Huo Jianqi, Postmen in the mountains (那山那人那狗, 1999)

 Huo Jianqi, Postmen in the mountains (那山那人那狗, 1999)

 

  Αυτό το βουνό, αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο σκύλος, είναι ο κινέζικος τίτλος της ταινίας. Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι είναι δύο, πατέρας και γιος. Ο πατέρας, ταχυδρόμος, παραδίδει τη σκυτάλη στο γιο. Όμως θέλει να τον συνοδεύσει σ’ αυτή την πρώτη του αποστολή.

  Να το πω και αυτό, έψαχνα για μια ταινία στο chatgpt (γράφω σχετικά εδώ), και αυτό μου απάντησε μήπως είναι αυτή. Δεν ήταν, αλλά τη βρήκα ενδιαφέρουσα και είπα να τη δω. Είπαμε, αν προλάβω, μετά την «Εισαγωγή στον ιρανικό κινηματογράφο» θα ακολουθήσει «Εισαγωγή στον κινέζικο κινηματογράφο».

  Έχω καιρό να το γράψω:

  Μου αρέσουν οι ταινίες που η πλοκή διαδραματίζεται σε εξωτερικούς χώρους, ιδιαίτερα σε δενδροφυτεμένες περιοχές όπως είναι τα βουνά που διασχίζουν πατέρας και γιος, τις προτιμώ από τις ταινίες που η δράση διαδραματίζεται σε εσωτερικούς χώρους.

  Είναι περιπετειώδης η διαδρομή που διανύουν.

  Περνάνε ένα ποτάμι. Το χειμώνα που πέρασε ήταν παγωμένο, ο πατέρας απόκτησε πρόβλημα στα πόδια, του έδωσαν αναγκαστική σύνταξη.

  Ένα ανηφορικό μονοπάτι έχει χαλάσει από τις βροχές. Ένας από πάνω τους ρίχνει ένα σκοινί, απ’ αυτό πιάνονται για να ανέβουν. Είναι από το επόμενο χωριό.

  Καλά, πώς ξέρει πότε θα έλθουν;

  Το σκυλί με τα γαυγίσματά του προαναγγέλλει την άφιξή τους.

  Σύμπτωση: Μόλις πριν τρεις μέρες είχα δει την ταινία του Feng Xiaogang, «Only Cloud knows», όπου και εκεί βλέπουμε ένα σκυλί φοβερά δεμένο με το ζευγάρι. Μόνο που εκείνο πεθαίνει, ενώ αυτό συνοδεύει στο εξής τον γιο.

  Θα παρευρεθούν σε ένα γάμο.

  Βλέπουμε το φλερτ του νεαρού με μια κοπέλα. Γιατί να μην την παντρευτεί; Έτσι περίπου δεν παντρεύτηκε και ο πατέρας του;

  Μου θύμισε, από την αρχή, ένα ντοκιμαντέρ που έδειχνε παιδιά που αντιμετώπιζαν ανάλογες συνθήκες για να πάνε στο σχολείο τους από διάφορα μέρη του κόσμου.

  Αυτή τη φορά το chatgpt μου τη βρήκε. Είναι «Ο δρόμος για το σχολείο» του Pascal Plisson.

  Είχε προχωρήσει η ταινία όταν είδα ότι και εδώ είχαμε μια ίδια περίπτωση. Ένας νεαρός τους λέει ότι διασχίζει τρία βουνά για να πάει στο σχολείο του.

  Μου άρεσε η ταινία και για έναν ακόμη λόγο. Σ’ αυτή δεν υπάρχει κανένας κακός, όλοι είναι πρόθυμοι βοηθήσουν, να προσφέρουν στον συνάνθρωπό τους, με τον ταχυδρόμο να μην αποτελεί εξαίρεση.

  Ο γιος στέλνει κατά διαστήματα ένα χαρτονόμισμα στη γριά τυφλή μητέρα του, τυλιγμένα σε μια κόλα χαρτί.

  Λευκό χαρτί.

  Ο ταχυδρόμος κάνει τάχα ότι το διαβάζει, ότι είναι η επιστολή που της έστειλε.

  Εξαιρετική ταινία, έχει 7,8 βαθμολογία.

  Σίγουρα θα δω κάποια στιγμή τον σκηνοθέτη πακέτο.