Chen Kaige, The big parade (大阅兵, 1986)

 Chen Kaige, The big parade (大阅兵, 1986)

 

  Πριν προχωρήσουμε να πούμε ότι διευθυντής φωτογραφίας (cinematographer) είναι ο Zhang Yimou.

  Πρόκειται να γίνει παρέλαση στο Πεκίνο για τα 35 χρόνια της εθνικής τους γιορτής, τη νίκη του κομμουνιστικού κόμματος και την εκδίωξη του εθνικιστικού κόμματος στην Ταϊβάν (1949). Ζητούνται εθελοντές για μια σκληρή εκπαίδευση, προκειμένου η παρέλαση να είναι άψογη.

  Εμφανίζονται πολλοί.

  Εκπαιδευτής τους είναι ένας σκληρός αξιωματικός. Τα καψόνια αφόρητα. Κάποιοι καταρρέουν. Όμως πριν από το καψόνι, τους ρωτάει αν θέλει κανείς να αποχωρήσει.

  Να αποχωρήσει; Αυτό θα ήταν μια προσωπική ήττα.

  Βλέπουμε τον στρατιώτη να σωριάζεται κάτω, αναίσθητος, σε ένα καψόνι να στέκονται με το ένα πόδι. Άλλους να πέφτουν σε μια πορεία, να μην μπορούν να συνεχίσουν.

  Ενός πέθανε η μητέρα. Έρχεται το μήνυμα. Δεν του το λένε, αλλά τον στέλνουν ένα μήνα άδεια, μαζί με ένα δίχτυ με διάφορα, τρόφιμα κ.λπ.

  Θα φύγει, αλλά θα επιστρέψει. Δεν είχε πάει στο χωριό. Κουβαλάει μαζί του το δίχτυ.

  -Θέλω να με δει η μητέρα μου στην παρέλαση.

  Ένας άλλος θέλει να συμμετάσχει οπωσδήποτε. Τον απέρριψαν από τη στρατιωτική σχολή, και δεν κατάφερε επίσης να γίνει αξιωματικός. Συμμετέχοντας στην εκπαίδευση αυτή και στην παρέλαση, μπορεί να ελπίζει σε μια προαγωγή.

  Θα δούμε και άλλα ανάλογα επεισόδια, και θα ακούσουμε ιστορίες.

  Σκληρή ταινία, μου θύμισε την Κόρινθο όπου παρουσιάστηκα σαν νεοσύλλεκτος, και αργότερα τη Σχολή Αξιωματικών του Σώματος Εφοδιασμού Μεταφορών στη Σπάρτη.

  Εκεί έκαναν εθιμικά σε κάθε σειρά ένα καψόνι που λεγόταν όρχος, γιατί γινόταν στον όρχο οχημάτων.

  Ήταν απίστευτα αυτά που μας έβαλαν να κάνουμε.  

  Όμως αποκόμισα απ’ αυτό το καψόνι ένα δίδαγμα: ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει περισσότερα από όσα νομίζει.

  Αυτή είναι η δεύτερη ταινία του Chen Kaige, τον οποίο είχα αποφασίσει να δω πακέτο. Την πρώτη του ταινία, την «Κίτρινη γη», εμβληματική στην ιστορία του κινέζικου κινηματογράφου, την είδα πριν 16 χρόνια.