Hamid Jafari, The rock (2015)

Hamid Jafari, The rock (2015)

 

  Ένα ακόμη ιρανικό ντοκιμαντέρ, τώρα που πήραμε φόρα με τα ιρανικά.

  Η ταινία ξεκινάει με ένα μονόπλανο πεντέμισι λεπτών. Μια γυναίκα προσπαθεί να ξεκολλήσει ένα μεγάλο βράχο από το βουνό. Τι θα τον κάνει;

  Η γυναίκα αυτή κερδίζει τα προς το ζην σπάζοντας πέτρες τις οποίες πουλάει. Φροντίζει τον ηλικιωμένο σύζυγό της. Την βλέπουμε να του κόβει τα γένια με μια κουρευτική μηχανή, την βλέπουμε να του κάνει μπάνιο. Αργότερα βλέπουμε και τον αγοραστή να έρχεται με ένα φορτηγό. Τις φορτώνουν.

  -Πόσο;

  -20 δολάρια.

  Βγάζει και της τα δίνει.

  Με πέτρα είναι κτισμένο και το σπίτι που μένουν, χωρίς αμμοκονίαση, πέτρα πάνω στην πέτρα.

  Δυο τέτοια σπιτάκια έκτισε και ο συγχωρεμένος ο θείος μου ο Νικολής στο χωράφι τους στο Σελημά και στο χωράφι τους στα Μουλκάτα, σύνορα με τα δικά μας, αδελφικά, της θειας μου. (Άτιμοι τούρκοι, φύγατε αλλά μας αφήσατε τα τοπωνύμια).

  Δύσκολη δουλειά, μόνο οι πλούσιοι έχουν την πολυτέλεια να κάνουν κατασκευές με πέτρα. Τέτοια είναι η πελατεία του φίλου μου του Θανάση που τους εξυπηρετεί με το συνεργείο του.

  Παλιά όμως, πριν τα τούβλα και τα μπετά, η πέτρα ήταν μονόδρομος.

  Το σπίτι μας στο χωριό είναι πετρόχτιρο. Η πιο πρώιμη ανάμνησή μου είναι στην αγκαλιά της μάνας μου, στην άκρη του περβολιού απέναντι, να το κοιτάζω.

  Ο πατέρας μου ρώτησε το Μιχάλη το Γιανναδάκη που πήγαινε στη Θριπτή αν μπορεί να βάλει φουρνέλο και να σπάσει το χαράκι που ήταν στη μέση στο στερνάκι, στο χωράφι μας στο Σελημά. -Αν βάλω φουρνέλο θα σπάσει και το στερνάκι, του απάντησε.

  Ο πατέρας μου βάλθηκε μόνος του να σπάσει το χαράκι. Επιστρέφοντας ο Μιχάλης, βλέποντας το χαράκι κομμάτια, είπε τη μαντινάδα στον πατέρα μου: Εδά σε παραδέχτηκα κύριε Δερμιτζάκη/ μπορεί να είσαι γεροντής μα ’σπασε το χαράκι.

  Πώς το έσπασε;

  Μα με τη βαρά, σαν αυτή που είδαμε να χρησιμοποιεί η γυναίκα στο ντοκιμαντέρ. Υπάρχει ακόμη στην αποθήκη μας, αλλά χωρίς το στελιάρι.

  Την ιστορία αυτή την αγνοούσα, μου την αφηγήθηκε ο Μιχάλης πρόπερσι το καλοκαίρι.  

  Και η σύμπτωση: Πριν από μια βδομάδα είδαμε το ντοκιμαντέρ του Μαχμούντ Ραχμανί «Άσπρο πετρέλαιο» (2005) που έδειχνε επίσης τους κατοίκους ενός χωριού να κερδίζουν τα προς το ζην με τον ίδιο τρόπο, σπάζοντας πέτρες.

 

  Δεν μπόρεσα να βρω κανένα βιογραφικό για τον σκηνοθέτη.