Walter Salles, Είμαι ακόμη εδώ (Ainda estou aqui, 2024)

Walter Salles, Είμαι ακόμη εδώ (Ainda estou aqui, 2024)

 

  Εξακολουθεί να παίζεται στους κινηματογράφους

  Ο Walter Salles είναι ένας σκηνοθέτης που μου αρέσει πολύ και τον είδα πακέτο, ήδη από το 2014. Όλες του τις ταινίες εκτός από την πρώτη, που μόλις την είδα επί τη ευκαιρία. Γιατί δεν την είδα τότε; Διότι περίμενα τους αγγλικούς υπότιτλους. Αφού είδα και αποείδα την είδα με τους πορτογαλικούς, παγώνοντας συχνά την εικόνα για να προλαβαίνω να τους διαβάσω.

  Περίεργο!!!

  Πέρασαν 12 χρόνια μέχρι να γυρίσει άλλη ταινία. Η τελευταία του ήταν η «On the road», μεταφορά του εν πολλοίς αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος του Jack Kerouac. Γιατί άραγε; Ούτε το chatgpt ξέρει, απλά κάνει τις εύλογες υποθέσεις, χρηματοδότηση, προσωπική ζωή κ.λπ.

  Η ταινία βασίζεται στα απομνημονεύματα του Marcello Rubens Paiva στα οποία μιλάει για την δολοφονία του πατέρα του από τη βραζιλιάνικη χούντα και την προσπάθεια της μητέρας του να ανασυγκροτήσει τη ζωή της και να αναθρέψει τα πέντε παιδιά της. Η οικονομική δυσπραγία ήταν δεδομένη. Νοίκιασαν το σπίτι τους στο Ρίο ντε Τζανέιρο, πούλησαν γη, και μετακόμισαν στο πατρικό της στο Σάο Πάολο.

  Η ταινία κινείται σε τρεις χρόνους. Ο πρώτος είναι το 1971, χρονιά που συνελήφθη ο σύζυγός της και οι προσπάθειες που έκαναν να τον βρουν. Συνελήφθη και η ίδια και η μεγάλη κόρη της (η πιο μεγάλη ήταν στην Αγγλία), αλλά αργότερα τις άφησαν ελεύθερες. Τα γεγονότα εκείνη την εποχή καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας.

  Ο δεύτερος χρόνος είναι το 1996. Έχει αποκατασταθεί η δημοκρατία, όμως οι δικτάτορες έπεσαν στα μαλακά, σε αντίθεση με τους δικούς μας που καταδικάστηκαν σε ισόβια. Τα παιδιά έχουν μεγαλώσει. Ο Marcello βρίσκεται σε καροτσάκι μετά από έναν τραυματισμό του στην σπονδυλική του στήλη.

  Trivia 1. Παρά λίγο να την πάθω κι εγώ, με τη σπονδυλική μου στήλη.

  Ο τρίτος χρόνος είναι το 2014 όπου βλέπουμε ενωμένη την οικογένεια…

  Όμως να μην πούμε περισσότερα.

  Η ταινία είναι συγκλονιστική, το 8,4 που έχει στο IMDb το δείχνει ολοφάνερα. Και η ερμηνεία της Fernanda Torres εξαιρετική.

  Trivia 2.

  Έχει πέσει το δοντάκι της πιο μικρής του κόρης (είναι τέσσερις κόρες και ένας γιος). Ο πατέρας το θάβει στην άμμο, προφανώς κατά το έθιμο. Δεν πρόκειται να το βρει κανείς. Όμως κρυφά το ξεχώνει. Θέλει να το κρατήσει σαν αναμνηστικό.

  Στην ίδια ηλικία έπεσε και μένα ένα δόντι μου. Το πήρα και το έχωσα σε μια κουφάλα στον τράφο που χωρίζει το περβόλι μας από το περβόλι του ξαδέλφου μου του Γιάννη του Τζανετάκη, του πρώτου παιδικού μου φίλου, και είπα: Πάρε ποντικέ το δόντι μου και δος μου σιδερένιο, να κουκαλίζω το ψωμί το παξιμαγδελένιο.  

  Κατά το έθιμο κι εγώ.

  Στον Πύργο είχαν άλλο έθιμο, μου λέει η φίλη μου η Νία. Το πετούσαν στα κεραμίδια, στη στέγη, και έλεγαν κάτι που δεν το θυμόταν, και το οποίο είχε να κάνει με νεράιδες.

  Trivia 3.

  Ρωτάει τον αστυνομικό που κάθεται σπίτι τους και τους φυλάει τι δουλειά κάνει.

  -Είμαι παραψυχολόγος, της λέει.

  Το πρώτο μου βιβλίο έχει τίτλο «Παραψυχολογία, μύθος ή πραγματικότητα» (Θυμάρι, 1981). Είχα επικοινωνήσει με διάφορα ινστιτούτα παραψυχολογίας τα οποία μου έστειλαν έντυπο υλικό. Ένας βραζιλιάνος, ο Hernani Guimaraes Andrade, μου έστειλε το βιβλίο του «Parapsicologia experimental». Ξαναδιάβασα τα πορτογαλικά στο teach yourself books, τρεις μέρες ήσαν αρκετές καθώς ήδη ήξερα όλες τις άλλες λατινογενείς γλώσσες, και διάβασα το βιβλίο, το οποίο παραθέτω στη βιβλιογραφία μου.

  Καθώς ψάχνω για σύνδεσμο που να παραπέμπει στο βιβλίο μου βλέπω με έκπληξη ότι το βιβλίο που μετάφρασα για τις ίδιες εκδόσεις, το «Ψυχολογία της συμπεριφοράς» του Michael Argyle βρίσκεται στην 8^η έκδοση. Το δικό μου, το ήξερα, στη δεύτερη.