Halfdan Ullmann Tøndel, Ενημέρωση γονέων (Armand, 2024)

 Halfdan Ullmann Tøndel, Ενημέρωση γονέων (Armand, 2024)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Ατυχής ο τίτλος, καθόλου πιασάρικος. Ο ελληνικός είναι καλύτερος, αν και όχι ακριβής.

  Ψυχολογικό δράμα, και απλώς drama, χαρακτηρίζει την ταινία το IMDb (6,3 η βαθμολογία της) ενώ η βικιπαίδεια thriller drama.

  Εγώ θα χαρακτήριζα την ταινία σαν τραγωδία.

  Ποια η διαφορά;

  Το drama, που στα ελληνικά θα το μεταφράζαμε σαν κοινωνική ταινία, είναι μια «φέτα ζωής» της πραγματικότητας, με την έννοια ότι παρουσιάζει μια τυπική περίπτωση που συμβαίνει συχνά. Μια περίπτωση bullying θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε ως drama, γιατί συμβαίνει συχνά, όλο και πιο συχνά δυστυχώς, στα σχολεία.

  Τραγωδία είναι το να σκοτώσεις τον πατέρα σου και να παντρευτείς τη μητέρα σου, δηλαδή μια καθόλου τυπική περίπτωση.

  Η περίπτωση του εξάχρονου Αρμάνδου που επιτίθεται στον Jon όμως δεν είναι καθόλου τυπική, γι’ αυτό μιλάμε για τραγωδία.

  Στις περιπτώσεις ενός bullying οι γονείς των εμπλεκομένων μπορεί να μην γνωρίζονται, ή να γνωρίζονται «φατσικά» όπως λέμε, σαν γονείς που τα παιδιά τους είναι συμμαθητές. Όταν όμως υπάρχουν στενές σχέσεις ανάμεσα στους γονείς, και μάλιστα συγγενικές, και μυστικά που μας αποκαλύπτονται σιγά σιγά, τότε δεν έχουμε μια τυπική περίπτωση, δηλαδή drama, αλλά έχουμε τραγωδία.

  Μα πόσο μοιάζει με ταινία του Μπέργκμαν σκέφτηκα κάποια στιγμή, το θεατρικό στήσιμο, τα μεσαία πλάνα και τα γκρο πλαν… Μετά θυμήθηκα ότι ο σκηνοθέτης, που η ταινία είναι το σκηνοθετικό του ντεπούτο, είναι εγγονός του Μπέργκμαν και της Λιβ Ούλμαν.

  Και ενώ η ταινία πηγαίνει μια χαρά, ο σκηνοθέτης ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι μιμείται τον παππού του και μας δίνει στο τέλος κάτι διαφορετικό. Ελάχιστος λόγος, το επεισόδιο στα σκαλιά του σχολείου και μετά στο προαύλιο, στη βροχή, δεν μπορεί να είναι πραγματικό, είναι σίγουρα φαντασίωση, με εντυπωσιακά πλάνα βέβαια, αλλά καθόλου ρεαλιστικά. Όμως δίνει νύξεις για κάτι που παραμένει αδιευκρίνιστο. Πώς έγιναν οι μώλωπες του Jon, για τους οποίους η μητέρα του είπε ότι τους προκάλεσε ο Αρμάνδος ενώ ο άντρας της ξέρει ότι είπε ψέματα, ότι υπήρχαν πριν από το επεισόδιο; Πόσο ένοχη είναι η μητέρα του Γιον, όπως μας αφήνει να υποθέσουμε το ονειρικό επεισόδιο ενώ μέχρι τότε, στην ρεαλιστική αφήγηση, ξέραμε ότι οι ένοχοι για το bullying, και όχι μόνο, ήσαν ο άντρας της και η μητέρα του Αρμάνδου;

  Αν μια ταινία μου αφήνει ερωτηματικά λόγω μιας ασάφειας στην πλοκή δεν μου αρέσει. Αν τέλειωνε την ταινία του στρωτά όπως την ξεκίνησε ο σκηνοθέτης θα ήταν μια καλή ταινία, στο τέλος όμως τη χάλασε.

  Και δεν είναι μόνο δική μου γνώμη.