Mike Leigh, Πικρές αλήθειες (Hard truths, 2024)

 Mike Leigh, Πικρές αλήθειες (Hard truths, 2024)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Κεντρικό πρόσωπο είναι μια μαύρη, την οποία βλέπουμε σε διάφορα επεισόδια. Είναι καθαρίστρια. Ζει με το γιο της και με τον άντρα της. Ο γιος της είναι άνεργος, και όλη την ώρα είναι με τα ακουστικά στα αυτιά, ακούει μουσική. Η άντρας της κάνει χειρωνακτική εργασία. Τον βλέπουμε με ένα συνάδελφό του να ξηλώνουν ένα σώμα καλοριφέρ, και αργότερα μια μπανιέρα, η οποία θα του σακατέψει την πλάτη καθώς την κατεβάζουν από τις σκάλες.

  Η μαύρη αυτή έχει μια αδελφή, η μητέρα τους έχει πεθάνει.

  Τη βλέπουμε συνεχώς ζοχαδιασμένη.

  Δεν πάει καλά αυτή η γυναίκα.

  Στο τέλος φαίνεται αξιολύπητη.

  Εξαιρετική ερμηνεία, πολύ έξυπνοι οι διάλογοι, ή μάλλον οι θυμωμένοι μονόλογοί της, και έτσι κρατάει αδιάπτωτο το ενδιαφέρον του θεατή, παρά την έλλειψη σασπένς, τι λέω, παρά την έλλειψη πλοκής. Έτσι εξηγείται και το 7,3.

  Είναι ζήτημα να είδαμε δυο ή τρεις λευκούς.

  Και θα κάνω πάλι το δικηγόρο του διαβόλου, ή μάλλον τον εισαγγελέα του διαβόλου.

  Ένα από τα τέσσερα «είδωλα της φυλής» του Φράνσις Μπέηκον, και συγκεκριμένα το τέταρτο στο οποίο αναφέρομαι συχνά, είναι η τάση γενίκευσης. Τα είδωλα αυτά μας εμποδίζουν να αποκτήσουμε σωστή αντίληψη για την πραγματικότητα.

  «Ο ανθρώπινος νους έχει την τάση να γενικεύει βασισμένος σε περιορισμένες ή μερικές παρατηρήσεις. Αυτό οδηγεί σε συμπεράσματα που δεν βασίζονται σε επαρκή δεδομένα ή αποδείξεις».

  Βλέποντας αυτή την οικογένεια μαύρων, ίσως μας δημιουργηθεί υποσυνείδητα η εντύπωση ότι όλοι οι μαύροι είναι κάπως έτσι.

  Μήπως η ταινία είναι κρυπτορατσιστική;

  Λέω τώρα.