστερα με το ISIS στην ταινία του «Damaskus time».

Ebrahim Hatamikia, Damascus time (2018)

 Ebrahim Hatamikia, Damascus time (2018)

 

«Εκσυγχρονίζει» ο Χαταμίκια την αγάπη του για τον πόλεμο (εννοώ τις πολεμικές ταινίες) με το να έχει σαν θέμα στην προτελευταία του ταινία το ISIS.

  H Παλμύρα πολιορκείται άγρια από το ISIS. Υπάρχει οξυμένο επισιτιστικό πρόβλημα των κατοίκων. Με αεροπλάνα τους στέλνουν εφόδια. Έξι δέματα που στέλνει το Ιράν πέφτουν τα τέσσερα μέσα στην πόλη και τα δυο σε χώρους που ελέγχει το ISIS.

  Πρέπει να μεταφέρουν πολίτες και τραυματίες από την πόλη, καθώς και αιχμαλώτους του ISIS. Την αποστολή θα την αναλάβουν πατέρας και γιος. Θα πετάξουν με ένα σοβιετικό μεταγωγικό Ιλιούσιν, που δεν βρίσκεται και στην καλύτερη κατάσταση.

  Ανθρωπιστές οι ιρανοί, θα βγάλουν τις χειροπέδες από τους αιχμαλώτους. Δεν έχει νόημα, πώς να δραπετεύσουν.

  Όμως αυτοί καταφέρνουν και εξουδετερώνουν τους φρουρούς, και επιβάλλουν τους όρους τους. Θα σταματήσουν στη Δαμασκό, που έτσι κι αλλιώς ήταν ο προορισμός τους, θα ανεφοδιαστούν με καύσιμα, και θα πετάξουν πάλι.

  Προς τα πού;

  Αυτό θα το μάθουμε στο τέλος: σε μια πτήση αυτοκτονίας, παρόμοια με αυτή της 11^ης Σεπτεμβρίου.

  Πατέρας και γιος θα προσγειώσουν το αεροπλάνο σε μια ερημική περιοχή, κοντά στη Δαμασκό. Αρνούνται να πετάξουν. Διαπραγματεύονται.

  Να αφήσουν τα γυναικόπαιδα και τους τραυματίες να κατέβουν και θα πετάξουν πίσω στην Παλμύρα. Αλλά ο Σεΐχης πρέπει να ορκιστεί στο κοράνι ότι θα τους αφήσει, πατέρα και γιο, να φύγουν.

  Ορκίζεται.

  Θα μάθουμε ότι, εντάξει το ισλάμ, αλλά υπάρχουν και οι φυλές.

  Βλέποντας ότι δεν τους υποδέχονται κατά την προσγείωση μέλη της φυλής τους αλλά μιας άλλης φυλής, τον σεΐχη τον ζώνουν μαύρα φίδια.

  Και δεν είχε άδικο.

  Πώς τόλμησε να διαπραγματευτεί, και μάλιστα να ορκιστεί, με τους άπιστους;

  Θα του πάρουν το κεφάλι.

  Μεγάλη ιστορία πώς κατάφεραν να γλιτώσουν, τόσο οι αιχμάλωτοι όσο και οι δυο πιλότοι.

  Η πιο συναρπαστική ταινία του Χαταμίκια που έχω δει, τον οποίο, παρεμπιπτόντως, είδαμε πακέτο, μια και οι περισσότερες ταινίες του είναι πολεμικές ταινίες και τώρα γράφω για αυτό το είδος. Το 5,4 της βαθμολογίας της δεν μου λέει τίποτα.

 

 

Ebrahim Hatamikia, In the name of the father (2006)

 Ebrahim Hatamikia, In the name of the father (2006)

 

  Ενώ για την ταινία «Η κόκκινη κορδέλα» γράψαμε ότι ο απόηχος του πολέμου (νάρκες, νεκροταφείο τανκς) αποτελεί απλώς το φόντο όπου βλέπουμε να αναπτύσσονται οι διαπροσωπικές σχέσεις ανάμεσα σε μια γυναίκα και δυο άντρες, σε μια ατμόσφαιρα ολότελα γκροτέσκα, εδώ ο απόηχος θεματοποιείται και γίνεται συχνή αναφορά σ’ αυτόν. Η έκρηξη μιας νάρκης δεν είναι δεικτικό επεισόδιο αλλά πυρηνικό, αφού τραυματίζει θανάσιμα το πόδι της Golshifteh Farahani, νεαρής αρχαιολόγου, στη διάρκεια μιας ανασκαφής. Μόλις έχει βρει τη μύτη ενός δόρατος.

  Υπάρχει και μια δεύτερη πλοκή που δεν την κατάλαβα. Ο πατέρας της θέλει να κατοχυρώσει στο όνομά του ένα ορυχείο, έχει βρει ένα λίθο, από την εμφάνιση νομίζω ότι πρόκειται για αχάτη, αλλά αντιμετωπίζει δυσκολίες. Έχει και ανταγωνιστές που τον καταδιώκουν, φαίνεται να έχει διαπράξει και μια παρανομία γιατί αργότερα θα συλληφθεί. Συναρπαστικά τα επεισόδια, αλλά όπως και να έχει αυτή η αστυνομική πλοκή δεν με ενδιέφερε.

  Αυτό που προβάλει στην ταινία είναι ότι ο πατέρας, σαν μέλος της αρχικά παρακρατικής οργάνωσης Basiji που αργότερα έγινε κλάδος της οργάνωσης «Φρουροί της επανάστασης», αρνήθηκε να λάβει μέρος στον καθαρισμό του τοπίου από τις νάρκες, σειρά έχουν οι νεότεροι να κάνουν αυτή τη δουλειά, λέει.

  Η άρνησή του θα στοιχίσει το πόδι της κόρης του.

  Όχι, ο πόλεμος δεν τέλειωσε με τη λήξη των εχθροπραξιών, αφού στον απόηχό του υπάρχουν θύματα.

  Το ίδιο έγινε και με μας, στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Κάποιοι έχασαν χέρια, πόδια, ακόμη και τη ζωή τους, από νάρκες που δεν είχαν περισυλλεγεί. Υπήρξε τουλάχιστον ένα θύμα, θυμάμαι, αν όχι στο χωριό μου, σε κάποιο γειτονικό χωριό.  

  Αυτό που προβάλει σε όλη την ταινία είναι η άπειρη πατρική αγάπη για την κόρη.

  Όχι, δεν θα καταφέρουν να σώσουν το πόδι της, θα την ακρωτηριάσουν, ευτυχώς κάτω από το γόνατο.

  Όμως τουλάχιστον είναι μαζί, η κόρη, ο πατέρας και η μητέρα, που και αυτή είχε περάσει τις δικές της λαχτάρες. Και φυσικά ο φίλος της, που προσπάθησε όσο μπορούσε να βοηθήσει.  

 

Ebrahim Hatamikia, Invitation (2008)

 Ebrahim Hatamikia, Invitation (2008)

 

  Το θέμα της ταινίας είναι η έκτρωση. Βλέπουμε τέσσερις γυναίκες που το αντιμετωπίζουν, τυπικές περιπτώσεις.

  Είναι ηθοποιός, θα της καταστρέψει την καριέρα.

  Είναι φτωχοί, πώς θα το ζήσουν; Αντί να κάνει έκτρωση καλύτερα να γεννήσει το μωρό και να το πάρει κάποια άλλη, της προτείνει μια ηλικιωμένη γυναίκα. Θα τη συντηρεί αυτό το διάστημα, αυτή και τον άντρα της, και θα έχουν και κάποια αμοιβή.

  Μήπως παίρνει τα μωρά και τα πουλάει για τα όργανά τους;

  Τίποτα τέτοιο.

  Κάποια στιγμή το ζευγάρι μετανιώνει, η γυναίκα θα γεννήσει το μωρό, και θα το αναθρέψει η ίδια.

  Η ηλικιωμένη αυτή έχει σώσει πολλά μωρά με αυτό τον τρόπο.

  Και όταν η ίδια μένει έγκυος;

  Οι κόρες της δεν θέλουν ούτε να το ακούσουν. Ένα αδελφάκι, που θα μπορούσε να είναι γιος ή κόρη τους, πώς θα το έβλεπε ο περίγυρός τους; Όμως ένα μωρό είναι δώρο του θεού.

  Και η τέταρτη περίπτωση:

  Όχι, δεν πρέπει να γεννήσει, πρέπει να κάνει έκτρωση γιατί αλλιώς θα του καταστρέψει τη ζωή.

  Στο Ιράν δεν υπάρχει μοιχεία. Τη γκόμενα την παντρεύεται ο άντρας με προσωρινό γάμο, ελπίζω να έχετε ακούσει γι’ αυτόν. Μπορεί να κρατάει μόλις λίγες ώρες, και είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζεται «νόμιμα» η πορνεία στο Ιράν, αλλά και σε άλλες ισλαμικές χώρες.

  Μου θύμισε την «Ταρανέ».

  Όχι, δεν θα κάνει έκτρωση, θα φύγει μακριά και θα μεγαλώσει μόνη το παιδί της, ανύπαντρη μητέρα.

  Σαφώς ο Hatamikia είναι κατά της έκτρωσης. Όμως το θέμα σηκώνει μεγάλη συζήτηση.

Ebrahim Hatamikia, Che (2014)

 Ebrahim Hatamikia, Che (2014)

 

  Όχι, δεν έχει σχέση με τον Τσε, έτσι λέγεται ένα γράμμα του ιρανικού αλφαβήτου. Όμως δεν κατάλαβα, ούτε βρήκα, τι σχέση έχει αυτός ο τίτλος με την ταινία.

  Πρόκειται για μια πολεμική ταινία που όμως δεν έχει σχέση με τον πόλεμο Ιράν Ιράκ, αλλά με την εξέγερση των κούρδων ενάντια στη νέα επαναστατική κυβέρνηση.

  Η Paveh, μια κουρδική πόλη, πολιορκείται από τους εξεγερμένους κούρδους. Είναι αδύνατον να την κρατήσουν οι λίγοι ιρανοί στρατιωτικοί. Στην περιοχή στέλνεται ο Mostafa Charman, υπουργός άμυνας της νέας κυβέρνησης. Μαζί τους είναι και ο Asghar Vesali, όπως και ο Valliolah Fallahi, ένας στρατηγός του σάχη που δεν υπάκουσε στην εντολή να ανοίξει πυρ στους διαδηλωτές.

  Γενναίος ο Vesali, τίμιος ο Fallahi, καλός άνθρωπος ο Mostafa Charman. Όλοι τους σκοτώθηκαν νωρίς. Όμως, πώς να το κάνουμε, εγώ, σαν έλληνας που υποστήκαμε τετρακόσια χρόνια την τουρκική κατοχή, δεν μπορώ παρά να είμαι με τους κούρδους. Και βέβαια με την ταινία επιβεβαιώνεται η άποψή μου ότι καλοί και κακοί άνθρωποι υπάρχουν σε όλα τα στρώματα, σε όλες τις ομάδες του πληθυσμού.

  Αυτό έχει πλάκα: οι εξεγερμένοι κούρδοι του ιράν είναι εχθροί, όχι όμως και οι εξεγερμένοι κούρδοι του ιράκ, τους οποίους είδαμε στους «Αετούς» και στο «Πέρασμα[bd1] ».

  Συναρπαστικές σκηνές, το 6 που έχει σαν βαθμολογία σίγουρα την αδικεί.

---

 [bd1]

Ebrahim Hatamikia, Identity (1987)

 Ebrahim Hatamikia, Identity (1987)

 

  Η «Ταυτότητα» είναι η πρώτη ταινία του Εμπραχίμ Χαταμίκια, και παρόλο που είναι γυρισμένη κατά τη διάρκεια του πολέμου Ιράν – Ιράκ (ο πόλεμος τέλειωσε το 1988), δεν μπορεί να συγκαταλεχθεί στις ταινίες της «ιερής άμυνας». Ο πόλεμος είναι το φόντο μέσα στο οποίο τοποθετεί ο Χαταμίκια την ιστορία του, η οποία έχει να κάνει με ένα συνειδησιακό πρόβλημα, ακριβώς το ίδιο που συναντήσαμε και στη «Νύφη» (1991) του Behrouz Afkhami, μόνο που εκεί υπάρχει μια αντιστροφή. H «νύφη» (πηγαίνουν το ταξίδι του μέλιτος) επιμένει να γυρίσουν πίσω να δουν τι έγινε με τη γυναίκα που τραυμάτισε με  το αυτοκίνητό τους ενώ αυτός αρνείται. Αργότερα η γυναίκα του θα εξαφανιστεί. Έχει πάει να βρει την γυναίκα, δεν είχε πεθάνει, θα πέθαινε όμως αν δεν πλήρωνε τα πανάκριβα νοσήλιά της. Και αυτόν τον πιάνει η μεταμέλεια, και ψάχνει να δει τι έγινε αυτή η γυναίκα. Στο τέλος της ταινίας θα αντικρύσουν ο ένας τον άλλο από μακριά, στο νοσοκομείο, όπου νοσηλεύεται η τραυματισμένη γυναίκα.

  Ο Νασέρ με τους τρεις «φίλους» του κάνουν κόντρες με τις μηχανές. Κάποια στιγμή η μηχανή του πέφτει πάνω σε ένα παιδί. «Τι κάθεσαι, πάμε να φύγουμε, θα έχουμε πρόβλημα».

  Φεύγουν.

  Όμως στο δρόμο το καλοσκέφτεται. Θέλει να γυρίσει να δει τι απόγινε το παιδί.

  «Ούτε να το σκεφτείς. Θα έχουμε όλοι πρόβλημα».

  Και ένας απ’ αυτούς τον αρχίζει στο ξύλο.

  Αφού τον έχει σακατέψει τον παρατάει.

  Κουτσά στραβά παίρνει τη μηχανή και ξεκινάει για το δρόμο της επιστροφής. Όμως, καθώς είναι σε κακά χάλια, πέφτει πάνω σε ένα αυτοκίνητο και τραυματίζεται βαριά.

  Νοσηλεύεται σε ένα στρατιωτικό νοσοκομείο.

  Ποιος είναι;

  Δεν έχει χαρτιά πάνω του, και αδυνατούν να τον ταυτοποιήσουν.

  Αυτός κατά διαστήματα βασανίζεται από παραισθήσεις και εφιάλτες για αυτό που έκανε στο παιδί.

  Στο μεταξύ μια ομάδα μαθητών θέλουν να του πάρουν συνέντευξη, όπως και σε άλλους νοσηλευόμενους στο θάλαμο.

  Τι να πει, ότι πολέμησε γενναία και τραυματίστηκε;

  Σε έναν νοσηλευόμενο θα εκμυστηρευτεί την αλήθεια.

  Αργότερα θα αποκαλυφθεί ότι στο στρατιωτικό νοσοκομείο βρέθηκε γιατί κάποιος στο ασθενοφόρο τον αναγνώρισε. Τα πολιτικά νοσοκομεία ήταν γεμάτα κόσμο, αρκετοί νοσηλευόμενοι ήσαν τραυματισμένοι από τους βομβαρδισμούς. Μόνο σε στρατιωτικό νοσοκομείο υπήρχε ελπίδα να τον κρατήσουν.

  Κάποια στιγμή θα θεραπευτεί, θα του βγάλουν τους επιδέσμους που καλύπτουν το πρόσωπό του.

  Μεγάλος σκηνοθέτης ο Χαταμίκια, γυρίζει μια ταινία για το συνειδησιακό πρόβλημα του ήρωα, μιλώντας όμως και για τον πόλεμο. Θα δούμε δραματοποιημένη την αφήγηση ενός νοσηλευόμενου, για το πώς τραυματίστηκε από ένα ιρακινό αεροπλάνο που τους βομβάρδισε ενώ προσπαθούσαν να στήσουν μια πλατφόρμα σε ένα κανάλι.

  Πολύ καλή ταινία, 7,1 η βαθμολογία της.

Ebrahim Hatamikia, The red ribbon (1999)

 Ebrahim Hatamikia, The red ribbon (1999)

 

  Η «Κόκκινη κορδέλα» είναι μια γκροτέσκα ταινία, με τρία πρόσωπα: μια γυναίκα, τη Habibeh, και δύο άντρες, τoν Davoud, ναρκαλιευτή, και τον Jomeh, ένα αφγανό πρόσφυγα που η κατάστασή του του επιτρέπει να καταλαβαίνει τον πόνο των άλλων. Αυτός βρίσκεται πιο κοντά στην Habibeh.

  Ναι, παίζει το ερωτικό στοιχείο, ανάμεσα στους άντρες, ενώ τη γυναίκα την αφήνει τελείως ασυγκίνητη.

  Έχει έλθει στο πατρικό της για να ζήσει, όμως το βρίσκει συντρίμμια. Επί πλέον είναι ναρκοπέδιο.

  Και όχι μόνο.

  Είναι νεκροταφείο τανκ.

  Ένα όμως είναι σχεδόν ανέπαφο.

  Θα το επισκευάσουν.

  Θα δούμε μήπως καμιά φάση με το επιδιορθωμένο τανκ;

  Η ταινία μου θύμισε, με τον γκροτέσκο χαρακτήρα της, το «Underground» του Κουστουρίτσα. Μόνο ο πίθηκος έλλειπε.

  Και πάλι θα γράψω ότι η ταινία δεν έχει να κάνει με την «ιερή άμυνα», ούτε για τις επιπτώσεις του πολέμου στους άμαχους. Οι «επιπτώσεις» είναι το φόντο στο οποίο αναπτύσσονται οι διαπροσωπικές σχέσεις ανάμεσα στα τρία πρόσωπα.

  Είπαμε, ο χώρος είναι ναρκοπέδιο, και θα δούμε νάρκες να εκρήγνυνται.

  Την παράσταση την κλέβει η Azita Hajian με το πονηρό υπομειδίαμα, που δικαίως τιμήθηκε με το βραβείο της καλύτερης ηθοποιού στο 17^ο διεθνές φεστιβάλ Fajr (Τεχεράνη), όπως βέβαια και ο σκηνοθέτης και ο μοντέρ.

  H ταινία ακουμπάει και σε ένα υποείδος του drama, τους αφγανούς μετανάστες. Θα δούμε και άλλες ταινίες στις οποίες εμφανίζονται αφγανοί μετανάστες, όπως το «Djomeh» (2000) του Hassan Yektapanah και τη «Βροχή» (2001) του Majid Majidi. Και στις τρεις παίζει ο έρωτας.

  Η ταινία μου άρεσε πολύ, όπως άρεσε και σε πολλούς άλλους, πράγμα που φαίνεται από το 7,1 της βαθμολογίας της.